حقیقت آن است که

حدود دو دهه پیش، گزارش‌های تحقیقی پاپی پارنل (با بازی اکتاویا اسپنسر) به زندانی شدن وارن کِیو (با بازی آرون پال) برای تمام عمر به جرم قتل همسایه‌اش، یک نویسنده مشهور، کمک کرد. اما در ابتدای حقیقت آشکار می‌شود، پاپی شواهد جدیدی می‌بیند که نشان می‌دهد دختر نوجوان مرد مقتول، لِینی (با بازی لیزی کاپلان) ممکن است توسط پلیس برای متهم کردن کیو به قتل آموزش دیده باشد. با سؤالات جدید در مورد بی‌گناهی کیو و مسئولیت خود پاپی در به تصویر کشیدن او به عنوان یک هیولا، پارنل تصمیم می‌گیرد از تریبون پادکست موفق جنایی خود برای بررسی مجدد قتل استفاده کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت درام‌های جنایی و حقوقی در تلویزیون بحث کنند. این نوع داستان‌ها چه امکانات و فرصت‌های جذابی برای روایت‌های طولانی‌مدت ارائه می‌کنند؟ چرا این موضوع برای یک مجموعه تلویزیونی جذاب است؟ آیا اضافه کردن پادکست به شخصیت اصلی، تغییر قابل توجهی در نمایش ایجاد می‌کند؟
• آیا پاپی پارنل به نظر روزنامه‌نگاری می‌رسد که ممکن است در مورد پرونده‌های قتل بنویسد؟ چرا بله یا خیر؟ چه چیزی در مورد او یا شغلش به نظرتان واقعی یا غیرواقعی می‌آید؟ آیا باور می‌کنید که او ممکن است یک پادکست واقعی و مهم جنایی با مخاطبان زیادی داشته باشد؟ چگونه سریال حقیقت آشکار می‌شود نشان می‌دهد که او چقدر موفق و قدرتمند است؟ آیا نفوذ و قدرت پاپی به نظرتان واقعی می‌آید؟
• شخصیت‌های سریال حقیقت چگونه استقامت و صداقت را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های مهم شخصیتی هستند؟

والدین باید بدانند که حقیقت گفته‌شده، درام تاریکی است درباره پادکست‌سازی که تصمیم می‌گیرد پرونده قتل را که قبلاً در دوران فعالیتش به‌عنوان روزنامه‌نگار تحقیقی گزارش کرده بود، پیگیری کند. تمرکز بر قتل، عنصری از خشونت را به همراه دارد و ما فلش‌بک‌هایی از آن را با فرکانس نسبتاً بالایی می‌بینیم، به‌خصوص در قسمت‌های ابتدایی، با جسد خونین، مردی که در حال دور شدن از مهاجم با پیراهن خونین است، صداهای خنجر، پاشیدن خون و اعضای وحشت‌زده خانواده که جسدی را پیدا می‌کنند. محتوای جنسی کمتر است اما بالغانه است، مثل صحنه‌ای که دو شخصیت (یکی که با شخص دیگری ازدواج کرده) در صندلی عقب ماشین رابطه جنسی دارند (حرکات موزون را می‌بینیم اما برهنگی نه). شخصیت‌ها در بارها با نوشیدن کوکتل یا آبجو وقت می‌گذرانند؛ به‌طور کلی به نظر می‌رسد فقط به‌صورت اجتماعی نوشیدنی مصرف می‌کنند اما در یک مهمانی، افرادی که نوشیدنی مصرف می‌کنند، آشفته و احمقانه به نظر می‌رسند. دو شخصیت سیگار می‌کشند و زنی به اولین سیگارش به‌عنوان «هیولایی» اشاره می‌کند که زندگی‌اش را دزدیده است (او سرطان ریه در مرحله پایانی دارد). زبان بالغانه است: «motherf--ker»، «a--hole»، «f--k»، «s--t»، «hell» و «damn». یکی از شخصیت‌ها به شوخی به تجاوز در زندان اشاره می‌کند و از یک زندانی می‌پرسد آیا برای زندانیان دیگر «b---h» بوده و آیا آن‌ها «popping [his] ass like bubble gum» بوده‌اند. شخصیت‌ها پیچیده هستند: پاپی زنی باهوش و مصمم است که اصول و قدرت دارد؛ او همچنین اعتماد دیگران را می‌شکند و شخصیتی را که بسیار آسیب‌پذیرتر از خودش است، تهدید می‌کند. وارن مردی است که به او ظلم شده، اما او همچنین دیدگاه‌های برتری‌طلبانه سفیدپوستان (و خالکوبی‌های مرتبط) دارد. بازیگران این نمایش، تنوع گسترده‌ای دارند (از نظر نژاد، سن، جنسیت و نوع بدن) و شخصیت‌های آن، صداقت و پشتکار را نشان می‌دهند، اگرچه پیام‌های آن تا حدی توسط پیچش‌های غیرواقعی داستان تضعیف می‌شود.

