استاپ موشن

در استاپ موشن، الا (آیشلینگ فرانچوسی) یک انیماتور استاپ موشن است که با مادرش، سوزان (استلا گونِت)، یک فیلمساز مشهور، کار می‌کند. دست‌های سوزان به دلیل یک مشکل سلامتی تقریباً از کار افتاده‌اند، بنابراین الا باید "دست‌های" مادرش باشد و تمام حرکات ظریف و دقیق عروسک‌های مادرش را انجام دهد. وقتی سوزان دچار سکته مغزی می‌شود و در بیمارستان بستری می‌شود، الا در ابتدا تلاش می‌کند تا فیلم را به پایان برساند، اما بعد تصمیم می‌گیرد فیلم خودش را بسازد. وقتی به دنبال ایده‌ای می‌گردد، از دختری کوچک (کالین اسپرینگال) که از آنجا عبور می‌کند، الهام می‌گیرد. دختر داستان کودکی را در جنگل تعریف می‌کند که توسط موجودی مرموز به نام مرد خاکستر تعقیب می‌شود. او اصرار دارد که مجسمه‌های الا ابتدا از موم جنازه‌سازان، سپس از گوشت و در نهایت از اجساد مرده ساخته شوند. با عمیق‌تر شدن الا در ساخت فیلم و با از هم پاشیده‌تر شدن واقعیتش، او متوجه می‌شود که سرنوشت او و دختر کوچک به هم گره خورده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم صحبت کنند. این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟ هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده؟ فیلم چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد تا این تاثیر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• فیلم ترسناک است؟ چرا فیلم‌های ترسناک طرفدار دارند؟ چرا بعضی‌ها از تماشای فیلم‌های ترسناک در سینما لذت می‌برند؟
• چگونه این فیلم از تکنیک استاپ‌موشن برای بیان مضامین خود استفاده می‌کند؟ چگونه برخی از تصاویر غیرمعمول را تفسیر کردید؟
• چگونه مصرف مواد به تصویر کشیده می‌شود؟ گفته می‌شود که افراد تحت تأثیر مواد می‌توانند خلاق‌تر باشند. آیا فکر می‌کنید این درست است؟ چرا بله یا خیر؟
• فیلم‌سازی غیرروایی/آزمایشی چیست؟ آیا این فیلم از این تکنیک استفاده می‌کند؟ به چه صورت؟ چه دستاوردی دارد؟

والدین باید بدانند که استاپ موشن فیلمی ترسناک در مورد یک انیماتور (آیشلینگ فرانچوسی) است که تلاش می‌کند از سایه مادر آزارگرش خارج شود و با کمک یک دختر کوچک مرموز روی پروژه‌ای جدید کار کند. این فیلم پر از صحنه‌های خونین و توهم‌آور است و تقریباً می‌توان آن را اثری تجربی دانست که ناآرام اما جذاب است. انتظار صحنه‌های خونین و زخم‌های خونین (که برخی از شخصیت‌ها در آن‌ها کاوش می‌کنند) را داشته باشید؛ شخصیت‌هایی که کتک می‌خورند، با چاقو زده می‌شوند و کشته می‌شوند؛ عروسک‌هایی که از مواد ارگانیک مرده ساخته شده‌اند؛ آزار و اذیت روانی و عاطفی؛ هیولایی که یک کودک را تعقیب می‌کند؛ ترس‌های ناگهانی؛ تصاویر عجیب و غریب فراوان؛ و موارد دیگر. صحنه‌های پرشور بوسیدن، اشاره به رابطه جنسی و سایر محتوای ملایم مرتبط با رابطه جنسی وجود دارد. استفاده‌های گاه به گاه از کلمات زشت شامل چند مورد از کلمات «فاک»، «شیت» و «تتس» است. تجربه‌ای طولانی و توهم‌آور وجود دارد که بینندگان در آن تصور می‌کنند یک شخصیت مواد مخدر مصرف کرده است، اما در واقع این‌طور نیست. همچنین به مواد مخدر و نوشیدن الکل در جمع اشاره شده است و دنباله‌ای از نورهای رنگی چشمک‌زن وجود دارد. برای اینکه در جریان فیلم‌های مشابه بیشتری قرار بگیرید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم ترسناک و توهم‌زا، از به تصویر کشیدن تصاویر نمادین، طراحی صداهای ناآرام و—بهترین از همه—انیمیشن استاپ‌موشن ترسناک و وحشتناک خود هراسی ندارد. اولین فیلم بلند رابرت مورگان، که فیلمنامه آن را به همراه رابین کینگ نوشته است، استاپ‌موشن بینندگان را با داستانی که به نظر کاملا قابل درک می‌رسد، جذب می‌کند. این فیلم درباره مبارزه زنی برای ابراز خلاقیت و رهایی از سایه مادر آزارگرش است. و درباره ترس از این است که در پایان روز، شاید واقعا چیزی برای گفتن نداشته باشیم.اما با ورود به دنیای عجیب و غریب خود، با رژه‌ای از تصاویر غیرمنتظره و پیچش‌های داستانی عجیب—همراه با طراحی صوتی قدرتمند، که از افکت‌های مبهم در زمان عدم تمرکز الا تا صداهای مکش (هر دو مرتبط با جعبه آبمیوه و مایعات بدن) متغیر است—بسیار پیچیده‌تر می‌شود. این فیلمی است درباره ساخت فیلمی درباره زندگی، مرگ، تولد، خون، بدن‌ها، ایده‌ها، هیولا‌ها و تخیل—یا شاید فقط فیلمی درباره بقا. تا زمانی که استاپ‌موشن به نتیجه‌گیری شگفت‌انگیز خود می‌رسد، به سختی می‌توان آن را فیلمی روایی دانست، بلکه یادآور آثار الهام‌بخش استاپ‌موشن مانند خانه گرگ یا خدای دیوانه و حتی انیمیشن‌های پیچیده هنرمند چک یان شوانک‌مایر است. استاپ‌موشن شاید به خاطر داستان یا شخصیت‌هایش به یاد ماندنی نباشد، اما تصاویر و ایده‌هایش بینندگان را تحت تاثیر قرار خواهد داد.