لمس‌ام کن جایی که بتوانم احساس کنم

این یک مستند درباره جان کالاهان، کارتونیست آمریکایی جنجالی است. در سن ۲۱ سالگی، کالاهان در یک تصادف رانندگی شدید دچار آسیب دیدگی شد و از کمر به پایین فلج شد. کشیدن کارتون‌ها روشی برای بیان خود او شده است، اگرچه به سختی می‌تواند از دست‌هایش استفاده کند. با سبکی خام، قلمی میان دستانش، او نگاه‌های بدبینانه و بی‌رحمانه‌ای از نوع بشر را به تصویر می‌کشد. آثار او مورد تحسین و انتقاد قرار گرفته است. کالاهان اعتراضات خیابانی را برانگیخته و نامه‌های خشمگین زیادی دریافت کرده است. او پس از کشیدن کارتونی به مناسبت روز مارتین لوتر کینگ جونیور از روزنامه میامی هرالد اخراج شد؛ کارتونی از یک پسر بچه با لکه‌ای خیس روی پیرهنش که می‌گوید: مامان، من یک خواب دیدم. کالاهان درک نمی‌کند که چرا مردم تا این حد از آثارش ناراحت می‌شوند، اما اعتراف می‌کند که برای مدت طولانی جوانی خشمگین بوده است و سعی می‌کرده به ریاکاری مردم اشاره کند. کالاهان همچنین ترانه می‌نویسد و می‌خواند. او دوست دارد از ساز اوکالیلن استفاده کند، کاری که برایش بسیار دشوار است. البته ترانه‌های او لالایی نیستند، شعری مثل «زندگی مثل جعبه‌ای از نارنجک‌های دستی است» و «چیزی همیشه مرا از خودکشی در پاییز بازمی‌دارد» تفکر او را منعکس می‌کند.

این مستند زندگی جان کالاهان، یک کارتونیست آمریکایی را به تصویر می‌کشد که پس از یک تصادف شدید، با فلج شدن دست و پنجه نرم می‌کند. اگرچه این فیلم حاوی صحنه‌های خشونت‌آمیز زیادی نیست، اما لحظات احساسی و دردناکی دارد. همچنین، استفاده از زبان تند و طنز سیاه در کارتون‌های او ممکن است برای برخی توهین‌آمیز باشد. این فیلم برای نوجوانان بالای ۱۶ سال توصیه می‌شود و والدین باید توجه داشته باشند که محتوای آن شامل اشاره‌هایی به افسردگی، افکار خودکشی و مصرف الکل است.