مونیکا

مونیکا (تریس لیسِت) بعد از شنیدن خبر مرگ مادرش به نزد خانواده‌اش برمی‌گردد، خانواده‌ای که از زمان عمل جراحی تأیید جنسیت از آن‌ها دور بوده است. مونیکا به عنوان پرستار مادرش (پاتریشیا کلارکسون) که حافظه‌اش ضعیف شده، سعی می‌کند درد رها شدن را با امید به شناخت، پذیرش و آشتی پشت سر بگذارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روابط والدین و فرزندان و اینکه چگونه این روابط با بزرگ شدن فرزندان تغییر می‌کنند (یا تغییر نمی‌کنند) صحبت کنند. آیا مونیکا در به تصویر کشیدن پویایی خانواده رویکرد واقع‌گرایانه‌ای دارد؟
• مونیکا در رسانه‌ها، تصاویر کلیشه‌ای افراد تراجنسیتی را تضعیف می‌کند یا تقویت؟ چرا نمایش‌های متنوع و مثبت مهم هستند؟
• چرا فکر می‌کنید کارگردان انتخاب کرد چهره‌ی شخصیت‌ها را پنهان کند؟ با توجه به این انتخاب، فکر می‌کنید او مونیکا را به‌طور کامل به تصویر کشیده، یا فکر می‌کنید چیزی هست که او (یا مونیکا) از ما پنهان می‌کند؟
• مونیکا چگونه شجاعت، پشتکار و خودکنترلی را نشان می‌دهد؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی ارزشمند هستند؟ آیا او یک الگوی مناسب است؟
• چگونه مصرف الکل و سیگار کشیدن به تصویر کشیده شده است؟ آیا این کارها جذاب جلوه داده شده اند؟ آیا پیامدهای واقع گرایانه ای وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که مونیکا، مطالعه‌ای عمیق و بالغانه در مورد شخصیت یک زن ترنس به نام مونیکا (با بازی بازیگر ترنس، تریس لیسِت) است که بعد از گذشت یک دهه از عمل تایید جنسیت، به خانواده‌ی دور از دسترسش بازمی‌گردد. مونیکا در مراقبت از مادر در حال مرگش (با بازی پاتریشیا کلارکسون) که او را در ابتدای سفرش رها کرده بود، مهربانی، کنترل نفس و استقامت زیادی از خود نشان می‌دهد. مونیکا یک کارگر جنسی است که به دنبال عشق می‌گردد و صحنه‌های صریح جنسی با برهنگی تقریبا کامل (به جز اندام تناسلی) در فیلم وجود دارد. مونیکا همچنین برای یک مشتری آنلاین، به صورت اغوا کننده ژست می‌گیرد و سوتین خود را برمی‌دارد. در طول فیلم سیگار کشیدن و در موقعیت‌های اجتماعی نوشیدن الکل وجود دارد. کلمه‌ی فحش به صورت چندباره استفاده شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

کارگردان و نویسنده آندره پالائورو به بررسی چالش‌های زندگی افراد ترنسجندر پس از گذار می‌پردازد. مونیکا در این مرحله هیچ سوالی در مورد هویت جنسیتی خود ندارد، اما تنها و آشفته است. حفره در روح او ناشی از طرد شدن توسط مادرش است و در هر حرکتی، مونیکا درد می‌کشد. در یک انتخاب جالب فیلم‌سازی، پالائورو به ندرت اجازه می‌دهد مونیکا و برخی از شخصیت‌های دیگر به طور کامل دیده شوند و از زاویه‌هایی فیلم‌برداری می‌کند که چهره‌هایشان پنهان می‌شود و به جای آن پشت سرشان یا تنه‌شان را فیلم‌برداری می‌کند یا از طریق انعکاس تصویرشان را ثبت می‌کند. این به رسمیت شناختن آزاردهنده‌ای است که پالائورو می‌داند بینندگان می‌خواهند مونیکا را ببینند -- او کیست، داستان او، وضعیت فعلی‌اش و آنچه او را هدایت می‌کند -- اما او انتخاب کرده که ما را از رضایت محروم کند. اگرچه زندگی درونی مونیکا ممکن است محدود باشد، لیزت با بازی خود تمام وجودش را به ما می‌دهد و زنی را به تصویر می‌کشد که تلاش می‌کند با وقار و کنترل نفس عمیق، ترومای خود را پشت سر بگذارد.