اعتراف کن، فلچ

در اعتراف، فلچ، آیرون ام. فلچر (جان هم) خبرنگار بازنشسته روزنامه، در حالی که در حال تحقیق در مورد محل آثار هنری دزدیده شده یک میلیاردر ایتالیایی است، به بوستون سفر می‌کند. او وارد خانه اجاره‌ای خود می‌شود و با جسد یک مرده مواجه می‌شود و پلیس مطمئن است که او قاتل است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش الکل و مواد مخدر در اینجا صحبت کنند. آیا آنها به عنوان چیزهای جذاب و خنک به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا مصرف مواد عواقبی دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• فیلم مورد علاقه شما چیست؟ اگر قرار بود با بازیگرانی کاملا متفاوت بازسازی شود، چطور آن را بازسازی می‌کردید؟
• اعتراف، فلچیس دربارهٔ خانواده‌ای است که بعد از مرگ پدربزرگ خانواده بر سر کنترل املاکش با هم درگیر می‌شوند. پول چطور روی روابط تأثیر می‌گذارد؟
• این فیلم در مقایسه با سایر فیلم‌های جنایی که دیده‌اید، چگونه است؟ چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با آن‌ها دارد؟

والدین باید بدانند که اعتراف، فلچ یک بازسازی از مجموعه فیلم‌های فلچ دهه ۱۹۸۰ است که چوی چیس در آن بازی می‌کرد. این فیلم از دومین رمان نویسنده، گریگوری مک‌دونالد، درباره این شخصیت اقتباس شده و جان هم در نقش گزارشگر تحقیقاتی موقتا بازنشسته ظاهر می‌شود. به جز فریب دادن مردم برای رسیدن به حقیقت، آیرون ام. فلچر عمدتا آدم خوبی است و بیشتر محتوای مبهم فیلم از شخصیت‌های فرعی نشات می‌گیرد. سردبیر سابق بداخلاق فلچر (جان اسلاتری) به طرز خنده‌داری فحش می‌دهد و کلمات زشتی مثل "ف-ک" را با سرعت زیادی تکرار می‌کند (همچنین می‌توانید انتظار شنیدن "ش-ت"، "ک-ک" و موارد دیگر را داشته باشید). زنی (مارسیا گی هاردن) با رفتاری طنزآمیز و کنایه‌آمیز جنسی به فلچر نزدیک می‌شود. و همسایه "معتاد به حشیش" فلچر (انی مومولو) سیگار حشیش می‌کشد و به مشکل اعتیاد به مواد مخدر شخصیت دیگری اشاره می‌کند؛ شخصیت‌ها در طول فیلم الکل می‌نوشند. صحنه‌ای جنسی شامل لحظه‌ای از رضایت شدید است و همچنین صحنه‌های بوسیدن پرشور وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

مهم نیست کیفیت فیلم‌نامه، وفاداری به رمان اصلی، یا استعداد بازیگران چقدر باشد، این فیلم جدید فلچ یک عنصر محوری را ندارد: چوی چیس. شخصیت آیرون ام. فلچر، شخصیت شاخص چوی چیس است، پس هیچ راهی وجود ندارد که بتوان کسی را به جز او، حتی بازیگر با استعداد هم، با کلاه لاکرز فلچ دید بدون اینکه به یاد بیاوریم چوی چیس چطور هر دیالوگی را اجرا می‌کرد. و چون چوی چیس اجازه داشت در دو فیلم فلچ دیالوگ‌ها را بداهه بگوید و هر راهی که فکر می‌کرد کار می‌کند را امتحان کند، گفته است که شخصیت فلچ اساساً خودش است. چطور کسی می‌تواند از پس این میراث برآید؟با این حال، اگر طرفداران فلچ با انتظارات پایین تماشا کنند و بدانند که هرگز به اندازه کافی خوب نخواهد بود، این داستان در مورد گزارشگر سابق لس‌آنجلس که وارد یک قتل می‌شود، می‌تواند جذاب باشد. و می‌تواند انتخاب خوبی برای تماشا با نوجوانانی باشد که هنوز فیلم کلاسیک ۱۹۸۵ را ندیده‌اند (یا به آن دلبستگی عاطفی ندارند) قبل از تماشای نسخه چیس و سپس نظر آنها در مورد بهترین نسخه. کمدی با گذشت زمان تغییر می‌کند، و نظر بچه‌ها ممکن است آن چیزی نباشد که انتظار دارید. واقعاً، طنز در اعتراف، فلچ به یک قسمت از ساینفلد نزدیک‌تر است: فلچ فرد عاقل داستان است، و بازیگران نقش‌های مکمل دیوانه‌وار هستند (همه آنها خیلی خنده‌دار هستند، و بازی آنی مومولو به کمال هیستریک می‌رسد). ریتم فیلم شبیه فیلم‌های قبلی فلچ است، و از یک صحنه دیوانه‌وار به صحنه دیگر می‌رود. اما این بار، گزارشگر بازنشسته به طور باورپذیرتری مخفیانه وارد ماجرا می‌شود: بدون لباس‌های عجیب و غریب یا دندان‌های تقلبی. با این حال، هیچ دیالوگ قابل‌توجهی وجود ندارد، که ویژگی کمدی‌های بزرگ دهه ۸۰ بود و به نوعی هنر گمشده‌ای است که با حرکت به سمت داستان‌های اصیل‌تر، تقریباً از بین رفته است. اما برخی چیزها ثابت هستند، مانند پایانی که اگر سعی کنید آن را درک کنید، سرتان را به درد می‌آورد.