«پسران بهبود یافته»

جف، راش، آدام و رایان: این‌ها تنها با نام‌های کوچک خود در مستند «پسران بهبودیافته» شناخته می‌شوند. هر کدام از آن‌ها دوره شش‌ماهه‌ای را در مرکز بازپروری «نردبان یعقوب» آغاز می‌کنند؛ مرکزی نوآورانه و تازه‌تاسیس که هدفش ارائه امید به ناامیدترین افراد در مناطق روستایی ویرجینیای غربی است. در منطقه‌ای که اعتیاد به مواد مخدر اپیوئیدی به‌طور گسترده‌ای در حال نابود کردن جمعیت است، دکتر کوین بلانکنشیپ که خود تجربه چالش‌برانگیز اعتیاد پسرش را از سر گذرانده، با احتیاط خوش‌بین است. در پاسخ به کمبود مراکز بازپروری در این منطقه، نردبان یعقوب خدمات مشاوره، مکان امن و مزرعه‌ای را برای مشغول نگه‌داشتن و درگیر کردن ساکنانش در زندگی ارائه می‌دهد. جف، اولین ساکن مرکز، در تلاش است تا حضانت دو دختر کوچک خود را به دست آورد. این دهمین برنامه‌ای است که راش در آن شرکت می‌کند؛ کسی که ۱۴ بار توسط پزشکان از مرگ نجات یافته است. آدام، پسری با ظاهری سالم، مشتاقانه به دنبال رهایی از آسیب رساندن به کسانی است که دوستشان دارد و نجات خود است. رایان تنها کسی است که مستقیماً از خیابان به این مرکز می‌آید؛ او باید قبل از شروع روند بهبودی، از اعتیاد خود دست بکشد. شش ماه اول پر از لحظات پیشرفت و مثبت‌اندیشی است، اما در عین حال لحظات ناامیدی و خودزنی نیز وجود دارد. هر کدام از آن‌ها به نقطه عطفی می‌رسند، زمانی که «فارغ‌التحصیل» می‌شوند و به دنیای واقعی بازمی‌گردند تا زندگی خود را از نو آغاز کنند. فیلمسازان این مستند، این جوانان را برای یک سال دیگر نیز تحت نظر دارند. اتفاقاتی که می‌افتد غیرقابل پیش‌بینی است؛ گاهی تاریک و گاهی امیدبخش.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که مستندها چگونه به موضوعات مهم در دنیای امروز می‌پردازند. آیا از اپیدمی مواد مخدر در ایالات متحده آگاه بودید؟ آیا مستند پسرانِ بهبودیافته، دیدگاه شما را در این مورد تغییر داد؟ چرا تمرکز بر افراد به جای یک مفهوم، به روشن‌تر شدن چنین موضوعی کمک می‌کند؟»
• «مستندها با هدف اطلاع‌رسانی، سرگرمی، الهام‌بخشی یا متقاعدسازی ساخته می‌شوند. کدام دسته(ها) فیلم مستند «پسران بهبودیافته» را توصیف می‌کند؟ چرا؟»
• «آیا از نتایج غافلگیر شدید؟ انتظارات شما از هر یک از این جوانان: جف، راش، آدام و رایان چه بود؟ در پایان فیلم، در مورد نحوه‌ی برخورد هر یک از آنها چه احساسی داشتید؟»
• چه ویژگی‌های شخصیتی و مهارت‌هایی (مثلاً همدلی، ارتباط موثر) در کارکنان مرکز توانبخشی یعقوب مورد استفاده قرار گرفت؟ چه ویژگی‌های شخصیتی (مثلاً پشتکار، شجاعت) برای کمک به بهبودی پسران مورد نیاز بود؟ به نظر شما کدام ویژگی‌های شخصیتی بیشترین تاثیر را بر سطح موفقیت هر یک از این جوانان داشت؟

«والدین باید بدانند که پسران بهبود یک مستند در ویرجینیای غربی است که به طور اختصاصی با همه‌گیری فعلی و مداوم مواد مخدر اپیوئیدی سروکار دارد. فیلمساز الین مک‌میلیون-شلدون، که در این ایالت زندگی می‌کند، و تیمش ۱۸ ماه را صرف ردیابی چهار مرد جوان سفیدپوست و مبارزه آنها برای بهبودی می‌کنند. این فیلم در مرکز و اطراف نردبان یعقوب، یک مرکز توان‌بخشی بلندمدت به رهبری دکتر کوین بلانکنشیپ، به طور صمیمی پروفایل "پسران" را ترسیم می‌کند، که همگی در دهه ۲۰ زندگی خود هستند. نیمه اول فیلم بر شش ماه اول آنها در نردبان یعقوب تمرکز دارد، که به عنوان یک مزرعه کار می‌کند. نیمه دوم چهار نفر را دنبال می‌کند در حالی که تلاش می‌کنند تا با دنیایی که قبل از تلاش‌هایشان برای رهایی، آنها را به چالش کشیده بود، کنار بیایند. سوء مصرف مواد مخدر اپیوئیدی (داروهای تجویزی و هروئین)، در حالی که هرگز روی صفحه نمایش نشان داده نمی‌شود، بر همه و در همه زمان‌ها تأثیر می‌گذارد. فحاشی شنیده می‌شود -- استفاده‌های متعدد از "لعنتی"، "م**" و "ک**". این فیلم فقط برای مخاطبان بالغ در نظر گرفته شده است و باید بحث‌های خانوادگی معنی‌داری را در مورد یک موضوع با ابعاد همه‌گیر الهام بخشد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.»

«چه شجاعت و اعتمادی از سوی چهار جوان تأثیرگذار در مرکز این داستان لازم بوده تا در چنین مقطع دشواری از زندگی‌شان در فیلم حضور پیدا کنند؛ اعتمادشان بی‌جا نبود. الین مک‌میلیون-شلدون با هر یک از آنها با وقار، احترام و دلسوزی رفتار می‌کند. او هیچ توضیحی نمی‌دهد و هیچ داوری نمی‌کند. نه در مورد "پسران". نه در مورد دکتر کوین بلنکنشیپ و همکارانش. علاوه بر این، مک‌میلیون-شلدون به نظر می‌رسد که روحیات منحصر به فردشان را به همراه شیاطینی که هر یک از این جوانان در سفرشان با آن مواجهند، به تصویر می‌کشد. دوربین در جای درست و زمان مناسب قرار دارد. فیلمبرداری و تدوین با اطمینان و استعدادی در برقراری صمیمیت انجام شده است.»«بازیابی پسران» هیچ وعده‌ای نمی‌دهد و امیدی در شرایط دشوار به بیننده نمی‌دهد. با این حال، لحظاتی در فیلم وجود دارد که تماشاگر را به تشویق وادار می‌کند و باعث می‌شود از سازندگان فیلم قدردانی شود. تماشای این فیلم وقت‌تان را می‌ارزد. مخاطبان نمی‌توانند تحت تأثیر عمیق و دلگرم‌کننده این فیلم قرار نگیرند.