هنرمند مهمان

جوزف هریس (جف دانیلز)، نمایشنامه‌نویس برنده جایزه پولیتزر، در فیلم «هنرمند مهمان» با اکراه در یک شرکت تئاتر در یک شهر کوچک مشغول به کار می‌شود. اما وقتی به آنجا می‌رسد، از دیرکرد دستیار تئاتر، کنت (توماس ماسیاس)، آزرده می‌شود و تهدید به ترک می‌کند. کنت باید هریس را که قهرمان شخصی خودش است، متقاعد کند که بماند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش نوشیدن الکل، مواد مخدر و سیگار کشیدن در فیلم «هنرمند مهمان» صحبت کنند. آیا این موارد به شکلی جذاب و اغوا کننده به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای در فیلم وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• این فیلم می‌تواند مظهر ضرب‌المثل «نباید قهرمانانت را ملاقات کنی» باشد. این موضوع چه معنایی دارد؟ آیا موافق هستید؟
• آیا در فیلم به کلیشه‌ای برخورد کردید؟ این موضوع چه تأثیری بر واکنش شما داشت؟

والدین باید بدانند که «هنرمند مهمان» یک درام در مورد تئاتر است که مملو از پُرمدعایی کلیشه‌ای است که با بازیگران قدرتمند برادوی مرتبط است، از جمله کلیشه‌ای از نمایشنامه‌نویس تندخویی که معتاد به الکل است. الکل صرفاً نوشیده نمی‌شود، بلکه بطری‌های کامل در ثانیه‌ها سرکشیده می‌شوند. یک زوج خوش‌گذران نیز برای آشنایی با یکدیگر ماری‌جوانا می‌کشند، و شخصیتی دیگر در زمان استراحت سیگار می‌کشد. انتظار برخی الفاظ قوی (خدای لعنتی، احمق) را داشته باشید. چند صحنه شخصیت‌هایی را نشان می‌دهد که سلاح‌ها را به نمایش می‌گذارند بدون اینکه انتظار بر استفاده واقعی از آن‌ها باشد. نکات نوشتن که در دیالوگ‌ها گنجانده شده‌اند ممکن است برای نمایشنامه‌نویسان جوان و مشتاق یا فیلم‌نامه‌نویسان مفید باشند، اما همه‌ی آن‌ها اساساً مطالب ابتدایی هستند. این اولین فیلم بلند تولید شده توسط شرکت تولیدی است که توسط نویسنده/ستاره جف دنیلز و کارگردان تیموتی باسفیلد ایجاد شده است. این فیلم در شهر کوچک میشیگان اتفاق می‌افتد، جایی که دنیلز زندگی می‌کند و یک شرکت تئاتر را شروع کرده است که توسط هم‌بازی او توماس ماسیاس اداره می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

متن ابتدایی در ابتدای فیلم جذاب‌ترین بخش یک تمرین خسته‌کننده در خودستایی است. در آن نوشته شده است: بر اساس یک اتفاق که به یک نمایشنامه تبدیل شد و بعد به این فیلم. این واقعا جالب است. متاسفانه فیلم خیلی خسته‌کننده است. داستان فیلم مهمان هنرمند از تجربه‌ای می‌آید که نویسنده و بازیگر آن، دنیلز، کمی بعد از شروع تئاتر رز بنفشش در چلسی، میشیگان، داشته است. او از نمایشنامه‌نویس لنفورد ویلسون خواسته بود که برای این شرکت شهر کوچک نمایشنامه‌ای بنویسد و وقتی برای برداشتن او از ایستگاه قطار رفت، او را مست و دست خالی پیدا کرد. اما سخت است باور کنیم که تجربه واقعی دنیلز به همان شکلی که در فیلم است، رخ داده باشد.تماشای یک درام که در آن شخصیت اصلی مست است، به ندرت جالب است (کمدی‌ها می‌توانند متفاوت باشند)، و به نظر تقریباً غیرممکن است که باور کنیم بازیگری با تجربه و جوایز متعدد مانند دنیلز، یک معتاد الکلی را به عنوان کسی که مدام بطری‌های الکل را قورت می‌دهد، به تصویر بکشد، به طوری که گویی دهانش را دور می‌زند. این صحنه بسیار اغراق‌آمیز است، درست مانند هر صحنه دیگر فیلم. دنیلز، تیموتی باسفیلد کارگردان، و ملیسا گیلبرت این فیلم را برای ترویج عشق به صحنه تولید کردند، و قطعاً برای ردیف‌های عقب سالن اجرا می‌شود. اما نویسنده‌ای که در مورد وضعیت غم‌انگیز تئاتر در این روزها داد سخن می‌دهد، یک کلیشه تکراری است. ممکن است این موضوع حقیقت داشته باشد، اما این حقیقت بودن، آن را به یک موضوع سرگرم‌کننده تبدیل نمی‌کند. علاوه بر این، بعید است که این فیلم به عنوان جرقه‌ای برای بهبود نمایش‌ها عمل کند. مخاطبانی برای «هنرمند مهمان» وجود دارند، اما بسیاری ممکن است آن را یک اتلاف وقت خسته‌کننده بیابند. با این حال، از آنجایی که فیلم می‌گوید یک هنرمند هرگز نباید عذرخواهی کند، دنیلز برای این موضوع عذرخواهی نخواهد کرد.