با جِیس قدم زدن

پس از درگذشت مادرش درست قبل از عید پاک، مدیر لس‌آنجلسی، نیت (دیوید لی اسمیت) و دختر نوجوانش به شهر کوچک اوهایو که در آن بزرگ شده بود، بازمی‌گردند. او متوجه می‌شود که حالا یکی از مالکان کارخانه خانوادگی است، کارخانه‌ای که دختر عمویش، سابرینا (جنی-کیت دیشون) در ۲۰ سال گذشته در غیاب او اداره می‌کرده است. سابرینا معامله‌ای سودآور برای کارخانه ترتیب داده است، اما نیت متوجه می‌شود که پول آسان عواقبی دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد داستان کلاسیک رستگاری پسر گمشده صحبت کنند. چگونه فیلم «A Walk with Grace» این داستان را به روز می‌کند؟
• این درام در مقایسه با فیلم‌های مذهبی دیگری که دیده‌اید چگونه است؟ در مقایسه با فیلم‌های ژانر عاشقانه چطور؟ و در مقایسه با فیلم‌های عید پاک چطور؟
• آیا در فیلم مورد نظر کلیشه‌ای مشاهده کردید؟ چه چیزی کلیشه‌ها را مشکل‌زا می‌کند؟
• چگونه این فیلم همدلی را ترویج می‌کند؟
• شهر لیما در اوهایو به نوعی یکی از شخصیت‌های فیلم است، درست مثل نیویورک در فیلم شکارچیان روح یا لس آنجلس در فیلم لا لا لند. چرا فکر می‌کنید این شهر نقش اصلی را ایفا می‌کند؟ آیا به نظرتان نمایش زندگی در یک شهر کوچک دقیق است یا ایده‌آل‌گرایی شده است؟

والدین باید بدانند که «A Walk with Grace» یک درام رمانتیک مذهبی است که روایتی مدرن از داستان پسر گمشده در انجیل را به تصویر می‌کشد. داستان حول نیت (دیوید لی اسمیت) می‌چرخد، یک اسطوره ورزشی در شهر کوچکی در اوهایو که بعد از فارغ‌التحصیلی به لس‌آنجلس نقل مکان می‌کند. فیلم این ایده را القا می‌کند که شهرهای بزرگ مکان‌های بدی هستند که پر از آدم‌های سطحی است، در حالی که شهرهای کوچک از مردم مهربانی تشکیل شده‌اند که به هم کمک می‌کنند. محتوای بحث‌برانگیز در فیلم بسیار کم است: فقط چند کلمه نامناسب (مثل "احمق")، کمی نوشیدن الکل (به جز نیت که یک الکلی بهبودیافته است)، و یک مشت‌زنی. همچنین می‌توانید انتظار عاشقانه‌های زیادی را داشته باشید، با کمی (بسیار ملایم) بوسیدن. در حالی که دختر و خواهر زن نیت لاتین هستند، گاهی تلاش‌های فیلم برای فراگیر بودن در مرز توهین قرار می‌گیرد. برای مثال، اتفاقی می‌افتد که گروه موسیقی محلی (که همه اعضای آن مردان سفیدپوست هستند) در موسیقی لاتین تخصص دارند و آن دو را به عنوان "سنوریتاس" به کف رقص دعوت می‌کنند. شخصیت‌های زن قوی و متفکران مستقلی هستند که در مشاغل حرفه‌ای قرار دارند - همه آنها وکیل یا مدیرعامل هستند - اما آنها همچنین "عاشق تخفیف" هستند و توسط خرید حواسشان پرت می‌شود (مردان در مورد ورزش و وزنه‌برداری با هم ارتباط برقرار می‌کنند). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

نیک کِلیس، تهیه‌کننده سابق برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی و آگهی‌های تبلیغاتی، با ساخت یک فیلم عاشقانه ساده و خوشایند، خلأ موجود را پر کرده است: فیلمی در مورد عید پاک که نه شامل مردان رداپوش است، نه تخم‌مرغ‌های رنگارنگ و نه حیوانات بامزه. اما این فیلم پیام‌های مهم مسیحیت در این فصل را منتقل می‌کند: حتی کسانی که از مسیر درست منحرف شده‌اند، با عشق به خانه بازمی‌گردند. البته، تمثیل «پسر ولخرج» همیشه برای برادر بزرگ‌تر ناعادلانه بوده است. به همین ترتیب، این داستان برای سابرینا ناعادلانه به نظر می‌رسد، کسی که احساس می‌کرد مجبور است در لیما بماند و کارخانه را اداره کند، بعد از اینکه نیت مسئولیت‌هایش را رها کرد تا زندگی در شهر بزرگ را تجربه کند. ناعادلانه‌تر این است که سابرینا به‌نوعی به‌عنوان یک شخصیت منفی به تصویر کشیده می‌شود، فقط به این دلیل که می‌خواهد از زیر بار این مسئولیتی که به او تحمیل شده، خارج شود. و سپس وقتی نیت - که در ۲۰ سال گذشته هیچ مسئولیتی بر عهده نگرفته بود - با فروش کارخانه مخالفت می‌کند، سابرینا به او می‌گوید: «خوب، تو باهوشی.» دشوار است که از شنیدن این نظر ناراحت نشویم و متوجه نشویم که اگرچه کلیس به وضوح گام‌هایی برای نشان دادن زنان به‌عنوان افرادی توانمند، باهوش و قدرتمند برداشته است، اما فیلم «A Walk with Grace» همچنان ایده‌ای را تداوم می‌بخشد که مردان بهتر می‌دانند.با گریس قدم زدن عنوانی شوخ‌طبعانه است -- نیروهای مخالف در نبرد برای کارخانه زنانی به نام گریس و گراسیلا هستند، نیت در جستجوی لطف از شهر و از خدا است، و، برای تاکید، آهنگ "لطف شگفت‌انگیز" نه یک بار، بلکه دو بار خوانده می‌شود -- اما نیت نجیبانه‌ای را با خود به همراه دارد. در حالی که داستان ساده، تصفیه‌شده و حتی بامزه است، بر محنت کارگر کارخانه آمریکایی تاکید دارد. این فیلم استدلال می‌کند که چرا این گونه در معرض خطر به توجه ما نیاز دارد. این مهم است زیرا، اغلب، قرار دادن ایده‌ای فکربرانگیز در یک فیلم سبک و شاد می‌تواند قدرتمندتر از یک درام سنگین یا مستند خبری باشد. به اعتبار خود، قدم زدن با گریس به آرزوهای ساده خود دست می‌یابد: نسخه‌ای مدرن از یک داستان مسیحی را برای مخاطبان مبتنی بر ایمان روایت می‌کند، به آنها یادآوری می‌کند که شهرهای کوچک جذابیت‌های خود را دارند، و اذعان می‌کند که هرگز برای بازگشت به خانه و انجام کارهای خوب دیر نیست.