من و اورسن ولز

در سال ۱۹۳۷، اورسن ولز (با بازی کریستین مک‌کی) که یک نابغه تئاتر است، در آستانه یک لحظه سرنوشت‌ساز قرار دارد و قرار است نسخه‌ای مدرن از نمایشنامه ژولیوس سزار را در تئاتر مرکوری به روی صحنه ببرد. دنیای او با دنیای ریچارد (زک افران)، نوجوانی که آرزوی رهایی از محدودیت‌های دبیرستانش را دارد، برخورد می‌کند. ریچارد به آرزویش می‌رسد، زمانی که در یک خیابان شلوغ نیویورک با ولز و گروهش مواجه می‌شود و نقشی کوچک اما حیاتی در نمایش به او پیشنهاد می‌شود. اما آیا او از عهده این وظیفه برمی‌آید، هم به عنوان یک بازیگر و هم به عنوان مردی که در حال کشف جذابیت زنان است؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مقایسه این فیلم با داستان‌های بلوغ دیگر صحبت کنند. ریچارد چه چیزی از اورسن ولز و در مورد خودش یاد می‌گیرد؟
• این فیلم به نظرتان برای چه کسانی جذاب است؟ آیا موفق بوده است؟
• ریچارد چرا فکر می‌کنه دبیرستان برایش خیلی کوچک شده؟ آیا او در حال خیال‌پردازی است، یا درست می‌گوید؟

والدین باید بدانند که این نمایش موزیکال کمدی-درام زک افران، محصول ۱۹۳۷، به کارگردانی ریچارد لینکلیتر، کارگردان فیلم موج‌سواری در مدرسه، کاملاً متفاوت از فیلم دبیرستان موزیکال است (اگرچه زک افران در این فیلم هم می‌خواند). این فیلم به موضوعات بالغانه‌ای از جمله بی‌وفایی و فرصت‌طلبی می‌پردازد که برای طرفداران نوجوان زک افران مناسب نیست، و ریتم کند ابتدایی فیلم ممکن است حتی طرفداران بزرگسال را هم از تماشای آن منصرف کند. اما وقتی فیلم به جریان می‌افتد، برای کسانی که به تاریخ نمایش علاقه‌مندند، سرگرم‌کننده و جذاب است. انتظار برخی الفاظ تند (از جمله "s--t")، کمی نوشیدن و سیگار کشیدن، و اشاره به رابطه جنسی (اما بدون نمایش تصاویر صریح) را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با وجود ریتم شاد و شوخی‌های سریع، کمی طول می‌کشد تا من و اورسن ولز به ریتم خود برسد. این فیلم بر اساس رمانی تاریخی از ریچارد کاپلو است و جزئیات تاریخی را به‌خوبی به تصویر می‌کشد، اما حس می‌شود که به‌طور خودآگاه بیش از حد دقیق است و نمی‌تواند واقعاً از فیلمنامه‌اش دربارهٔ اشتباهات پشت صحنهٔ یک نمایش تئاتر لذت ببرد. شاید به این دلیل است که، باوجود توانایی‌های زیاد زک افران، او به‌طور کامل مدرن به نظر می‌رسد و بازیگران صحنه هم خیلی، خب، بازیگری می‌کنند. (مک‌کی، در نقش ولز، جذاب است، اما هرگز کاملاً فراموش نمی‌کنید که او نقش‌بازی می‌کند.) کلر دینز، در نقش یک منشی جاه‌طلب، احساسات خود را به‌طور اصیل نشان می‌دهد، اما حتی او هم بیش از حد به نظر می‌رسد.در مسیر رسیدن به فروم (قیصر) اتفاق جالبی می‌افتد: در میانه‌ی فیلم، ما شروع به دلسوزی می‌کنیم، به‌طور عمده به این دلیل که مثلث عشقی از نوع خاصی شکل می‌گیرد. و تا زمانی که پرده‌ها فرو می‌افتند، ما واقعاً به‌شدت دلسوز می‌شویم و در واقع مجذوب نمایشی می‌شویم که روی صفحه‌ی نمایش می‌بینیم. (لینکلتر سعی کرد تا حد امکان از شاهکارهای شکسپیری ولز بازآفرینی کند، و این آیکون واقعاً جذاب است.) موسیقی متن نیز به‌خوبی بینندگان را همراهی می‌کند. در نهایت؟ فیلم کامل نیست، اما قطعاً یک انحراف بزرگ است.