دوست خانوادگی

دوست خانوادگی روایت دراماتیک و واقعی ماجرای عجیب جان بربرگ است، دختری ۱۲ ساله که در دهه ۱۹۷۰ در جامعه محافظه‌کار مورمون پوکاتلو، آیداهو بزرگ می‌شود. او بارها توسط مردی بزرگسال و آشفته که چند خانه آن طرف‌تر زندگی می‌کند ربوده و هدف قرار می‌گیرد. این همسایه، باب برختولد (ملقب به "بی") والدین دختر (کلین هنکس و آنا پاکوین) را فریب می‌دهد تا به او دسترسی تقریبا نامحدودی به دخترشان بدهند، با وجود اینکه پزشک مرد و اف‌بی‌آی به آنها اطلاع داده‌اند که او به پدوفیلی و افسردگی شیدایی مبتلا است. فریب‌کاری‌های او به خود جان نیز کشیده می‌شود، زیرا او در یک کمپین شستشوی مغزی چند ساله شرکت می‌کند تا او را متقاعد کند که آنها توسط موجودات فرازمینی نامرئی برای نجات سیاره در حال مرگشان انتخاب شده‌اند و تنها راه نجات این است که آنها بچه‌دار شوند. این مجموعه داستان را از اولین باری که خانواده‌های بربرگ و برختولد با هم وقت می‌گذرانند تا پیامدهای آشفته و دراماتیک و پر از پیچ و خم آن را دنبال می‌کند، پیامدهایی که بیشتر مردم آن را به عنوان غیرقابل باور مسخره می‌کنند مگر اینکه واقعا اتفاق افتاده باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روش‌های خاص دوره‌ای صحبت کنند که حل جرایم در دهه ۱۹۷۰ چقدر دشوارتر بود. امروزه چه نوع پیشرفت‌هایی در اختیار مجریان قانون و خانواده‌ها قرار دارد تا کودکان را ایمن نگه دارند؟
• در طول رابطه برختولد با خانواده بروبورگ، نشانه‌های واضحی وجود دارد که او فرد مناسبی برای حضور در کنار یان نیست. چرا فکر می‌کنید والدینش این هشدارها را نادیده گرفتند؟ به نظر شما چطور می‌توانست شرایط بهتر مدیریت شود؟
• درباره انواع داستان‌های واقعی که هالیوود آن‌ها را به سریال‌های تلویزیونی تخیلی تبدیل می‌کند، صحبت کنید. چه عناصری از داستان باعث می‌شود تماشاگران جذب شوند؟ آیا این امر هرگز استثمارگرانه به نظر می‌رسد؟

والدین باید بدانند که «یک دوست از خانواده» یک مستند درام نه قسمتی است که از ماجرای واقعی ربودن یک دختر الهام گرفته شده و قبلا در مستند جنایی «ربوده شده در دیدِ همگان» در نتفلیکس در سال ۲۰۱۸ به تصویر کشیده شده بود. این مجموعهٔ محدود به‌طور جزئی توسط قربانی ربودن، جَن بربرگ، و مادرش، مری آن، تهیه شده است. موضوع این مجموعه دربارهٔ یک پدوفیل است که نقاط ضعف یک خانواده را دست‌کاری می‌کند تا کنترل دختر جوانشان را به دست بگیرد و او را نه یک بار، بلکه دو بار می‌رباید. به یک کودک قرص خواب‌آور می‌دهند، یک مرد بزرگسال به‌طور مکرر و وسواس‌گونه عشقش را به یک دختر ۱۲ ساله ابراز می‌کند و قصد ازدواج و باردار کردن او را دارد. یک شوهر و زن هر دو با همان مرد (در زمان‌های جداگانه) تجربیات جنسی دارند. موضوعاتی که در این مجموعه به آن‌ها پرداخته شده و به تصویر کشیده شده شامل ربودن، شستشوی مغزی، بیماری‌های روانی، اختلالات جنسی و باج‌گیری است. یکی از شخصیت‌ها برای محافظت از خانواده‌اش اسلحه می‌خرد و دیگری یک تپانچه زیر تشکش نگه می‌دارد. این یک داستان لذت‌بخش، اما واقعی است که بهتر است برای نوجوانان بزرگ‌تر گذاشته شود تا بتوانند در مورد موضوعات مطرح‌شده با والدین یا مراقبان خود بحث و آن‌ها را پردازش کنند.

در زمینه کمک به توجیه ساده‌لوحی و بی‌احتیاطی حیرت‌انگیزی که والدین جَن بروبرگ نشان دادند، این مجموعه کاملاً شکست می‌خورد، اما از نظر ارزش سرگرمی محض، بسیار جذاب است. این مجموعه توسط خود جَن معرفی می‌شود که به بینندگان توصیه می‌کند به یاد داشته باشند که این اتفاقات در «زمانی متفاوت» رخ داده است – که به نظر می‌رسد تلاشی پیش‌دستانه برای کاستن از تکرار انتقادات شدیدی است که در سال ۲۰۱۸، هنگام انتشار مستند این پرونده در نتفلیکس، متوجه خانواده‌اش شد. و در حالی که شخصی که به وضوح شایسته قضاوت سختگیرانه‌ترین در اینجا است باب برختولد (با بازی جیک لاسی، که در سریال «لوتوس سفید» نیز جذابیت سطحی و ترسناکی را با هم ترکیب کرده بود) است، گسترش این داستان به نه ساعت ممکن است کمی بیشتر از زمینه‌های خانوادگی بروبرگ‌ها را به ما نشان دهد، اما هیچ کاری برای کم کردن حیرت‌انگیزی تسلیم‌پذیری انعطاف‌پذیر آنها نمی‌کند.با توجه به جزئیات این پرونده (بیگانگان! آدم‌ربایی! روابط متعدد!) این می‌توانست صرفاً به‌عنوان یک نمایش کمیک اجرا شود، اما خوشبختانه این مسیر را دنبال نکرده‌اند. طراحی تولید دهه ۱۹۷۰ با رنگ‌های طلایی و مدل‌های موی آن دوره، هرگز مضحک به نظر نمی‌رسد. هنرنمایی برجسته هندریکس یانسی در نقش جوانی یان با اصالت بی‌ریا، به‌خوبی با بازی مک‌کنا گریس در نقش نوجوانی یان هماهنگ است، که در انتقال ترکیبی از آسیب‌پذیری و ترس فزاینده‌ای که شخصیتش تجربه می‌کند، کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد. یکی دیگر از هنرمندان برجسته لئو تپتون است که عمق واقعی را به شخصیت گیل، همسر برچتولد، می‌بخشد و به‌طور متقاعدکننده‌ای زنی آشفته را به تصویر می‌کشد که بین شرم، ناامیدی و مجوز وابستگی متقابل، منجمد شده است. تا آنجا که به بازگویی دراماتیک داستان‌های جرایم واقعی مربوط می‌شود، این یک پیشنهاد محکم است، اگرچه شاید الزاماً مورد نیاز نباشد.