دیکینسون

در زمان ما، امیلی دیکینسون یکی از مشهورترین شاعران در تاریخ است. اما در اواخر قرن نوزدهم، امیلی دیکینسون (هیلی استاینفلد) فقط نوجوانی ناامید بود که با پدرش (توبی هاس) که شهردار مشهور شهر بود و مادرش (جین کراکوفسکی) که از او ناامید بود، زندگی می‌کرد. والدینش می‌خواهند او ازدواج کند، خانه‌داری یاد بگیرد، ازدواج کند و بچه‌دار شود. اما امیلی چیزی بیشتر می‌خواهد و با اشتیاق شعر می‌نویسد، آن هم در تنهایی اتاقش. یکی از موضوعات مورد علاقه او: بهترین دوست/عاشق مخفی‌اش سو گیلبرت (الا هانت) است که نامزد برادر امیلی، آستین (ادریان انسکو) است، اما در عین حال شریک جرم مورد علاقه (و گاهی تنها) امیلی است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سریال‌های تلویزیونی تاریخی صحبت کنند. مرز بین بازگویی‌های تاریخی و داستان‌پردازی محض در کجاست؟ هدف از داستانی به شدت دراماتیک مثل این چیست؟ آیا می‌توان به دیکینسون اعتماد کرد تا چیزی به بینندگان آموزش دهد؟ آیا اگر کل داستان ساختگی بود، موفق‌تر بود یا کمتر موفق؟
• امیلی دیکینسون در دوره‌ای زندگی می‌کرد که زنان ثروتمند تشویق نمی‌شدند به کار بپردازند یا علایق دیگری جز ازدواج و فرزند‌پروری داشته باشند. این موضوع چگونه بر زندگی و آثار ادبی او تأثیر گذاشت؟ این محدودیت‌ها در این نمایش چگونه به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا امیلی شخصیتی قابل ارتباط است؟ آیا زنان در این دوران نگرانی‌ها و مشکلات او را درک می‌کنند؟ زندگی او چگونه متفاوت می‌بود اگر ثروتمند و بانفوذ نبود؟
• شخصیت‌های دیکینسون چگونه همدلی و خودکنترلی را یاد می‌گیرند و نشان می‌دهند؟ چرا این نقاط قوت شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که دیکینسون یک درام کمدی است که شاعر محبوب امیلی دیکینسون را به عنوان نوجوانی سرکش تصور می‌کند و محتوای بالغی دارد. نوجوانان در این نمایش با زبان امروزی صحبت می‌کنند اما لباس‌های مناسب با دوره‌ی تاریخی را می‌پوشند و به موضوعاتی مناسب با دوره‌ی تاریخی خود مانند ازدواج علاقه دارند. با این حال، آنها همچنین کارهایی مدرن مانند روابط نامشروع و مصرف مواد در مهمانی‌ها انجام می‌دهند، مانند قسمتی که امیلی و خواهر و برادر و دوستانش یک مهمانی خانه‌ای برگزار می‌کنند و تریاک مصرف می‌کنند. در صحنه‌های دیگر، نوجوانان و بزرگسالان الکل مصرف می‌کنند و سیگار و پیپ می‌کشند. محتوای جنسی بالغانه است اما صحنه‌های برهنه بسیار کم و هیچ تماس جنسی واقعی به جز بوسیدن عاشقانه همجنس و دگرجنس به نمایش گذاشته نمی‌شود. یک صحنه‌ی معمولی دو زن را در تختخواب نشان می‌دهد، و یکی از آنها دستش را زیر دامن دیگری می‌برد؛ سپس دوربین به صورت شاد و راضی شریک او و تصاویری از آتشفشان‌های در حال انفجار برش می‌دهد. دو زن با هم رابطه‌ی نامشروع دارند، با وجود اینکه یکی از آنها نامزد برادر دیگری است. مادر امیلی به او فشار می‌آورد تا هر چه سریع‌تر ازدواج کند و "جایگاه خود را بشناسد" به عنوان یک مادر، همسر و زن خانه‌دار مطیع. خشونت نادر است، اما ما شاهد کندن پرهای یک مرغ و آماده شدن یک مرد برای بریدن سر یک مرغ هستیم (دوربین قبل از ضربه برش می‌خورد). الفاظ زشت کم است اما شامل "bulls--t"، "dammit" و "hell" می‌شود. خطوطی درباره‌ی "جایگاه مناسب" زنان و افراد رنگین‌پوست ممکن است دشوار باشد، اما مناسب با دوره‌ی تاریخی است و همدردی‌های نمایش به وضوح با محرومان است. شخصیت‌ها همدردی و خودکنترلی را نشان می‌دهند زیرا تلاش می‌کنند راه‌هایی برای زندگی اصیل علی‌رغم انتظارات اجتماعی سرکوبگر پیدا کنند.

این مجموعه تلویزیونی که قرار است در کنار مجموعه‌های کلاسیک نوجوانانه‌ای مانند زندگی به‌اصطلاح من و عجیب‌ها و گیک‌ها قرار بگیرد، مجموعه‌ای تازه، اصیل، زیبا و کاملاً جذاب است. هیلی استینفیلد در نقش امیلی دیکینسون، با آرزوهای بزرگ و محدودشده‌اش در دوره‌ای که زنان نباید چنین احساساتی داشته باشند، به‌ویژه برای دوستان صمیمی همجنس که با برادرش نامزد است، مسحورکننده است. اما سو و امیلی جرقه‌ای انکارناپذیر دارند و تماشای آن‌ها در یکی از شادترین روابط کوئیر که تاکنون در تلویزیون به تصویر کشیده شده، یکی از لذت‌های متمایز دیکینسون است. وقتی سو و امیلی لباس مردانهٔ یک آشنای مرده را می‌پوشند تا به‌طور مخفیانه به یک سخنرانی در امهرست که ورود زنان به آن ممنوع است، بروند، آن‌ها آن‌قدر خوشحال و پرانرژی هستند که در اتاق می‌رقصند و شادمان می‌شوند. سو می‌پرسد: «چرا مردان می‌خواهند زنان را از یادگیری منع کنند؟» امیلی پاسخ می‌دهد: «شاید آن‌ها می‌ترسند که اگر ما بفهمیم دنیا چگونه کار می‌کند، بر آن مسلط شویم.»بعدا، آنچه در مورد آتشفشانها در آن سخنرانی یاد می‌گیرند، بازمی‌گردد، زیرا سو به امیلی می‌گوید که می‌تواند با آن نوع انفجار زمین‌لرزه‌ای ارتباط برقرار کند و در صحنه‌ای بسیار جذاب که امیلی را در اولین اوج لذت جنسی‌اش نشان می‌دهد، به او نشان می‌دهد. انتظار نداشتید در درام درباره امیلی دیکینسون چنین چیزی ببینید، مگه نه؟ نوجوانان دیکینسون با زبان امروزی با هم صحبت می‌کنند ("چی شده، امیلی؟")، مهمانی پر سر و صدایی با مواد مخدر، بوسه‌های عاشقانه و رقص‌های تحریک‌آمیز برگزار می‌کنند، و سرکش و سرشار از انرژی هستند به طوری که احساس واقعی بودن می‌کند. همه ما می‌دانیم که داستان امیلی چگونه به پایان می‌رسد - او به عنوان یک گوشه‌گیر درگذشت، با صندوقی پر از اشعار که کسی حتی نمی‌دانست او در حال نوشتن آنهاست - اما واقعاً لذت‌بخش است که او را به عنوان نوجوانی ببینیم که تمام زندگی‌اش در پیش رو دارد.