chappie

چپی در آینده نزدیک اتفاق می‌افتد، زمانی که ژوهانسبورگ، آفریقای جنوبی، از مجرمان پر شده است تا زمانی که نیروی پلیس شروع به استفاده از ربات‌های اجرای قانون برای کمک به بازگرداندن نظم می‌کند. ربات‌های تیتانیوم تقریباً غیرقابل تخریب، حاصل فکر مهندس جوان شرکت فناوری تترا وال، دئون (با بازی دو پاتل) است که می‌خواهد قدم بعدی یک ربات کاملاً هوشمند باشد. در همین حال، رقیب کاری دئون (با بازی هیو جکمن) در حال کار بر روی «مووس» است، یک ربات بزرگ شبیه تانک که توسط یک انسان با کلاه ایمنی مخصوص کنترل از راه دور می‌شود. وقتی دئون ادعا می‌کند که موفق به جداسازی یک برنامه هوشیاری شده است، رئیسش، میشل (با بازی سیگورنی ویور)، از او می‌خواهد که آن را امتحان نکند و به او می‌گوید بر تکمیل ماشین‌هایی که قبلاً طراحی کرده تمرکز کند. دئون که نمی‌خواهد ایده ربات هوشمند را رها کند، یک ربات در آستانه تخریب را می‌دزدد، اما در نهایت توسط سه مجرم جدی (با بازی زوج رپ آفریکانر نینجا و یولاندی ویسر و بازیگر آمریکایی خوزه پابلو کانتیلو) مورد سرقت ماشین قرار می‌گیرد. مجرمان از دئون می‌خواهند که از برنامه‌اش برای ساخت یک رباتی که برای آنها کار کند، نه پلیس، استفاده کند، و بدین ترتیب چپی (با صدای شارلتو کوپلی) متولد می‌شود، اولین ربات هوشمند که در اختیار مجرمان آفریقای جنوبی قرار می‌گیرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد استفاده از خشونت در فیلم چپی صحبت کنند. خشونت چگونه به عنوان یکی از موضوعات اصلی فیلم مطرح می‌شود؟ به نظر شما فیلمساز چه چیزی در مورد استفاده از خشونت توسط مجریان قانون در مقابل مجرمان می‌خواهد بگوید؟
• دو موسیقیدان آفریقای جنوبی، نینجا و یولاندی ویسر، که از نام‌های واقعی و تتوها/سبک واقعی خود در فیلم استفاده می‌کنند. آیا چیزی در مورد گروه رپ-رِیو آن‌ها به نام دِ آنتوورد می‌دانستید؟ چرا فکر می‌کنید کارگردان نقش‌های بزرگی به آن‌ها داد و از آن‌ها نخواست شخصیت/نام/لباسشان را برای فیلم تغییر دهند؟ آیا به خاطر فیلم به موسیقی آن‌ها علاقه‌مند شدید؟
• فیلم‌های دیگر نیل بلومکمپ پیام‌هایی در مورد آپارتاید، طبقه اجتماعی و مراقبت‌های بهداشتی دارند. به نظر شما پیام‌های این فیلم چیست؟ آیا به همان اندازه واضح است؟

والدین باید بدانند که فیلم چپی ساخته نیل بلومکمپ، کارگردان آفریقای جنوبی و متخصص فیلم‌های علمی-تخیلی است که فیلم نهمین ناحیه را نیز ساخته است. علی‌رغم شباهت‌های فیلم به فیلم‌های کوتاه مدار و هوش مصنوعی، چپی بسیار خشن است و برای نوجوانان و حتی جوانان مناسب نیست. در واقع، خشونت زیادی در فیلم وجود دارد (تعداد زیادی اسلحه وجود دارد و افراد با آن‌ها مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرند، له می‌شوند، کتک می‌خورند، با چاقو مجروح می‌شوند و حتی نصف می‌شوند) و الفاظ زشت و زننده زیادی در فیلم به کار رفته است (واژه‌ای نامناسب و زننده به صورت مکرر و حتی توسط ربات استفاده می‌شود) که ممکن است برای برخی مخاطبان بزرگسال نیز آزاردهنده باشد. همچنین در پس‌زمینه یکی از صحنه‌ها، نگاهی گذرا به زنی برهنه در تلویزیون وجود دارد و محتوای مرتبط با مواد مخدر زیادی در فیلم وجود دارد (مجرمین در نقش فروشندگان مواد مخدر هستند). از طرفی، فیلم می‌تواند بحث‌های جالبی را در مورد اینکه چه چیزی انسان را انسان می‌کند و اینکه آیا هوش مصنوعی از نظر اخلاقی و رفتاری بهتر یا بدتر از اعمال انسان است، به وجود آورد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

Neill Blomkamp کارگردان با اولین فیلم خود به نام منطقه ۹ که نامزد جایزه اسکار شد، مخاطبان را شگفت‌زده کرد؛ اما فیلم بعدی او به نام الیزیوم، ناامیدی بزرگی بود و فیلم چپی حتی گیج‌کننده‌تر است. این فیلم به جای تمرکز بر بازیگران اصلی، بر روی یولاندی و نینجا که از نظر بصری جالب اما کاملا حواس‌پرت‌کننده هستند، تمرکز دارد. از تریلرها و مواد تبلیغاتی به نظر می‌رسد که پاتل، جکمن و ویور شخصیت‌های اصلی هستند، اما در واقع یولاندی — که با موهای فرفری و بلوند پلاتینیوم ظاهر می‌شود — و نینجا که مدام فحش می‌دهد و تتوهای زیادی دارد که شامل عناوین آهنگ‌ها و آلبوم‌های گروهش است، شخصیت‌های اصلی هستند. اگر بلومکمپ، طرفدار پروپاقرص دیه انتورد، می‌خواست از این گروه در فیلمش استفاده کند، باید نقش‌های کوچکتری به آن‌ها می‌داد، چون هیچ‌کدامشان نمی‌توانند بازی کنند. آن‌ها در کل فیلم دیالوگ‌ها را با لحن مصنوعی و یا با بیش‌بازی و کم‌بازی ارائه می‌دهند. حتی عجیب‌تر این است که آن‌ها (و گرافیتی در لانه انبار متروکه‌شان) مرتبا به دیه انتورد اشاره می‌کنند.حتی بدتر از بازی نینجا و ویسر این است که هیچ‌کدام از شخصیت‌ها همدردی برانگیخته نمی‌کنند. برخلاف شخصیت کوپلی در منطقه ۹ یا مت دیمون در الیزیوم، هیچ‌کدام از شخصیت‌های این فیلم با مشکلاتشان تماشاگران را تحت تأثیر قرار نمی‌دهند. شاید ربات چاپی می‌توانست تماشاگران را جذب کند، اما به لطف پرورش مجرمانه‌اش، او اساساً یک تبهکار کودک‌صفت است که با دستور پدرش ماشین‌ها را با اسلحه می‌شکند و می‌دزدد. این نیست که ایده مجرمان که ربات خودشان را بزرگ می‌کنند جذاب نیست، اما این مجرمان اشتباه هستند و چاپی مخلوط گیج‌کننده‌ای از یک نابغه ربات فوق‌العاده و یک تبهکار نوجوان است. با بازیگران تواناتر در نقش والدین مجرم چاپی، شاید داستان کمتر دافعه‌برانگیز بود. اما به‌هرحال، چاپی بیشتر شبیه یک ویدئوی دیه آنتوورد به نظر می‌رسد تا یک فیلم بلومکمپ.