دزدی در شیکاگو

در فیلم "با سبک رفتن"، سه دوست قدیمی، جو (جورج برنز)، ال (ارت کارنی) و ویلی (لی استراسبرگ)، از گذراندن روزهایشان روی نیمکت پارک در بروکلین خسته شده‌اند و تنها پرندگان هستند که با آنها همراهند. البته نیازهای اساسی آنها برآورده می‌شود. آنها در آپارتمانی مناسب زندگی می‌کنند و سه وعده غذای کامل در روز دارند، اما باید چیزهای بیشتری وجود داشته باشد، حتی برای افراد مسن که مدت‌هاست بازنشسته شده‌اند. جو، که همیشه یک قدم از دیگران جلوتر است، فکری به ذهنش می‌رسد... اگر... اگر آنها یک بانک را سرقت کنند؟ این ایده به نظر جو آنقدر هم عجیب و غریب نیست. از طرفی، بانک‌ها بیمه هستند و واقعاً به کسی آسیب نمی‌رسانند. اگر موفق شوند، فکر کنید کمی پول چقدر می‌تواند برایشان تفاوت ایجاد کند؟ و اگر شکست بخورند، با یک وضعیت راحت روبرو خواهند بود. دولت از آنها نگهداری خواهد کرد و می‌توانند حقوق بازنشستگی خود را برای بعد ذخیره کنند. قبل از اینکه ال و ویلی متقاعد شوند، کمی زمان می‌برد. سپس این موضوع به یک پروژه مشترک هیجان‌انگیز تبدیل می‌شود... بعد از مدت‌ها، آنها بالاخره چیزی دارند که به آن امیدوار باشند. آنها با "امانت گرفتن" چند اسلحه از برادرزاده ال و استفاده از عینک‌های گروچو برای تغییر قیافه، به سمت منهتن حرکت می‌کنند و یک سرقت موفق را انجام می‌دهند. این سه نفر با تجربه غیرمعمول خود، سرشار از انرژی و هیجان هستند، اما (هشدار اسپویل) هیجان برای ویلی بیش از حد است؛ او به طور ناگهانی می‌میرد. آگاهی شدید جو و ال از مرگ، به همراه شهرت ناخواسته به دلیل جرمشان، دو دوست باقیمانده را ترغیب می‌کند تا به ماجراجویی بزرگ‌تری بپردازند -- به سمت لاس وگاس، جایی که ممکن است از دست مقامات فرار کنند و پول‌های به دست آمده نامشروع خود را به ثروتی عظیم تبدیل کنند تا به یاد دوستشان که به تازگی از دنیا رفته، احترام بگذارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه فیلم با واقعیت کنار می‌آید که قهرمانان آن در ابتدای داستان مجرم می‌شوند. آیا فکر می‌کنید فیلم‌سازان واقعاً قصد دارند نشان دهند که سرقت از بانک، روشی قابل قبول برای مقابله با کسالت است، یا این رفتار به عنوان یک استعاره اغراق‌آمیز و طنزآمیز برای داشتن هدف و عشق به ماجراجویی، صرف نظر از سن، در نظر گرفته شده است؟ چگونه پیشنهاد اولیه جو به دوستانش، قصد فیلم‌سازان را روشن می‌کند؟
• آیا قبل از دیدن این فیلم، بازسازی آن با بازی مایکل کین، مورگان فریمن و آلن آرکین را دیده‌اید؟ اگر اینطور است، فکر می‌کنید چه تغییراتی در شخصیت‌ها و داستان ایجاد شده تا بازتاب‌دهنده فرهنگ سال ۲۰۱۷ باشد، نه ۱۹۷۹؟ چگونه فناوری پیشرفته بر روند داستان و فیلم‌سازی تاثیر گذاشته است؟
• چه چیزی باعث می‌شود افراد خلاق یک فیلم موفق را بازسازی کنند؟ به نظرتان تا چه حد این موضوع به حضور بازیگران مشهور و توانمندی که بتوانند این نقش‌ها را بازی کنند، بستگی دارد؟ اگر هر دو فیلم را دیده‌اید، کدام را بیشتر پسندیدید؟ چرا؟

والدین باید بدانند که فیلم «Going in Style» محصول سال ۱۹۷۹ (با بازسازی در سال ۲۰۱۷) است که در آن سه بازیگر کهنه‌کار بازی می‌کنند: کمدین محبوب جورج برنز، ستاره محبوب تلویزیون آرت کارنی، و لی استراسبرگ، بازیگر و معلم افسانه‌ای نیویورک. مفهومی ساده -- سه شهروند سالخورده کسل‌شده تلاش می‌کنند تا با دزدی از بانک، هیجان و هدفی به زندگی خود اضافه کنند -- منجر به داستانی غنی از شخصیت‌پردازی، موقعیت‌های خنده‌دار، و (هشدار اسپویلر) چند رویداد تاثیرگذار زندگی و مرگ می‌شود. مرگ در این فیلم به عنوان نتیجه‌ای طبیعی از زندگی طولانی به تصویر کشیده شده است؛ غمی که از دست دادن یک دوست خوب به همراه دارد، ملایم و محترمانه است. اگرچه دزدی از بانک شامل برخی تهدیدهای اسلحه و یک شلیک است، اما به عنوان کمدی اجرا می‌شود، بدون هیچ تهدید یا تعلیق واقعی. و اگرچه مردان می‌دانند که اعمالشان جنایی است، قصد آسیب رساندن ندارند و رفتار خود را با منطقی عجیب و غریب توجیه می‌کنند. شخصیت‌ها گاهی فحش می‌دهند (Jesus Christ، جهنم، لعنتی). چند اشاره به ادرار کردن (take a leak، piss pot) وجود دارد و یک مرد به طور تصادفی شلوارش را خیس می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

البته، این فیلم خنده‌دار است -- با حضور جرج برنز و آرت کارنی، دو کمدین برتر در مرکز آن، باید خنده‌دار باشد -- اما به‌طور شگفت‌انگیزی، فیلم احساس، دلسوزی و اجراها را نیز دارد. جرج برنز، که در دهه هشتاد زندگی خود بود، در فیلم «رفتن با سبک» هر نکته درست را به درستی بیان می‌کند. با کنار گذاشتن جویدن سیگار و ریتم‌های کمدی معمول خود، برنز در نقش جو، باهوش و با منابع است، اما همچنین خردمند، واقعی و شایسته احترام است. آرت کارنی، در نقش معمولی و دوست‌داشتنی خود، فوق‌العاده است. لی استراسبرگ، در نقشی بسیار کمتر نمایشی، به خوبی ظاهر می‌شود. اما ترکیبی از خنده، تاثیرگذاری و انسانیت است که این فیلم را از کمدی‌های دزدی و شخصیت‌پردازی‌های شبیه به سریال‌های تلویزیونی پیران متمایز می‌کند. لحظات غم‌انگیز فیلم، که وجود دارند، به مهارت اداره می‌شوند. مارتین برست (عطر زن، فرار نیمه‌شب) مرد بسیار جوانی بود که این فیلم را نوشت و کارگردانی کرد. این یک شروع مبارک بود. برای نوجوانان و بزرگسالان توصیه می‌شود.