زیبای ابدی

زیبایی جاودان، داستان زندگی جین (سالی هاوکینز) را روایت می‌کند، زنی میانسال که پس از ترک شدن در روز عروسی‌اش در سال‌های دور، به اسکیزوفرنی پارانوئید تشخیص داده شد. اکنون او نیمه‌مستقل زندگی می‌کند و برای کنترل نوسانات خلقی، توهمات و شنیدن صداهایی که در سرش هستند، به دارو متکی است. وقتی جین با مایک (دیوید تیولیس)، موسیقی‌دانی با چالش‌های سلامت روان خودش آشنا می‌شود، نگاهش به زندگی تغییر می‌کند و تصمیم می‌گیرد مصرف داروها را کنار بگذارد. اما این رابطه عاشقانه جدید و همچنین روابط دشوار او با خانواده آشفته‌اش، ممکن است آن چیزی نباشد که جین برای آوردن آرامش و خوشبختی به زندگی‌اش نیاز دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره شیوه نمایش بیماری‌های روانی در فیلم «زیبایی ابدی» صحبت کنند. بیماری جین چه از نظر پزشکی و چه از نظر فرهنگی چگونه درمان می‌شود؟ آیا به نظر شما این نمایش واقع‌گرایانه بود؟ فکر می‌کنید از دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که فیلم در آن دوران اتفاق می‌افتد، چه چیزهایی تغییر کرده است؟
• بحث بر سر استفاده از الفاظ رکیک در فیلم است. آیا به نظر می‌رسد این الفاظ ضروری هستند یا اغراق‌آمیز؟ آیا این نوع گفتار به فیلم اضافه می‌کند یا خیر؟
• چگونه رابطه جنسی در این فیلم به تصویر کشیده شده است؟ آیا با محبت و احترام همراه است؟ والدین می‌توانند با نوجوانان خود درباره ارزش‌ها و باورهایشان در مورد رابطه جنسی و روابط صحبت کنند.
• این فیلم پر از شخصیت‌هایی است که هر کدام نقص‌ها و ضعف‌های خودشان را دارند، اما همین نقص‌ها باعث می‌شوند که بسیار واقعی و باورپذیر به نظر برسند. آیا می‌توان این شخصیت‌ها را الگوهایی مناسب برای زندگی واقعی در نظر گرفت؟ آیا شما توانسته‌اید خودتان را با هر کدام از این شخصیت‌ها مقایسه کنید یا احساس نزدیکی به آنها داشته باشید؟

زیبایی ابدی" یک درام بریتانیایی تاثیرگذار و در عین حال پرتنش در مورد بیماری روانی با صحنه‌هایی ناراحت‌کننده و زبان تند است که لحظاتی کمدی نیز دارد. سلی هاکینز نقش جین، زنی را بازی می‌کند که به اسکیزوفرنی پارانویید مبتلا تشخیص داده شده است. این فیلم بینشی بی‌پرده در مورد نحوه درمان بیماری روانی ارائه می‌کند، چه از نظر پزشکی و چه از نظر فرهنگی، در دهه 1970 و 1980. جین در حالی که توسط پرستاران روانپزشکی از خانه‌اش بیرون کشیده می‌شود دیده می‌شود و صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای از شوک درمانی وجود دارد. این داستان با وجود لحظاتی گرم و صمیمی، تاریک و طنزآمیز است و نگاهی بی‌رحمانه به خانواده‌ای دارد که برای کنار آمدن با شرایط تلاش می‌کنند. در سراسر فیلم بد و بیراه گفته می‌شود، از جمله انواع کلمات "کـثیف" و "احمق". همچنین صحنه‌های جنسی مختصری وجود دارد، اگرچه آشکارا نشان داده نمی‌شوند و هیچ برهنگی گرافیکی ندارند. با توجه به مضامین قدرتمند اضطراب و افسردگی، این فیلم برای نوجوانان دارای بلوغ عاطفی مناسب‌تر است.

این درام طنز سیاه، خام، خلاقانه و چشم‌گشا، بینشی تکان‌دهنده به بیماری روانی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ارائه می‌کند - اگرچه نمی‌توان از خود نپرسید که از آن زمان تا چه اندازه تغییر کرده‌ایم. هاکینز با بازی در نقش جین، پارانویید اسکیزوفرن، اجرایی شگفت‌انگیز ارائه می‌دهد که هم‌زمان گرم، مهربان، غیرمنطقی و نگران‌کننده است. با حضور بازیگران مکملی چون پنلوپه ویلتون نفرت‌انگیز، بیلی پایپر کینه‌توز و آلیس لاو پریشان، مطمئنیم که در دستان امینی - اگرچه اندوهگین - قرار داریم.در حالی که این درام بین زندگی واقعی و تخیلات آشفته جین در نوسان است، ما اغلب در این فکر هستیم که چقدر از این تجربه آزاردهنده، واقعیت دارد یا محصول خیال است. اگرچه تماشای آن ممکن است دردناک باشد، اما ظرافت خاصی در روایت داستان وجود دارد که گواهی بر استعداد فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان، کریگ رابرتس است؛ او بینشی دارد که هم محتاطانه و هم عجیب و غریب است. او حتی لحظاتی از مهربانی و سبکی را نیز به تصویر می‌کشد. در چنین داستانی که تاریک و ناامیدکننده است، به تصویر کشیدن لحظات طنزآمیز دشوار است، اما بخش زیادی از کمدی، اگرچه تاریک و آغشته به طنز است، به خوبی قضاوت و اجرا شده است. پس از تماشای این داستان تراژیک و پراضطراب، احساس شادی نخواهید کرد، اما قطعا جرقه‌هایی از امید را مشاهده خواهید کرد.