خانواده آدامز

خانواده آدامز با مراسم ازدواج مورتیشیا جوان (با صدای شارلیز ترون) و گومز (با بازی اسکار آیزاک) در سرزمین مادری در حضور دوستان و خانواده آغاز می‌شود. اما گروهی خشمگین از روستاییان مزاحم می‌شوند و این طایفه را از آنچه ظاهرا اروپای شرقی است، بیرون می‌کنند. عروس و داماد و خدمتکارشان، تینگ (دستی آگاه و بریده)، تصمیم می‌گیرند به نیوجرسی فرار کنند و در یک آسایشگاه متروکه برای مجرمان روانی ساکن شوند. گومز و مورتیشیا به تربیت دو فرزندشان، وِنِزدی (با بازی کلویی گریس مورتس) و پاگزلی (با بازی فین ولفهارد) می‌پردازند. با نزدیک شدن یک مراسم گذار خانوادگی برای پاگزلی، خانواده آدامز - که در عمارت خود نسبتا منزوی هستند - باید با همسایگانشان در تپه پایین دست سر و کله بزنند، جایی که مارگو نیدلر (با بازی آلیسون جنی) استاد بهسازی خانه، یک جامعه برنامه‌ریزی‌شده به نام "آسیمیلیشن" را طراحی کرده است. او می‌خواهد این خانواده ترسناک خانه را بازسازی کند یا آن را تخلیه کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در خانواده آدامز صحبت کنند. آیا این موضوع برای داستان ضروری است؟ چگونه لحن کمدی فیلم بر تاثیر لحظات خشونت‌آمیز تاثیر می‌گذارد؟
• آیا انیمیشن‌ها ترسناک‌تر از فیلم‌های سینمایی هستند؟ چرا یا چرا نه؟ آیا تاثیرشان بر بینندگان جوان متفاوت است؟ کودکان خردسال تا چه حد می‌توانند صحنه‌های ترسناک را تحمل کنند؟
• فیلم با موضوع تضاد میان انطباق/همگونی و فردیت/عجایب سروکار دارد. خانواده آدامز چگونه از همسایگانشان متمایز می‌شوند؟ چرا افرادی که علیه معیارهای اجتماعی طغیان می‌کنند اغلب تهدیدآمیز به نظر می‌رسند؟
• آیا در این فیلم کسی را به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چه نقاط قوتی در شخصیت آنها به نمایش گذاشته می‌شود؟ چرا خانواده برای آدامزها مهم است؟

خانواده آدامز، نسخه‌ای جدید از شخصیت‌های محبوب است که قبلاً در قالب کارتون، مجموعه تلویزیونی کلاسیک و دو فیلم در اوایل دهه ۹۰ میلادی ساخته شده‌اند. این فیلم به اندازه نسخه‌های قبلی خود تاریک و ترسناک نیست، اما همچنان طنز سیاه، تأکید بر خشونت و سلاح، و صحنه‌هایی از مقابله اهالی شهر با خانواده مرموز آدامز را به تصویر می‌کشد. الفاظ توهین‌آمیز شامل کلماتی مانند «عجیب‌الخلقه»، «هیولا»، و «لِمینگ» است، و همچنین برخی الفاظ محبت‌آمیز یا تشویق‌کننده با طعم و مزه آدامزها (مانند «بدترین کارت رو بکن» و «پدرت رو با لگد بفرست بخوابه»). همانند قبل، گومز (با صدای اسکار آیزاک) و مورتیشیا (شارلیز ترون) به عنوان والدینی دلسوز و عاشق به تصویر کشیده شده‌اند؛ این فیلم همچنین پیام‌های پذیرش، کار تیمی و همدلی را ترویج می‌کند. کلویی گریس مورتس و فین ولفهارد در نقش فرزندان آدامز، وِدنزدی و پاگزلی، هنرنمایی می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

با وجود صداپیشگان مشهور و نام آشنا، مخاطبان انتظار بیشتری از این بازسازی معمولی کمدی سیاه افسانه‌ای دارند، چه از نظر خنده و چه از نظر ترس. متاسفانه داستان خانواده آدامز در مورد مارگو، که به صورت وسواس‌گونه خانه‌اش را بازسازی می‌کند و جامعه‌ای یکنواخت و کسل‌کننده می‌سازد، بی‌مزه و ناامیدکننده است. ورود وِنزدی به دوره راهنمایی، جایی که با دختر مارگو، پارکر (السی فیشر) دوست می‌شود، در ابتدا امیدوارکننده است، اما خیلی زود با شوخی‌های قابل پیش‌بینی، کسالت‌بار می‌شود. بله، چند صحنه خنده‌دار وجود دارد، به خصوص در مورد خانواده گسترده، از جمله عمو فستر (نیک کرول) و مادربزرگ (بت میدلر)، و شوخی‌های مربوط به نیوجرسی، که حتی ممکن است بچه‌ها متوجه آن نشوند. موریتز و ولفهارد در صدای خسته و بی‌تفاوت خود خوب عمل می‌کنند، در حالی که ایزاک و ترون به نظر می‌رسد ادای احترام به بازیگران مشهور قبلی که نقش گومز و مورتیشیا را بازی کرده‌اند، به خصوص رائول جولیا و آنجلیکا هیستون، می‌کنند.در تاریخ فرهنگ عامه، جایگاهی ویژه برای خانواده آدامز وجود دارد، اگرچه ممکن است بینندگان جوانتر چیزی بیشتر از تقلیدهای اردوی تابستانی از آهنگ تم افسانه‌ای ندانند. متاسفانه این تجسم به موقع هالووین فقط به اندازه کافی خوب است تا خانواده‌ها (به خصوص آنهایی که والدین نوستالژیک دارند) را به سینما بکشاند، به جای بازسازی یک فرنچایز. بهتر است به سادگی نسخه‌های قبلی خانواده آدامز را استریم، اجاره یا خریداری کنید تا اینکه این اقتباس قابل استفاده اما غیرقابل توجه را به عنوان نمایش قطعی از این خانواده شاد و ترسناک بسازید.