شهروند رز

سریال مستند CITIZEN ROSE به‌طور شجاعانه و با رویکردی غیرمعمول، نقش بازیگر رز مک‌گاون را در تقویت جنبش #MeToo، پس از افشای ادعای آزار جنسی که توسط یک تهیه‌کننده قدرتمند هالیوود متحمل شده بود، مورد بررسی قرار می‌دهد. این مستند همچنین به گذشته دردناک او در فرقه «فرزندان خدا» و پدرش که خود را «خدایی با حروف کوچک» می‌دانست، می‌پردازد و روند پیچیده بهبودی و تولد دوباره او را به تصویر می‌کشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت جنسی و سکوتی که اغلب آن را احاطه کرده است، صحبت کنند. شهروند رز در مورد نحوه‌ای که مک‌گوان ادعاهای مشخصی در مورد آزاردهنده‌اش برای سال‌ها مطرح کرد، اما باور نمی‌شد، و اینکه چگونه یک روزنامه‌نگار مرد با بررسی و انتشار داستان او، باعث شد دیگران او را جدی بگیرند، بحث می‌کند. چرا این اتفاق می‌افتد؟ چگونه این مسئله (در میان مسائل دیگر) ممکن است بر تمایل قربانی برای افشاگری تأثیر بگذارد؟
• چرا سوءاستفاده جنسی در هالیوود تا این حد شایع است و چگونه تعاملات قدرت باعث تداوم این چرخه می‌شود؟
• ماگوایر به دلیل استفاده از این مستند به عنوان سکویی برای معرفی خودزندگی‌نامه‌ی تازه منتشر شده و پروژه‌های خلاقانه‌ی دیگرش، مانند فیلم و آلبوم، مورد انتقاد قرار گرفته است. آیا این اشاره‌ها به این پروژه‌ها، شما را نسبت به ادعاها یا انگیزه‌های او مشکوک کرد؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که «سیتیزن رز» مجموعه مستندی پنج قسمتی است که بدون هیچ ترس و واهمه‌ای به بررسی مسائل مربوط به تجاوز جنسی و سوءاستفاده در هالیوود و فراتر از آن می‌پردازد. موضوع و تهیه‌کننده این مجموعه، رز مک‌گاون، ادعا می‌کند که در سن ۲۳ سالگی توسط یک تاجر قدرتمند فیلم مورد تجاوز قرار گرفته است و او در مورد پیامدهای شخصی و حرفه‌ای دردناک و طرد شدن از صنعت سینما صحبت می‌کند. از آن زمان بیش از ۹۰ زن دیگر نیز در مورد همین مرد صحبت کرده‌اند و برخی از داستان‌های آن‌ها در این مجموعه به صورت جزئی و گاهی ناراحت‌کننده بیان شده است. در این مجموعه به صورت صریح در مورد تجاوز و صدمات روانی صحبت می‌شود و برخی الفاظ نامناسب مانند «بیچ» و «شیت» (فحش‌های سنگین‌تر سانسور شده‌اند) به کار می‌رود. همچنین به برخی از مواد مخدر اشاره شده و در صحنه‌هایی مک‌گاون در حال نوشیدن شراب و استفاده از سیگار الکترونیکی نشان داده می‌شود.

برخی این مستند را به عنوان فرصتی برای مک‌گوان به منظور بازسازی برند شخصی و فروش کتاب‌های فراوانش مورد انتقاد قرار می‌دهند. اگرچه بدون شک این مستند به گونه‌ای ساخته شده که مک‌گوان را در مرکز توجه قرار دهد، اما منتقدان در این مورد اشتباه می‌کنند. پس از ۲۰ سال احساس سکوت و طرد شدن پس از ادعای تعرض، او حق دارد تا به هر روشی که انتخاب می‌کند، خود را ابراز کرده و با مشکلاتش مقابله نماید، خواه این روش آشفته، جسورانه، متناقض یا الهام‌بخش باشد. هیچ قربانی «کاملی» وجود ندارد و همانطور که خود مک‌گوان به آسیه آرجنتو، همکارش در این ادعا، می‌گوید: «من می‌توانم همزمان چیزهای زیادی باشم.» با «سیتیزن رز» او در نهایت فرصت می‌یابد تا داستان خود را به روشی که می‌خواهد بیان کند.با این حال، شبکه E! -- که بیشتر به عنوان بستری برای تولید برنامه‌های سبک و بی‌محتوا مانند «با کارداشیان‌ها همراه شوید» شناخته می‌شود -- به نظر محل عجیبی برای پخش برنامه‌ای است که به طور آشکار و عمیق، هنر مصنوعی و فریبنده هالیوود و ماشین رسانه‌ای آن را نقد می‌کند. این مجموعه اصلاً از قالب معمول برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی پیروی نمی‌کند و از نظر بصری و ویرایشی، بیشتر شبیه فیلم‌های مستقل است تا برنامه‌های واقعی هالیوود. مونولوگ‌های هنری او درباره زن‌ستیزی و عدالت می‌توانند قدرتمند باشند، اما بسیار تکراری هستند. این برنامه زمانی روشنگرترین است که مک‌گوان را در حال بازگشت به جهان، صحبت و گوش دادن به دیگر بازماندگان، دوستان و خانواده نشان می‌دهد. شاهد رهایی و آرامش او هستیم، زمانی که بعد از سخنرانی در کنوانسیون زنان 2017، احساساتش را بروز می‌دهد -- قدردانی قابل مشاهده و ملموس او از اینکه بالاخره شنیده می‌شود و جدی گرفته می‌شود -- و در چنین لحظاتی است که این مجموعه به یک کاتارسیس واقعی تبدیل می‌شود، با پتانسیلی برای ایجاد گفتگو و ترغیب به عمل.