داستان بیسبال ۱۹۵۵: انتظار طولانی

LONG TIME COMING: A 1955 BASEBALL STORY نگاهی دارد به یک دیدار به‌یادماندنی و تاریخی بین دو تیم لیگ کوچک در جنوب نژادپرست سال ۱۹۵۵. پسران تیم جیسیز، تیم سیاه‌پوست پن ساکولا، که اکنون در دهه هفتاد زندگی خود هستند، هیجان حضور در لیگ کوچک که عمدتاً سفیدپوست بود را به یاد می‌آورند و همچنین ناامیدی پس از پیروزی در بخش خود و فهمیدن این موضوع که تیم‌های سفیدپوست از بازی با آنها در پلی‌آف‌های منطقه‌ای و استانی خودداری می‌کنند. با هر انصراف، جیسیز طبق قوانین لیگ کوچک به مرحله بعد صعود می‌کرد، اما از بازی در سطح بعدی محروم می‌شد. مربی یک تیم سفیدپوست از اورلاندو واقعاً استعفا می‌دهد تا اینکه تیمش را در مقابل پسران سیاه‌پوست هدایت نکند. در مورد بچه‌ها، هم سیاه‌پوست و هم سفیدپوست، آنها فقط می‌خواستند بازی کنند. اعضای تیم سفیدپوست که اکنون در دهه هفتاد زندگی خود هستند، به این موضوع فکر می‌کنند که جداسازی نژادی به حدی بود که فرصت کمی برای معاشرت با سیاه‌پوستان و شناخت آنها به عنوان انسان وجود داشت، و این باعث شد جهل به نژادپرستی دامن بزند. یکی از آنها اعتراف می‌کند که والدینش نژادپرست بودند و او نمی‌خواست مثل آنها بزرگ شود. اما دیگران از عدم تعامل خود با سیاه‌پوستان برای توجیه دیدگاه‌های غیرقابل توضیح خود استفاده می‌کنند، از جمله اینکه امروزه سیاه‌پوستان دیگر تحت تأثیر نژادپرستی قرار نمی‌گیرند، با وجود شواهد آماری فراوان برخلاف آن. یک بازیکن سفیدپوست نمی‌تواند نیاز به جنبش جان سیاه‌پوستان مهم است را درک کند و استدلال می‌کند که همه زندگی‌ها مهم هستند، و تیراندازی‌های متعدد پلیس به افراد سیاه‌پوست بی‌سلاح و همچنین قرن‌ها محروم کردن سیاه‌پوستان از مدارس خوب، شغل‌های خوب و فرصت‌های خوب را نادیده می‌گیرد. حتی مردان سفیدپوست جنوبی در دهه هفتاد زندگی خود که نیاز به عشق ورزیدن به همه را طبق دستور انجیل بیان می‌کنند، هنوز نمی‌توانند خشم سیاه‌پوستان را درک کنند. از سوی دیگر، یک عضو تیم سیاه‌پوست تحت تأثیر قرار می‌گیرد فقط به این دلیل که اعضای تیم سفیدپوست حاضر به دیدار با تیم سیاه‌پوست پس از سال‌ها هستند. این فیلم دیدار را در مقابل تاریخ طولانی نژادپرستی قرار می‌دهد که در یک مونتاژ نشان داده شده است و برخی از پیشرفت‌ها را به تصویر می‌کشد - سیدنی پوآتیه و هالی بری برنده جایزه اسکار، تورگود مارشال به عنوان قاضی دیوان عالی کشور و انتخاب باراک اوباما به عنوان رئیس‌جمهور. یک مرد سفیدپوست به این موضوع پی می‌برد که نژادپرستی نتیجه طبیعی جدا نگه داشتن افراد مختلف از یکدیگر است. او مشاهده می‌کند که وقتی مردم تجربه واقعی از دیگران ندارند، "تمایل به پر کردن خلا وجود دارد، و معمولاً اشتباه می‌کنید." فیلم با نغمه‌ای از امید به پایان می‌رسد که از یک رویداد اتفاقی الهام گرفته شده است و توسط فیلمساز برنامه‌ریزی نشده بود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیشرفت‌های حاصل‌شده در مبارزه با نژادپرستی در آمریکا از دهه ۱۹۵۰ به بعد صحبت کنند. چه راه‌حل‌هایی برای بهبود شرایط و نگرش‌ها در مورد سیاه‌پوستان وجود داشته است؟ چگونه تعصبات نهادینه‌شده در جامعه سفیدپوستان هنوز هم مانع پیشرفت سیاه‌پوستان می‌شود؟ کتاب «داستان بیسبال ۱۹۵۵: انتظار طولانی» چه چیزی در مورد نژادپرستی امروز به ما می‌گوید؟
• چگونه فکر می‌کنید تاثیرات برده‌داری که اقتصاد ایالت‌های جنوبی را پشتیبانی می‌کرد، هنوز در نحوه برخورد آمریکایی‌ها با مردم سیاه‌پوست باقی مانده است؟
