آستنلند

جین (کری راسل) طرفدار بزرگ جین آستن است. آپارتمانش پر از یادگارهای آستن است، از جمله یک برش مقوایی اندازه واقعی از کالین فرث در نقش آقای دارسی. زندگی جین کسل کننده است، شغلی که هیچ پیشرفتی در آن ندارد، و مردانی زن ستیز و فرصت طلب. وقتی متوجه می‌شود که در انگلستان یک پارک موضوعی برای طرفداران آستن مثل خودش وجود دارد، جایی که می‌تواند رؤیای تبدیل شدن به یک قهرمان زن آستن را که به سمت خوشبختی ابدی می‌رود، زندگی کند، به آنجا می‌رود. در آنجا با صاحب پول دوست، خانم واتلبروک (جین سیمور) آشنا می‌شود؛ یک آمریکایی دوستانه و گیج که با نام مستعار آستن، خانم چارمینگ (جنیفر کولیج) شناخته می‌شود؛ و برادرزاده خانم واتلبروک، آقای نوبلی (جی جی فیلد). اما دستیار اصطبل/نگهبان، مارتین (برت مک‌کنزی)، جین را به سمت خود جذب می‌کند. اما آیا او آقای درست است؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد وسواس جین با نام او صحبت کنند. چه چیزی در دنیای تخیلی جین آستن وجود دارد که برای شخصیت جین جذاب است؟ چرا برای او مضر است؟ آیا خودتان باید طرفدار آستن باشید تا از این فیلم لذت ببرید؟
• آیا برخی از کتاب‌ها (و فیلم‌ها) انتظارات غیرواقع‌بینانه‌ای در مورد عشق و روابط عاشقانه ایجاد می‌کنند؟ اگر این‌طور است، چگونه؟
• آیا آستینلند کلیشه‌های ژانر کمدی رمانتیک را به چالش می‌کشد یا از آن‌ها حمایت می‌کند؟

والدین باید بدانند که آستنلند (بر اساس رمانی از شانون هیل) یک کمدی رمانتیک سرگرم‌کننده است، با وجود اینکه از برخی کلیشه‌های رایج در این ژانر استفاده می‌کند و این حس را القا می‌کند که زنان نیاز به نجات از تنهایی توسط عشق دارند. با این حال، تا حدودی سعی می‌کند این فرضیات قابل پیش‌بینی را به چالش بکشد و از اجراهای قدرتمند بازیگران بهره می‌برد. طرفداران جین آستن به‌خصوص از شوخی‌ها و ارجاعات درونی به آثار او لذت خواهند برد. در فیلم الفاظ نامناسب زیادی (به جز کلمه "crap") به کار نرفته و صحنه‌ای از نوشیدن الکل وجود ندارد (هرچند یکی از شخصیت‌ها نقش مستی را بازی می‌کند). اما می‌توان انتظار برخی صحنه‌های بوسیدن و غلت زدن را داشت (که برای فیلمی با تم آستن مناسب است). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم کلاسیک نخواهد بود، مثل کتاب‌هایی که جین آستن نوشته است، کسی که در اینجا مورد احترام است. اما آستنلند (که خود بر اساس رمانی از شانون هیل است) به هر حال ارزش تماشا دارد، اگر فقط برای دیدن اجرای راسل در کلاس استادانه بازیگری طبیعی باشد. هرقدر هم که شخصیت او گاهی اوقات احمقانه باشد، او اصیل و قابل درک است، که این فیلم نسبتاً کلیشه‌ای را ارتقا می‌دهد. و همچنین کولج دلپذیر، که اغلب در نقش‌های عجیب و غریب و سبک‌سری مثل خانم جذاب ظاهر می‌شود، اما با این حال آن‌ها را تازه و خنده‌دار جلوه می‌دهد.متاسفانه آستنلند فاقد یک دارسی جذاب است، یا هرگونه شخصیت مرد جذاب دیگر. در مقایسه با راسل، شخصیت‌های آن‌ها بسیار سطحی و بی‌روح هستند. (همچنین فاقد گفتگوهای جذاب و بامزه‌ای است که آثار آستن را این‌قدر جذاب می‌کرد.) گاهی فیلم وارد قلمرو موضوعات مهمی می‌شود، زمانی که جین در برابر نقش‌های محدود زنان در دوران آستن مبارزه می‌کند. اما در نهایت، این فیلم یک سرگرمی سطحی است، هرچند سرگرم‌کننده و تا حدودی رضایت‌بخش.