چهارصد ضربه

فیلم ۴۰۰ ضربه به عنوان یک کلاسیک در به تصویر کشیدن دوران پرآشوب و دردناک نوجوانی پسران شناخته می‌شود. آنتوان دوانل (با بازی ژان-پیر لئو) یک پسر ۱۲ ساله پاریس است که همیشه دردسرساز است و اغلب بدون نظارت بزرگسالان است چرا که مادر و ناپدری‌اش هر دو سر کار هستند. ناپدری‌اش به نظر آدم بدی نمی‌آید، اما مادرش (که آنتوان متوجه می‌شود با رئیسش رابطه دارد) رفتاری مادرانه ندارد. آنتوان رفتاری بدتر از همکلاسی‌هایش ندارد، اما همیشه اوست که هنگام کار اشتباه گیر می‌افتد و نافرمانی‌اش به فرار از مدرسه، دزدی و فرار از خانه می‌انجامد. در نهایت، پس از امتحان کردن روش‌های محبت‌آمیز و سختگیرانه، والدینش از او دست کشیده و او را به اردوگاهی برای بزهکاران نوجوان می‌فرستند. آنتوان در گفتگویی با یک روانشناس دولتی، بدون احساس خاصی فاش می‌کند که مادرش حتی او را نمی‌خواست و قصد سقط جنین داشت تا اینکه مادربزرگ آنتوان او را از این کار منصرف کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این که آنتوان دوانل واقعاً پسر "خوبی" است یا یک "بزهکار" بی‌تأدیب بحث کنند. آیا با توجه به محیط و تربیتش، می‌توانست در زندگی انتخاب‌های بهتری داشته باشد؟ از بچه‌ها بپرسید که اگر جای آنتوان بودند چه کاری انجام می‌دادند، یا این که آیا کسی را می‌شناسند که شبیه او باشد. نسل‌ها منتقدان این فیلم را یکی از بهترین و دقیق‌ترین فیلم‌هایی که تاکنون درباره‌ی کودکی ساخته شده است، نامیده‌اند. آیا با این نظر موافقید؟ آیا مخالفید؟ کسانی که علاقه‌مند به زبان و فرهنگ فرانسوی هستند می‌توانند از طریق مکان‌ها، دیالوگ‌ها و ارجاعات ادبی موجود در فیلم، نکاتی را یاد بگیرند (مانند بالزاک).

در این درام فرانسوی، پسری ۱۲ ساله در مرکز داستان قرار دارد که به یک بزهکار نوجوان تبدیل می‌شود. او دروغ می‌گوید، دزدی می‌کند، سیگار می‌کشد، فحش می‌دهد (که در زیرنویس‌ها نشان داده می‌شود) و بارها از خانه فرار می‌کند. سبک فیلمسازی ساده و بی‌پیرایه نه رفتارهای او را محکوم می‌کند و نه آن‌ها را ستایش می‌کند، و هیچ راه‌حل آسانی ارائه نمی‌دهد، به‌ویژه اینکه پایان فیلم با علامت سؤال بزرگی همراه است. والدین در فیلم به‌عنوان افراد بی‌تأثیر به تصویر کشیده می‌شوند، و مادر آنتوان به‌ویژه زنی بی‌وفا و نابالغ است. در یک بازجویی روان‌شناختی، موضوعاتی مانند سکس و سقط جنین به‌طور مختصر مطرح می‌شوند. بینندگانی که مشتاق هستند بدانند پس از صحنه آخر برای آنتوان چه اتفاقی می‌افتد، می‌توانند بزرگ‌سالی او را در چند فیلم بعدی فرانسوا تروفو دنبال کنند.

این فیلم عالی است، اگرچه برای کودکان کوچک کمی سنگین است. دیوید گیلمور، نویسنده در کتاب خاطرات خود به نام "باشگاه فیلم" می‌گوید که چگونه تلاش کرد تا پسر نوجوانش کل فیلم چهارصد ضربه را ببیند؛ اما پسرش تنها در صورتی این کار را می‌کرد که به عنوان جایزه بتواند به تماشای فیلم "غریزه اصلی" با صحنه‌های شهوانی ملایم بنشیند - که تقریبا همان لحظه آنتوان دوانل است. این فیلم کلاسیک فرانسوا تروفو (اولین فیلم بلند کارگردانش که بر اساس رویدادهایی از زندگی خودش ساخته شده) مورد احترام منتقدان مسنی مانند گیلمور است، اگرچه ممکن است قدردانی از فضیلت‌های آن برای کودکان قرن بیست و یکم دشوارتر باشد، چرا که احساس تنهایی، خشونت در مدرسه و ناکارآمدی خانواده را به صورت گرافیکی بسیار بیشتری نسبت به مخاطبان سال 1959 تجربه کرده‌اند (تروفو حتی از آن نماد آسان شورش، موسیقی راک اند رول استفاده نمی‌کند).با این حال، رویکرد استویک آنتوان در مواجهه با چالش‌های زندگی و نریختن حتی یک قطره اشک، علی‌رغم انتخاب‌های ظاهرا فاجعه‌باری که داشته است، قدرت آرامبخشی دارد. اگرچه آنتوان به خود ترحم نمی‌کند، اما به نظر می‌رسد که حساسیت او به این ایده که کاملا تنها است، بیدار شده است - بسیاری از والدین بی‌تجربه فرزندانی دارند که نباید داشته باشند، و او یکی از قربانیان این موضوع است. در طول سال‌ها، ترافوآ با بازگشت به همکاری با ژان-پیر لئو، مجموعه‌ای از فیلم‌ها، هم کوتاه و هم بلند، ساخت که در آن‌ها دونی را در بزرگسالی و ازدواج تلخ و شیرین شکست‌خورده‌اش دنبال می‌کند. این فیلم‌ها نیز بر روی دی‌وی‌دی منتشر شده‌اند، اگرچه پیدا کردن آن‌ها به آسانی ۴۰۰ ضربه نیست.