هیک رز، تقسیم بندی گیاه شناسی

درباره فیلم

در پس نام مشهورترین گل‌ها، ادای احترامی نهفته است. به چه چیزی؟ به رنگ قرمز، به زنان سرخ‌رو. به زنانی که همچون رزا لوکزامبورگ از عدالت خشمگین می‌شوند؛ به زنانی که درگیر دقت صوفیانه هنر حقیقت‌جویی همچون دنییل هویلت هستند. زیرا - کاملاً واضح است و تاریخ‌ها در زیرنویس‌های اعتباری آن را تأیید می‌کنند (1916/1936/2006) - صدای یکی از این دو در «سمفونی گیاهی» که تصاویر را به ترتیب آشکار می‌کند، شنیده می‌شود. این دقت نظر اخیر است که در دیکته نامه‌هایی که در سال 1916 توسط پیشینیان نوشته شده است، شنیده می‌شود. در حالی که رزا لوکزامبورگ به عنوان سازمان‌دهنده قهرمانانه اسپارتاکیست شناخته می‌شود که در سال 1919 توسط پلیس ترور شد، اما اینجا طنین دیگری به جز طنین مبارزانه فعالان به گوش می‌رسد. او به یکی از مخاطبان خود می‌نویسد: «آیا به یاد دارید که در پایان جنگ چه برنامه‌ای داشتیم؟» این موضوع نامه‌های اوست: خاطره قطعی از آینده. یادآوری پافشاری‌کننده و آزاردهنده دلایل مبارزه. اگر قرار است انقلابی صورت گیرد، و با تمام تعهد ضروری، این است که خود را از پروژه‌ای منطقی کنار بکشیم. پس به چه منظور؟ برای بازکشف معصومیت بی‌اهمیت و دلپذیر باغ اصلی. برای تبدیل شدن به حیوان یا گیاه، طبیعتی بدون سرنوشت محتوم. بازگشت، در مجموع و طبق یک دیدگاه آشنای آخرالزمانی، به برنامه معروف عرفانی استاد اکهرت: «رز هیچ چرایی ندارد». در این فیلم بلند اول، آن-ماری فو، بدون تسلیم شدن به خواسته‌هایی که چنین جاه‌طلبی‌ای را طلب می‌کند، از شور زندگی گل‌ها بدون مانع تجلیل می‌کند.