مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو

در روزگاری دور، خانواده پمپیدو ثروتمند بودند. اما وارث این نسل، مردی چاق و بدشانس است که تنها نام خانوادگی خود را یدک می‌کشد و در یک تریلر در مقابل عمارت اجدادی فرسوده‌اش زندگی می‌کند. تنها دوست پمپیدو، خدمتکارش هوو است که علی‌رغم چالش‌های شخصی مانند پرنده‌ای که به دهانش پرواز کرده و شروع به لانه‌سازی در شکمش کرده است، همچنان به خدمت به پمپیدو ادامه می‌دهد. درست است که پمپیدو و هوو چیز زیادی ندارند، اما همیشه اتفاقات عجیب و غریبی برایشان می‌افتد، بنابراین خوشحال هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که چرا این نمایش گفتگوی واقعی ندارد. آیا دوست دارید بازیگران صحبت کنند؟ چرا، یا چرا نه؟
• هاو و پمپیدو به‌صورت قابل فهم با یکدیگر صحبت نمی‌کنند. چگونه منظور خود را منتقل می‌کنند؟
• این نمایش چگونه اعلام می‌کند که پمپیدو زمانی اشرافی بود اما اکنون فقیر است؟ دکور، داستان و لباس‌ها را در نظر بگیرید.

والدین باید بدانند که پمپیدو یک سریال کمدی بدون دیالوگ است در مورد یک اشراف‌زاده سابق بدشانس و پیشخدمت او. مضامین این سریال سورئال و احمقانه است، مثل بنی هیل بدون صحنه‌های زننده یا کارتون آردمن که به زندگی آمده است. در این سریال خشونت کارتونی وجود دارد: پمپیدو مردی را کنار می‌زند که بعدا مشخص می‌شود عصا و یک پا دارد؛ هوو، پیشخدمت، پرنده‌ای را می‌بلعد که در معده‌اش آشیانه می‌سازد. پمپیدو با ریختن داروی تجویزی در جو دوسر، دکتری را بیهوش می‌کند. اما این سریال نسبتا ملایم برای کودکان مناسب است و نوع کمدی فیزیکی آن حتی برای کودکان بسیار کوچک قابل درک است.

پومپیدو یک کپی از آقای بین نیست، اما هر طرفدار کمدی بی‌کلام و احمقانه‌ی بین به سرعت با پومپیدو ارتباط برقرار می‌کند. خنده‌ها خیلی بریتانیایی هستند -- زیرداستان‌ها شامل ماهی، چیپس و چای می‌شوند -- و موقعیت‌ها از نوع کمدی اسلپ‌استیک هستند. اگر یک استخر آب ببینید، احتمال زیادی وجود دارد که پومپیدو یا هوو یا هر دو به زمین بخورند، و هرچه بازیگران همکار بهتر لباس بپوشند، احتمال بیشتری وجود دارد که آن‌ها هم در آب بیفتند.یکی از نکات جالب پمپیدو برای خانواده‌ها این است که شوخی‌های آن، که عمدتا بدون دیالوگ هستند (بازیگران معمولا با صدای مبهمی افکارشان را بیان می‌کنند)، حتی برای کودکان بسیار کوچک قابل درک است، در حالی که والدین با شوخی‌های پیچیده‌تری سرگرم می‌شوند. به عنوان مثال، در صحنه‌ای که پمپیدو و سگ پودلش در کنار میز ناهارخوری منتظر غذا هستند، سگ مشغول خواندن کتابی با عنوان "چوب کوچک تو و چگونگی آوردنش" است. وقتی دکتر با استتوسکوپ به سینه پمپیدو گوش می‌دهد، کودکان متوجه می‌شوند که دکتر موسیقی و صداهایی را از داخل بدن او می‌شنود، در حالی که والدین متوجه می‌شوند که پمپیدو به نحوی سیگنال‌های رادیویی قدیمی اروپایی را دریافت می‌کند. این مجموعه بسیار سرگرم‌کننده و مفرح است؛ پس در شب‌های خانوادگی تلویزیون، آن را امتحان کنید.