بچه‌های جاسوس ۴: همه زمان در جهان

مامور مخفی سازمان OSS به نام ماریسا کورتز ویلسون (جسیکا آلبا) با مجری تلویزیون ویلبر ویلسون (جوئل مک‌هیل) ازدواج کرده و مادر خوانده دو فرزند او، ربکا (روان بلانشارد) و سسیل (میسون کوک) است. در روزی که اولین فرزند خود را به دنیا می‌آورد، ماریسا از زندگی جاسوسی خداحافظی می‌کند. یک سال بعد، آخرین مجرمی که او دستگیر کرده بود - دزد زمان به نام تیک تاک - با کمک یک شرور به نام تایم کیپر از زندان فرار می‌کند. آنها راهی برای شتاب دادن زمان پیدا کرده‌اند که باعث پایان یافتن آن و نابودی دنیا خواهد شد. تنها چیزی که می‌تواند این آرماگدون زمانی را متوقف کند، کریستالی اسرارآمیز است که داخل گردن‌بندی قرار دارد که ماریسا به دخترخوانده خود داده است. در نهایت، خانواده ویلسون به سازمان OSS بازمی‌گردند و ربکا و سسیل باید از مهارت‌های خود برای دستگیری دزدان زمان و نجات والدینشان استفاده کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره پیام فیلم در مورد مدیریت زمان و وحدت خانواده صحبت کنند. چگونه شخصیت‌ها انتخاب می‌کنند که نشان دهد درس بزرگی یاد گرفته‌اند؟
• آیا فکر می‌کنید خشونت فیلم به دلیل کارتونی بودن و این که به نظر نمی‌رسد کسی واقعا آسیب ببیند، تاثیر کمتری دارد؟ آیا خشونت غیرواقعی کمتر آزاردهنده است؟
• این فیلم در مقایسه با سایر فیلم‌های سری جاسوس بچه‌ها چگونه است؟ آیا فکر می‌کنید این مجموعه باید ادامه پیدا کند؟
• چگونه شنوایی سسیل به تصویر کشیده شده است؟ آیا وسایل کمک شنوایی او تاثیری منفی یا مثبت بر او دارند؟

در چهارمین قسمت از سری فیلم‌های «بچه‌های جاسوس» (اولین فیلم سه‌بعدی این مجموعه)، همانند قسمت‌های قبلی شاهد صحنه‌های اکشن و فانتزی همراه با خشونت هستیم، اما این بار با اضافه شدن شخصیت «بچه جاسوس» طنز توالت نیز به فیلم افزوده شده است. زبان فیلم معمولی است، به جز چند توهین ("احمق"، و غیره) و جمله معروف "قارچ‌های شی...تاکه" که در فیلم‌های دیگر این مجموعه نیز وجود داشت. در این فیلم، برندهای بیشتری نسبت به سه فیلم اول به چشم می‌خورند که به شکل آشکارتری محصولاتی را تبلیغ می‌کنند (به ویژه شرکت‌های خودروسازی و کامپیوترهای اپل). همچنین جوک‌های مربوط به مدفوع نیز در این فیلم بیشتر شده‌اند. با این حال، پیام کلی فیلم مثبت و خانواده‌محور است: "وقت را تلف نکنید یا انجام کارهای مهم را به تعویق نیندازید.

این فیلم سیر نزولی سری فیلم‌های «جاسوس بچه‌ها» را ادامه می‌دهد و خاطره‌ی آنچه روزی یک فرنچایز هیجان‌انگیز و خانوادگی بود را خراب می‌کند. رابرت رودریگز نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده، گروهی از ستاره‌ها شامل دوستانش را جمع کرده است (علاوه بر پدر و مادر ویلسون، جرمی پیون به عنوان مدیر OSS، ریکی جرویس به عنوان صداپیشه‌ی سگ رباتیک آرگونات، بازگشت دنی ترخو در نقش عموی ماچته با یک کامهو و کهنه‌سربازان «جاسوس بچه‌ها» الکسا وگا و داریل صبارا در نقش کارمن و جوني کورتز). اما استعداد آنها در این قسمت که به‌خوبی فکر نشده، هدر رفته است.در این فیلم، گفتگوهای پرشور و حرارت آنتونیو باندراس و کارلا گوجینو جای خود را به دیالوگ‌های بی‌روح جسیکا آلبا و جوئل مک‌هیل داده‌اند که هیچ نشانی از شیمی و هماهنگی بین آنها دیده نمی‌شود. کودکان در ابتدا دوست‌داشتنی هستند، اما خیلی زود آزاردهنده می‌شوند و تنها نزدیک پایان فیلم هستند که دوباره شیرین و دوست‌داشتنی می‌شوند. این فیلم پر است از کلیشه‌هایی که حتی شخصیت‌های منفی نیز نمی‌توانند از آنها فرار کنند و پیوسته پیام آشکار و آزاردهنده فیلم را که «نباید زمان را تلف کرد و باید آن را با کسانی که دوستشان داریم سپری کنیم» به بیننده یادآوری می‌کنند. حتی حضور بازیگران فیلم‌های قبلی سری «بچه‌های جاسوس» نیز نتوانسته به این فیلم فراموش‌شدنی کمک کند و تنها چیزی که باقی می‌ماند، یک کمدی بی‌مزه و پر از شوخی‌های بی‌مزه و کارت «آروماسکوپ» است که تنها یادآوری می‌کند که این فیلم چقدر بد است.