با وجود بازیگران پنج ستاره و داستانی تازه، این درام به نظر می‌رسد که چیز جدید و قابل توجهی است، اما بیشتر شبیه یک درام جنایی متوسط است، شاید چیزی مثل «چگونه با قتل فرار کنیم» اما برای افراد فقیر. اما وقتی «قتل» در سال ۲۰۱۴ پخش شد، ایده حضور یک ستاره فیلم در یک سریال تلویزیونی هنوز برای ایجاد هیجان در روند کافی بود؛ اما حالا، در عصر طلایی تلویزیون، برای جذب مخاطبان وفادار به چیزهای بیشتری نیاز است، هرچند - و چه کسی می‌تواند آن را انکار کند؟ - بازیگران اصلی اکتاویا اسپنسر، آرون پال و لیزی کاپلان همگی بسیار جذاب و دوست‌داشتنی هستند. و اینطور نیست که «حقیقت گفته شود» بد باشد، فقط فراتر از چیزی که بینندگان در حال تماشای آن هستند، نیست. افشاگری‌های شبیه به سریال‌های آبکی وجود دارد - زندگی‌های مخفی، هویت‌های اشتباه، روابط نامشروع - و پیچ و تاب‌ها و شخصیت‌هایی با عیب‌های مرگبار و داستان‌هایی که می‌توانند حل شوند اگر مردم فقط مثل انسان‌ها با هم صحبت کنند به جای اینکه سرنخ‌های رمزآلود را رها کنند.این نمایش از ریتم کندی رنج می‌برد، و زمان زیادی را صرف می‌کند تا به جایی برسد که می‌دانست شما هم به آن خواهید رسید، که این امر از فوریت برخی از افشاگری‌های ناگهانی می‌کاهد. و سطح داستان را به صورت غیرواقعی بالا می‌برد: پادکست پاپی هر هفته منتشر می‌شود؟ و او قصد دارد برنامه پادکست خود را حتی در حین تحقیق در مورد پرونده وارن ادامه دهد؟ این غیرممکن است. برای روزنامه‌نگاران تحقیقی، جمع‌آوری شواهد و ایجاد هر نوع روایت، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌ها طول می‌کشد، زیرا در زندگی واقعی، پیچش‌های داستانی به راحتی و به طور منظم اتفاق نمی‌افتد. مادر وارن سرطان پیشرفته دارد؛ چهار ماه پیش به او گفته شد که فقط شش ماه زنده خواهد ماند، و امیدوار است که پادکست پاپی پسرش را به موقع آزاد کند تا قبل از مرگش او را در بیرون از زندان ببیند. آیا واقعا فکر می‌کنید که حکم حبس ابد پسرتان بدون عفو مشروط، فقط هشت هفته بعد از شروع تحقیقات یک روزنامه‌نگار، لغو خواهد شد؟ آرزو کردن خوب است، اما این واقعا مسخره است؛ چه شرم‌آوری، کاپلان، اسپنسر، پل و بقیه بازیگران این مجموعه، بهتر از این‌ها را شایسته هستند.