درخشش طلا

اسپینینگ گلد یک درام زندگی‌نامه‌ای درباره نیل بوگارت (با بازی جرمی جردن) است، تهیه‌کننده موسیقی اهل نیویورک که بنیان‌گذار کازابلانکا رکوردز بود، ناشری که آلبوم‌های تأثیرگذاری از کیس، دونا سامر، گلادیس نایت، برادران آیزلی، جرج کلینتون و ویلیج پیپل را منتشر کرد. این فیلم روش‌های پیشگامانه، غریزه موسیقی و رابطه نزدیک بوگارت با موسیقی‌دانانی را که با او کار می‌کردند، دنبال می‌کند. با توجه به اینکه فیلم توسط پسر بوگارت، تیموتی اسکات بوگارت نوشته و کارگردانی شده (و خواهر و برادرهای دیگر به عنوان تهیه‌کننده و در ساخت موسیقی فیلم همکاری کرده‌اند)، این فیلم بیشتر یک کار عاشقانه و ادای احترام است تا یک نمایش کاملاً واقعی از زندگی این تهیه‌کننده افسانه‌ای.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که فیلم «اسپینینگ گلد» توسط پسر نیل بوگارت، فرزندان دیگر و بستگان او نوشته، کارگردانی و تهیه شده است. آیا فکر می‌کنید این موضوع باعث می‌شود فیلم معتبرتر به نظر برسد، یا احتمال اینکه برخی جنبه‌های زندگی بوگارت در آن نادیده گرفته شده باشد، بیشتر است؟
• فیلم مصرف و سوء مصرف مواد را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا آن را جذاب جلوه می‌دهد؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا مصرف مواد به این اندازه به افرادی که در صنایع خلاق و هنری مشغول به کار هستند، مرتبط است؟
• کارگردان و نویسنده این فیلم اعتراف کرده است که برخی از صحنه‌ها کاملاً واقع‌گرایانه نیستند. آیا برای درام‌های زندگی‌نامه‌ای مهم است که به حقایق وفادار بمانند، یا برای فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای اغراق، فشرده‌سازی و اجتناب از برخی حقایق قابل قبول است؟
• برخی منتقدان پیشنهاد کرده‌اند که این فیلم می‌توانست به عنوان یک مستند ساخته شده توسط فردی غیر مرتبط با نیل بوگارت، بهتر و جذاب‌تر باشد. آیا موافق هستید؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که اسپینینگ گلد یک درام زندگی‌نامه‌ای در مورد نیل بوگارت (با بازی جرمی جردن)، تهیه‌کننده شرکت ضبط موسیقی کازابلانکا است که در سن 39 سالگی درگذشت، اما به دلیل حمایت از موسیقی‌دانانی مانند کیس، دونا سامر، بیل ویترز، گلادیس نایت و برادران آیزلی شناخته شده است. این داستان شامل مصرف الکل و مواد مخدر فراوان در دهه 1970، و همچنین مهمانی‌های آن دوران با سوخت سکس و کوکائین است. انتظار بوسیدن و صحنه‌های عاشقانه را داشته باشید، و همچنین صحنه‌ای که بوگارت در آن نظرات شهوانی را به دونا سامر زمزمه می‌کند. محتوای دیگر بزرگسالان شامل روابط نامشروع، سیگار کشیدن، نوشیدن الکل، قمار و زبان بسیار تند (استفاده بی‌شمار از کلمات فحش و ناسزا و موارد دیگر) است. به دلیل ارتباطات مشکوک بوگارت با مافیا، صحنه‌های مبارزه و یک نمایش (نادرست) از گروهی از مردان سیاه‌پوست مسلح که تهدید به کشتن بوگارت می‌کنند نیز وجود دارد. اگرچه این فیلم، که توسط پسر بوگارت، تیموتی اسکات بوگارت نوشته و کارگردانی شده است، به گونه‌ای بازاریابی شد که به نظر می‌رسید درباره موسیقی‌دانان است، اما در واقع تمام آن درباره بوگارت است. او به عنوان یک نابغه موسیقی به تصویر کشیده شده است که موسیقی همه موسیقی‌دانان خود را بهتر کرد، که به قلمرو نجات‌دهنده سفیدپوست نزدیک می‌شود، زیرا فیلم این حس را القا می‌کند که او موسیقی سیاه‌پوستان را بهتر از خودشان درک می‌کرد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این تلاش عاشقانه و ناهمگون در مورد پدر نویسنده و کارگردان احتمالاً مخاطبان را با سوالات بیشتری نسبت به پاسخ‌ها مواجه می‌کند، و شاید آرزو می‌کردند که این فیلم مستندی بود. در حالی که معمول است که فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای با برکت یا همکاری خانواده و املاک موضوع (برای مثال، الویس) ساخته شوند، اما نادر است که یک درام زندگی‌نامه‌ای توسط فرزند یا فرزندان موضوع نوشته، کارگردانی و تهیه شود. به جای اعطای مشروعیت بیشتر به فیلم، در نهایت بیشتر شبیه یک ادای احترام یک‌طرفه به نظر می‌رسد تا بیان حقیقت. تیموتی اسکات بوگارت دهه‌هاست که تلاش می‌کند فیلمی درباره پدرش بسازد؛ کارگردانان و بازیگران بزرگ مختلفی قبلاً به این پروژه متصل بودند، اما به نوعی او در نهایت خود با کمک خواهر و برادرهایش این کار را انجام داد. نتیجه نگاهی ناامیدکننده و گاه خسته‌کننده به تهیه‌کننده، برچسب و حتی هنرمندان است. ظاهراً آزادی‌های واقعیت زیادی برای تثبیت شهرت بوگارت به عنوان بنیانگذار نابغه یک برچسب ضبط گرفته شده است - بعد از مدتی به نظر می‌رسد او فورست گامپ تعداد بی‌شماری از لحظات موسیقی تاریخی است - اما این تزئینات به صراحت غیرضروری هستند.اجرای جردن خوب است، اما او با لهجه شهر نیویورک مشکل دارد و رفتار او بیش از حد مصنوعی است. دوستان و همکاران بوگارت آنقدر نقش کمی دارند که شایسته بحث زیادی نیستند، با اینکه توسط بازیگران آشنایی مثل جی فراه و دن فوگلر به تصویر کشیده شده‌اند. سرنوشت موسیقی‌دانان فقط کمی بهتر است، با جیسون درولو در نقش ران آیسلی، کیسی لیکس در نقش جین سیمونز، تایلر پرکس در نقش دونا سامر، و لیدیزی در نقش گلادیس نایت. اگر انتخاب کنید که به فیلم باور کنید، بوگارت به تنهایی مسئول الهام بخشیدن به بسیاری از بهترین خطوط، عناوین، یا ریف‌های موسیقی این هنرمندان بود. اما این ادعاها کاملا قابل باور نیستند. برای مثال، سامر به طور مشهور توسط جورجو مورودر، تهیه‌کننده موسیقی ایتالیایی، تولید شد. اما در یک دنباله کلیدی در اسپینینگ گلد که با تولید نسخه طولانی قطعه شهوانی «عاشقم که عاشقت باشم عزیزم» سروکار دارد، مورودر در استودیو حذف می‌شود -- در عوض، بوگارت در آنجا است تا سامر را به طور شخصی تحریک کند تا در طول کر آهنگ به طور مکرر ناله کند (چیزی که هرگز اتفاق نیفتاده است). با وجود نیت‌های عاشقانه فیلم‌سازان، این داستان بهتر بود که توسط شخص دیگری ساخته می‌شد یا به روشی متفاوت گفته می‌شد.