زنان کوچک

زنان کوچک نسخه‌ای مدرن از رمان کلاسیک قرن نوزدهمی لوییزا می‌آلکات درباره خواهران مارچ است. در این نسخه که کلر نایدرپروئم آن را کارگردانی کرده است، جو (با بازی سارا داونپورت)، مگ (با بازی ملانی استون)، بت (با بازی الیزابت جنیفرز) و ایمی (با بازی الیز جونز) خواهران خلاقی هستند که در خانه درس می‌خوانند و با مادری مهربان (با بازی لیا تامپسون) و پدری نظامی (با بازی بارت جانسون) که در خارج از کشور خدمت می‌کند، بزرگ می‌شوند. آن‌ها همسایه ثروتمند و خوش‌قیافه‌ای به نام لاری (با بازی لوکاس گرابل) هم دارند. جو در بزرگسالی تلاش می‌کند تا داستان‌هایش را با راهنمایی استاد نویسندگی‌اش، فردی (با بازی یان بوین) منتشر کند و به دوران کودکی‌اش با خواهران عزیزش فکر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این اقتباس از کتاب زنان کوچک و مقایسه آن با رمان لوییزا می آلکوت صحبت کنند. کدام را بیشتر می‌پسندید؟ چرا؟
• آیا از مدرن شدن داستان خوشتان آمد؟ آیا تم‌ها و مسائل کتاب در یک بستر معاصر قابل انتقال هستند؟ چه چیزهایی کار می‌کنند و چه چیزهایی نه؟
• آیا دیدگاه پیشرو آلکات و کتابش، به‌ویژه در مورد جو، در این نسخه به‌خوبی منتقل شده است؟
• کدام شخصیت‌ها الگو هستند؟ چرا؟ آیا آنها مهربانی، همدلی و کنجکاوی را نشان می‌دهند؟

والدین باید بدانند که این نسخه از زنان کوچک، برداشتی امروزی از رمان کلاسیک لوئیزا می آلکوت درباره چهار خواهر مارچ است (که در دوران جنگ داخلی در نیوانگلند اتفاق می‌افتد). با بازی لیا تامپسون در نقش مارمی و لوکاس گرابیل، بازیگر فیلم موزیکال دبیرستان در نقش لاری، این فیلم داستان را با وسایلی مانند گوشی‌های هوشمند و کامپیوترها مدرن می‌کند، اما ساختار خانواده و بسیاری از نقل قول‌ها و نقاط داستانی کتاب را حفظ می‌کند (در تلاش برای بازآفرینی زمینه اصلی، کمی ناهماهنگ می‌شود). محتوای نامناسب نسبتاً کم است: کلمه "crap" استفاده شده است، نوجوانان در چند صحنه نوشیدنی الکلی می‌خورند، یک بوسه تقریباً بدون رضایت است، و یک شخصیت محبوب بیمار می‌شود و می‌میرد. اما با توجه به فلش‌بک‌ها و موضوعاتی درباره بزرگ شدن، عاشق شدن و پیدا کردن صدای خود، این فیلم برای نوجوانان مناسب‌تر از کودکان خردسال است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با انتقال دختران مارس و مارمی به روزگار کنونی، این مدرن‌سازی جدی، آنچه را که در داستان اصلی آلکوت و اقتباس‌های پیشین آن ویژه و حتی انقلابی بود، از دست می‌دهد. وقتی داستان در دوران جنگ داخلی رخ می‌دهد، روشن است که خانواده مارس، به‌ویژه مارمی و جو، چقدر پیشرو هستند، و این به لطف ایده‌های فراطبیعت‌گرا، صلح‌طلب و طرفدار الغای برده‌داری آنهاست. در این نسخه، خواهران مدرن و متفکران آزاد نیستند که وضعیت موجود را به چالش بکشند. حتی به نظر نمی‌رسد که در دنیای واقعی زندگی کنند، به عنوان مثال، در صحنه‌هایی از جو در شهر نیویورک، هیچ فردی غیر از سفیدپوستان دیده نمی‌شود. اما فقط نبود تنوع آشکار در فیلم نیست که آزاردهنده است. ایده‌ای که جو نمی‌خواهد با لاری (یا هر فرد دیگری، در ابتدا) ازدواج کند تا به عشق نویسندگی‌اش بپردازد، در دوره اصلی کتاب شوک‌آور به نظر می‌رسید، اما در اینجا فقط یک ویژگی شخصیتی است.هدایت و آموزش ارزش‌ها و فلسفه‌های خانواده مارچ توسط مارمی به شدت کم‌رنگ شده است. تامپسون بازیگر خوبی است، اما مارمی او حرف‌های کمتری نسبت به سوزان ساراندون در اقتباس زیبای سال ۱۹۹۴ جیلیان آرمسترانگ دارد. به طور کلی، بازیگران خوب هستند اما به‌خصوص به یادماندنی نیستند. داونپورت بسیار زیبا است که باعث می‌شود خط خنده‌دار ایمی «یک زیبایی!» کمی بی‌اثر شود. و گرابل جذابیت لازم برای بازی در نقش لاری را ندارد. باید به نیدرپروئم تبریک گفت که سعی کرده است بینشی معاصر برای خواهران مارچ به وجود بیاورد، اما زمینه امروزی داستان، بخش زیادی از ویژگی‌های قابل توجه داستان کلاسیک الکات را حذف و نادیده می‌گیرد.