• مدارس و مشاغلی که در گذشته در دسترس افراد رنگین‌پوست نبودند، اکنون بیشتر در دسترس قرار گرفته‌اند، اما هنوز جای پیشرفت زیادی وجود دارد. آیا فکر می‌کنید روزی در دنیایی بدون تبعیض رنگین‌پوستی زندگی خواهیم کرد؟ چرا یا چرا نه؟
• به نظر شما جنبش برتری طلبی نژاد سفید در این کشور که بیشتر از قبل در رسانه ها و در سطح جامعه مطرح می شود، چگونه با دیدگاه های تاریخی در مورد تفاوت های نژادی مرتبط است؟

در مستند سال ۲۰۱۷ با عنوان «داستان طولانی در حال وقوع: بازی بیسبال سال ۱۹۵۵»، والدین می‌توانند از یک بازی تاریخی در لیگ کوچک فلوریدا در سال ۱۹۵۵ مطلع شوند. این بازی بین یک تیم سیاه‌پوست و تنها تیم سفیدپوست آن منطقه که حاضر به بازی با تیم سیاه‌پوست بودند، برگزار شد. این مستند در جنوب آمریکا و در دوره‌ای ساخته شده که سیاه‌پوستان از حقوق برابر برخوردار نبودند. در همان سال، امیت تیل، نوجوانی ۱۴ ساله، در میسیسیپی به دار آویخته شد و سیاه‌پوستان اجازه استفاده از سرویس‌های بهداشتی، آبخوری‌ها، رستوران‌ها و هتل‌های مخصوص سفیدپوستان را نداشتند. در این مستند، مصاحبه‌هایی با بازیکنان هر دو تیم که اکنون در دهه ۷۰ زندگی خود هستند، انجام شده و دیدگاه‌های آنها در مورد نژادپرستی و اهمیت تجربیاتشان بیان می‌شود. همچنین بازیکنان حرفه‌ای مشهور مانند کال ریپکن جونیور، هنک آرون و گری شفیلد نیز در این مستند حضور دارند. تصاویری از خشونت علیه سیاه‌پوستان در قالب کلیپ‌های خبری به نمایش گذاشته می‌شود. تصویری از صورت زخمی و وحشتناک یک فرد به طور مختصر نشان داده می‌شود. به یک تیم ۱۲ ساله سیاه‌پوست در لیگ کوچک گفته می‌شود که اگر برای بازی با یک تیم سفیدپوست بیایند، در تابوت بازگردانده خواهند شد. یک مرد سیاه‌پوست به یاد می‌آورد که در ویتنام یک مرد سفیدپوست زخمی را دیده که با وجود نیاز به تزریق خون، از دریافت خون سیاه‌پوستان خودداری کرده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این مستند از نظر احساسی بسیار تاثیرگذار است و تلاش می‌کند تا بهای سنگینی را که بسیاری از مردم در آمریکا به خاطر نژادپرستی پرداخته‌اند، به تصویر بکشد. مستند «داستان بیسبال ۱۹۵۵» پیشرفت‌های حاصل شده را نشان می‌دهد و در عین حال به ما یادآوری می‌کند که نژادپرستی همچنان در سراسر کشور نمود دارد. این نقاط قوت، فیلم را به اثری ارزشمند تبدیل می‌کند که همه دانش‌آموزان باید آن را ببینند.اما اجرای فیلم توسط کارگردان و نویسنده جان استرانگ جای بهبود زیادی دارد. مردی در کلیسا گریه می‌کند، اما ما هیچ زمینه‌ای نداریم و هیچ دلیلی برای این کار نمی‌دانیم. تدوین بهتر، انتخاب بهتر مصاحبه‌ها و حذف لحظات سرگردان، همه می‌توانند به جذاب‌تر و قابل درک‌تر کردن پیام مهم فیلم برای مخاطبانی که بیش از همه به دیدن آن نیاز دارند کمک کنند. خیلی طول می‌کشد تا به اطلاعات مهم فیلم برسیم: اینکه تیم سیاه‌پوست در نهایت با تیم سفید‌پوست بازی کرد، که اوضاع آن‌طور که باید پیش نرفت، که برخی از اعضای تیم سفید‌پوست هنوز نمی‌دانند نژادپرستی چگونه بر سیاه‌پوستان تأثیر می‌گذارد، و اینکه فیلم با یک دیدار بسیار تکان‌دهنده به پایان می‌رسد. این دیدار امید به روابط نژادی بهتر را ارائه می‌دهد، حتی در حالی که طرفداران برابری، هم سفید‌پوست و هم سیاه‌پوست نگران این هستند که نژادپرستی و بیگانه‌هراسی آمریکایی در سال‌های اخیر کمتر پنهان و پرصداتر به نظر می‌رسند. مصاحبه با بازیکنان لیگ برتر بیسبال، هنک آرون، کال ریپکن جونیور، گری شفیلد و با سفیر سابق سازمان ملل و رهبر حقوق مدنی، اندرو یانگ، به این روایت غنی کمکی نمی‌کند. اگرچه ممکن است مباهات به مشارکت آن‌ها اعتبار پروژه را در مراحل جمع‌آوری بودجه افزایش داده باشد، اما واقعاً کمک چندانی به روایت این داستان شگفت‌انگیز نمی‌کند.