ریچارد جول

در فیلم «ریچارد جول» سال 1۹۹۶ است و ریچارد جول (با بازی پل والتر هوزر) با مادرش (کتی بیتس) زندگی می‌کند و آرزوی تبدیل شدن به یک افسر پلیس را دارد. در همین حین، او به عنوان یک نگهبان امنیتی در المپیک تابستانی آتلانتا کار می‌کند. در یک کنسرت در پارک المپیک سنچری، جول یک کوله‌پشتی بدون صاحب می‌بیند و سریعاً وارد عمل می‌شود و محل را قبل از انفجار بمب لوله‌ای که داخل کوله بوده تخلیه می‌کند. او یک قهرمان است، اما یک بازرس اف‌بی‌آی (جان هم) معتقد است که ریچارد با یک پروفایل خاص مطابقت دارد و محتمل‌ترین مظنون نیز هست. بدتر از آن، گزارشگر کتی اسکروگز (اولیویا وایلد) از ظن اف‌بی‌آی مطلع می‌شود و آن را منتشر می‌کند و جول را به یک پاریا تبدیل می‌نماید. جول که بسیار آشفته شده است به وکیلی که قبلاً با او دوست بوده، واتسون برایانت (سام راکول) زنگ می‌زند و نبرد برای پاک کردن اسم جول آغاز می‌گردد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونتی که در فیلم «ریچارد جول» به تصویر کشیده شده است صحبت کنند. دیدن این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟ آیا دانستن این که بمب‌گذاری فیلم بر اساس یک رویداد واقعی است، آن را تکان‌دهنده‌تر یا تأثیرگذارتر می‌کند؟
• برخی افراد ممکن است فکر کنند که جوئل یک قهرمان نبود، چرا که ظاهر یا صحبت کردن او برایشان غیرقابل قبول بوده است. آیا ممکن است این پیشداوری‌ها بر اساس ظاهر یا صحبت کردن او شکل گرفته باشد؟
• آیا تام شاو، مامور اف بی آی، و کتی اسکروگز، خبرنگار، به عنوان شخصیت های منفی فیلم در نظر گرفته شده اند؟ فکر می کنید چقدر این شخصیت ها به درستی به تصویر کشیده شده اند؟ چرا فیلمسازان ممکن است حقایق را در فیلمی که بر اساس واقعیت است، تغییر دهند؟
• ریچارد جوئل می‌تواند الگوی خوبی باشد؟ و واتسون برایانت چطور؟

والدین باید بدانند که «ریچارد جول» درام به‌خوبی کارگردانی‌شده کلینت ایستوود است که بر اساس داستان واقعی مردی است که در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا یک بمب کشف کرد. ریچارد جول (با بازی پل والتر هوزر) جان تعداد بی‌شماری از افراد را نجات داد اما به اشتباه به عنوان مظنون اصلی شناخته شد. انتظار می‌رود خشونت زیادی در فیلم وجود داشته باشد، به‌ویژه صحنه بمب‌گذاری که منجر به خونریزی شدید، زخم‌های خونین و صحنه‌های خونین دیگر می‌شود. اسلحه‌ها به تصویر کشیده می‌شوند و برخی از آنها شلیک می‌کنند. زبان فیلم نیز بالغ است و از کلمات رکیکی مانند "f--k"، "s--t" و "a--hole" استفاده می‌شود. شخصیت‌ها یکدیگر را می‌بوسند و چند بار به روابط جنسی و فحشا اشاره می‌شود و همچنین یک تصویر تحریک‌آمیز در اتاق خوابگاه وجود دارد. نوجوانان در چند صحنه نوشیدنی الکلی می‌خورند، شخصیت‌ها در بارها و موقعیت‌های اجتماعی نوشیدنی الکلی می‌نوشند و یک شخصیت فرعی سیگار می‌کشد.

کلینت ایستوود کارگردان، استاد فیلمسازی فریبنده ساده و محکم است و این درام مبتنی بر واقعیت نیز از این قاعده مستثنی نیست، اگرچه عملکرد بازیگران کلید اصلی موفقیت آن است. این فیلم شباهت زیادی به فیلم عالی ایستوود سالی (2016) دارد، ریچارد جوئل نیز درباره یک اقدام قهرمانانه است که با اتهام و سرزنش لکه دار شده است. در حالی که سلی به زیبایی ساده شده بود و می توانست به جاذبه ذاتی تام هنکس تکیه کند، این فیلم کمی در لبه های خود ناهموار است. هوسر به اندازه تام هنکس فوری جذاب نیست، اما اجرای خوب او امید و خوبی بی وقفه جوئل را به فروش می رساند.علاوه بر این، انتخاب راکول جذاب و دوست‌داشتنی نه تنها در نقش وکیل ریچارد، بلکه به عنوان دوست او، به تصویر مثبتی از قهرمان داستان کمک می‌کند. ایست‌وود همچنین برای شخصیت‌های منفی فیلم (با بازی هم و وایلد) فضایی ایجاد می‌کند که آنها را کمتر به عنوان شخصیت‌های شروری که قصد نابودی زندگی یک انسان را دارند، بلکه به عنوان افرادی که سعی دارند وظایف خود را انجام دهند اما مرتکب اشتباهی می‌شوند، نشان می‌دهد. (تصویرپردازی از اسکروگز که در سال 2001 درگذشت، انتقاداتی را از سوی کسانی که او را در زندگی واقعی می‌شناختند، به دنبال داشته است؛ آنها می‌گویند که فیلم روش‌های او را به درستی نشان نمی‌دهد.) بازی استثنایی بِیتس و شخصیت دوست‌داشتنی نینا آریاندا، ترکیب بازیگران فیلم را تکمیل می‌کنند و مهارت ایست‌وود در کارگردانی، فیلم را به خوبی به پایان می‌رساند. ریچارد جوئل مثالی از روایتگری واضح و استادانه است که به قلب پرسش‌های پیچیده‌ای درباره‌ی ماهیت انسان نفوذ می‌کند.