همه این اضطراب

در این همه آشفتگی، جنی گیج و تام بترتون، عکاس‌های زن و شوهری که به فیلم‌سازی روی آورده‌اند، چند زن جوان را در بروکلین دنبال می‌کنند، بیشترشان دانش‌آموزان سال آخر یک دبیرستان در شهر نیویورک هستند. لیست شامل بهترین دوستان لیا، که زندگی خانوادگی ناپایداری دارد و والدینش از هم جدا شده‌اند، و جینجر، که والدین راحتی دارد اما برنامه‌ای برای کالج ندارد، می‌شود. بعد خواهر کوچک‌تر جینجر، داستی، و دوست صمیمی‌اش دالیا وجود دارند. و اولیویا، که با همجنس‌گرا بودنش کنار می‌آید، و سِیج، تنها دختر آفریقایی-آمریکایی که در فیلم حضور دارد، که توسط یک بیوه بزرگ می‌شود و انتظارات بالایی از دخترش دارد. در واقع قصه‌ای وجود ندارد؛ فقط یک قوس کلی از مسائلی که این دختران-زن‌ها در مراحل مختلف با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مصرف مواد مخدر و الکل در فیلم «همه این وحشت» صحبت کنند. آیا نوجوانان در فیلم با عواقبی برای مصرف مواد مواجه می‌شوند؟ والدین، در مورد موافقت یا مخالفت خود با نگرش والدین در فیلم درباره مهمانی‌ها صحبت کنید.
• در اینجا چگونه به روابط جنسی نوجوانان نگاه می‌شود؟ چرا فکر می‌کنید جینجر می‌گوید فقط یک بار با مادرش در مورد رابطه جنسی صحبت کرده است؟ آیا این واقع‌گرایانه است؟
• چرا جینجر واکنش منفی به اعلام داستی مبنی بر عدم تمایل به شناخته شدن به عنوان دختری که رابطه جنسی دارد یا مواد مخدر مصرف می‌کند، نشان می‌دهد؟ چرا جینجر خواهرش را به خاطر داشتن زندگی سالم‌تر و دوری از رفتارهای پرخطر، غیرواقعی یا حتی انکارکننده انسانیتش می‌داند؟
• سِیج چه منظوری دارد وقتی می‌گوید دختران نوجوان فقط برای نگاه کردن هستند نه شنیدن؟ آیا این همان چیزی است که جامعه به زنان جوان آموخته است؟ آیا اینکه فقط زیبایی‌شان مهم است نه افکارشان؟
• آیا نوجوانان و تجربیات برجسته‌شان قابل ارتباط هستند؟ به نظر شما فیلم‌سازان امیدوار بودند با ساختن این فیلم چه دستاوردی داشته باشند؟

والدین باید بدانند که این مستند، زندگی چند نوجوان نیویورکی را در طول سه سال دنبال می‌کند. داستان در مورد دختران جوانی است که با هم ارتباط دارند (برخی بهترین دوستان، دو نفر خواهر و برادر و بقیه آشنا هستند) و در شهر بزرگ می‌شوند، با دوستانشان وقت می‌گذرانند، در مورد مدرسه صحبت می‌کنند، با خانواده‌هایشان سر و کله می‌زنند، و برای ورود به دانشگاه و بزرگسالی آماده می‌شوند. انتظار مقداری زبان تند و تیز (فحش و ناسزا) و بحث‌های صریح و صحنه‌های مصرف مواد مخدر و الکل توسط نوجوانان و مسائل بلوغ و بزرگسالی را داشته باشید. اما در نهایت فیلم، ارتباط والدین و نوجوانان را تشویق می‌کند و احتمالاً گفتگوهای مفیدی را برمی‌انگیزد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با فیلمبرداری زیبا و شخصیت‌های جذاب، این مستند در سبک سینما وریته، به بینندگان یادآوری می‌کند که بزرگ شدن چه تجربه پیچیده‌ای است. این فیلم، که یادآور درام‌هایی مانند سیزده و پسربچگی است، فرآیند بلوغ در شهر بزرگ را بررسی می‌کند. این دختران دانش‌آموزان مدارس دولتی متوسط و متوسط رو به بالا (بر اساس استانداردهای شهر نیویورک) هستند که در دبیرستان مشهور لاگاردیا برای هنرهای نمایشی تحصیل می‌کنند. آنها از پیشینه‌های مختلف می‌آیند و با طیف وسیعی از چالش‌ها روبرو هستند و در مورد همه چیز از لباس‌هایی که در روز اول مدرسه می‌پوشند (احساساتشان در مورد آن موضوع الهام‌بخش عنوان فیلم بود) تا دانشگاه‌هایی که برای تحصیل در آنها درخواست می‌دهند و افرادی که به آنها علاقه‌مند هستند، صحبت می‌کنند.با وجود اینکه مستند همه این وحشت درباره چند زن جوان است، گِیج و بِترتون بیشتر روی لنا و جینجر تمرکز می‌کنند، دوستان صمیمی که بارها و بارها برای همدیگر در دسترس هستند، با وجود اینکه به نظر نمی‌رسد خیلی با هم وجه اشتراک داشته باشند. با دنبال کردن دختران بعد از فارغ‌التحصیلی، فیلمسازان نشان می‌دهند که چگونه دانشگاه به یک خط جداکننده تبدیل می‌شود. لنا، که از والدین طلاق‌گرفته‌اش حمایت مالی کمی دریافت می‌کند، باز هم به دانشگاه می‌رود، در حالی که جینجر، که والدینش ازدواج کرده و از نظر مالی باثبات هستند، در خانه می‌ماند تا بازیگری کند (اما، همان‌طور که پدرش می‌گوید، فقط ۱۱ روز در شش ماه کار می‌کند). همه دختران به شیوه خودشان جذاب هستند، و گِیج همه آنها را جدی می‌گیرد، گوش می‌دهد و مشاهده می‌کند و هرگز قضاوت نمی‌کند. بِترتون فیلمبردار بااستعدادی است، کوچک‌ترین لحظات را ثبت می‌کند -- خیلی از لمس‌ها و خنده‌ها -- با شادی و احساسات یک فیلمبردار با تجربه‌تر. از بین همه دختران، متاسفانه سِیج کمتر در مستند حضور داشت، کسی که حرف‌های زیادی در مورد غم و اندوه (پدرش فوت کرده)، تنوع (تصمیم گرفته در دانشگاه هاوارد درس بخواند)، و فمینیسم دارد. این داستان قوس واقعی ندارد، اما هنوز هم ارزش تماشا دارد، به خصوص اگر قبلاً یک دختر نوجوان بوده‌اید یا، مثل بسیاری از بزرگسالان، در حال پرورش یک دختر نوجوان هستید.