ستاره در حال ظهور

در برنامه استعداد یابی ستاره در حال ظهور، خوانندگان با استعداد در مقابل آرای لحظه ای تماشاگران، بینندگان خانگی و هیئت داوران مشهور شامل برد پیزلی، کشا و لوداکریس به رقابت می پردازند. مجری این برنامه جاش گروبان است و فرمتی متفاوت از مسابقات خوانندگی را ارائه می دهد که در آن شرکت کنندگان پشت دیواری غول پیکر قرار می گیرند که دید آنها را از تماشاگران و داوران مسدود می کند. در طول هر اجرا که ۹۰ ثانیه طول می کشد، بینندگان و کارشناسان از اپلیکیشن برنامه برای رای دادن به نفع یا علیه خواننده استفاده می کنند و در همین حین یک نمایشگر روی صفحه، درصد آرای مثبت را محاسبه می کند. (هر رای مثبت از داوران مشهور، هفت درصد به رای مثبت شرکت کننده اضافه می کند.) اگر این درصد به ۷۰ درصد برسد، دیوار بالا می رود و به خواننده نشان می دهد که به مرحله بعد صعود کرده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت مسابقات واقع‌نمای تلویزیونی صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این مد روزی از رونق بیفتد؟ چه چیزی باعث می‌شود تلاش‌هایی مثل این برای سوار شدن بر موجی که امریکن آیدل شروع کرده، ادامه پیدا کند؟ آیا این نوع سرگرمی ارزش دارد؟
• نوجوانان: آیا ۹۰ ثانیه زمان کافی برای قضاوت دقیق در مورد استعداد شرکت‌کنندگان است؟ تا چه حد ظاهر فیزیکی در این مدت کوتاه بر ارزیابی شما تأثیر می‌گذارد؟ آیا منصفانه است که این عامل را در تصمیم‌گیری خود دخیل کنید؟
• از فرآیند رای‌گیری وابسته به دستگاه چه برداشتی دارید؟ آیا این فقط نشانه‌ای از زمانه ماست؟ نوجوانان شما چه مقدار زمان را مقابل صفحه نمایش می‌گذرانند؟ چه معایبی در افزایش زمان استفاده از صفحه نمایش وجود دارد؟

والدین باید بدانند که ریسینگ استار یک مسابقه خوانندگی است که برای رای دادن به شرکت‌کنندگان در زمان واقعی، استفاده از اپلیکیشن برنامه را می‌طلبد. رای‌دهندگان باید از طریق حساب توییتر یا فیسبوک خود ثبت‌نام کنند و قبل از هر اجرای مورد نظر برای داوری، حضور مجازی خود را ثبت کنند. آنها می‌توانند با توجه به سن خود، رضایت دهند تا عکس‌های پروفایلشان در صفحه خوانندگان به نمایش درآید. این موضوع مسائل حریم خصوصی را مطرح می‌کند که شما می‌خواهید با نوجوانان خود در مورد آن صحبت کنید. همانند بسیاری از مسابقات واقع‌نما، زمان زیادی به ارتباط داوران مشهور و مجری اختصاص داده شده است و واکنش‌های آنها به اجراهای ضعیف می‌تواند نامهربانانه باشد. به‌خصوص لوداکریس با تغییر چهره، وانمود به بی‌حوصلگی و گاهی اوقات نشان دادن علامت شست پایین، واکنش نشان می‌دهد. از طرف دیگر، همانند هر برنامه دیگری، این مسابقه یادآوری خوبی است که هرگز نباید ارزش یک فرد را بر اساس ظاهرش قضاوت کرد، زیرا بسیاری از اجراها به‌طور مثبت شگفت‌زده‌تان می‌کنند.

بیش از یک دهه پیش، امریکن آیدل برای همیشه ماهیت تلویزیون را با قرار دادن بینندگان در کنترل انتخاب یک ستاره جدید فرهنگ عامه تغییر داد. از آن زمان تاکنون، تغییرات زیادی رخ داده و بسیاری از مجموعه‌های مشابه تلاش کرده‌اند تا با این برنامه آلفا رقابت کنند، اما با وجود ترفندهای جدید در هر مرحله، تعداد کمی توانسته‌اند آزمون زمان را پشت سر بگذارند. به نظر می‌رسد سرنوشت Rising Star نیز به همین صورت رقم خورده است، که از یک مجری تازه‌کار اما کمی دست و پا چلفتی به نام گرابن و سه داور مشهور رنج می‌برد که در برخی مواقع به نظر می‌رسد خودشان به شدت به دنبال جلب توجه هستند. این موضوع منجر به گفتگوهای سطحی و کودکانه زیادی بین آن‌ها و واکنش‌های دراماتیک و مضحکی به خصوص در مورد خوانندگان متوسط می‌شود، که همه این‌ها به نظر یک ترفند برای پر کردن وقت بین اجراها است.البته، بسیاری از بیننده‌ها فقط برای دیدن نحوه مدیریت رأی‌گیری زنده توسط برنامه، آن را تماشا می‌کنند و این موضوع عنصری هیجان‌انگیز به بسته‌ای که در غیر این صورت خسته‌کننده است، اضافه می‌کند. برای کسانی که ۷۰ درصد رأی را به دست می‌آورند، رضایت فوری از دیدن تماشاگرانی که عاشق آن‌ها هستند، وجود دارد. برای کسانی که به این درصد رأی نمی‌رسند، این موضوع لحظه را بسیار ناراحت‌کننده‌تر می‌کند، زیرا فقط دو دقیقه بعد از ورود به صحنه، از برنامه حذف می‌شوند. در مورد بیننده‌ها، چون باید برنامه را به صورت زنده تماشا کنید تا بتوانید رأی بدهید (و فقط کسانی که رأی می‌دهند شانس دیدن عکس پروفایل خود را روی دیوارهای هنرمندان دارند)، هیچ شانسی برای ضبط برنامه و شرکت در فرآیند رأی‌گیری وجود ندارد. علاوه بر این، رأی‌های بیننده‌های ساحل غربی فقط برای شرکت‌کنندگانی که در منطقه زمانی قبلی نتوانسته‌اند به مرحله بعد بروند، اهمیت دارد، که برای بیننده‌های بعدی، تلویزیونی واقع‌گرایانه و ضد اوج است.