خربزه

در هانی‌دو، رایلی (مالین بار) در حال نوشتن پایان‌نامه‌اش در مورد ماده‌ای عجیب به نام «سوردیکو» است که روی ساقه‌های گندم رشد می‌کند. او دوست‌پسر بیکار و بازیگرش، سام (سایِر اسپیلبرگ) را با خود به سفری پژوهشی آورده است. بعد از اینکه چادرشان را برای شب برپا می‌کنند، یک کشاورز (استفن دَمبروز) آن‌ها را از زمینش بیرون می‌کند و آن‌ها باتری ماشین‌شان را مرده پیدا می‌کنند. رایلی و سام به تنها جایی که می‌توانند بروند، یک خانه مزرعه‌ای نزدیک، که توسط زن عجیبی به نام کارن (باربارا کینگزلی) و پسر عجیب‌ترش، گانی (جیمی بردلی) اشغال شده، می‌روند. کارن قول می‌دهد که برای کمک تماس بگیرد و برای مهمانانش غذا می‌گذارد. اما با اینکه کمک نمی‌رسد، رایلی و سام مجبور می‌شوند شب را آنجا بمانند. سام، که رژیم اجباری دارد، بلند می‌شود تا به‌طور مخفیانه از آشپزی کارن امتحان کند. اما با گذشت شب، همه‌چیز به‌تدریج آزاردهنده‌تر می‌شود و به‌زودی، به‌طور کامل کابوس‌وار.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت هانی‌دو صحبت کنند. فیلم تا چه حد در نشان دادن یا نشان ندادن خشونت موفق بوده است؟ تماشای این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟
• فیلم ترسناک است؟ جاذبه فیلم‌های ترسناک چیست؟ چرا بعضی وقت‌ها مردم دوست دارند بترسند؟
• این فیلم (و فیلم‌های مشابه) چه دیدگاهی در مورد رابطه بین افرادی که در مناطق شهری و روستایی زندگی می‌کنند، ارائه می‌دهد؟ آیا تفاوت بین این دو گروه واقعی است یا صرفاً درک شده/تخصیص داده شده است؟
• در اینجا چگونه به تصویر کشیده شده است؟ چه ارزش‌هایی منتقل می‌شود؟
• آیا فکر می‌کنید سام و رایلی سرنوشتشان را شایسته بودند؟ آیا آنها آدم‌های بدی بودند یا فقط شخصیت‌های ناقصی داشتند؟ تفاوتش چیست؟

والدین باید بدانند که هانی‌دو یک فیلم ترسناک در مورد زوجی مسافر است که مجبور می‌شوند در یک خانه روستایی ترسناک پناه بگیرند، جایی که اتفاقات کابوس‌واری شروع به رخ دادن می‌کند. این توصیف ممکن است آشنا به نظر برسد، اما فیلم‌سازی در اینجا خلاقانه و تاثیرگذار است، به طوری که واقعا شوکه‌کننده و تکان‌دهنده به نظر می‌رسد، اگرچه صحنه‌های خونین و تصاویر ناراحت‌کننده آن مناسب بینندگان بالغ است. یک توالی کابوس‌وار ناراحت‌کننده، زخم‌های خونین، اندام قطع‌شده، خونریزی از چشم‌ها، شخصیت‌هایی که زندانی می‌شوند، شخصیتی که با یک حیوان کوچک تله‌ای را طعمه می‌کند و موارد دیگر وجود دارد. یک زوج رابطه جنسی دارند، اگرچه برهنگی صریحی وجود ندارد، و این پیشنهاد می‌شود که شخصیتی در حمام خودارضایی می‌کند. زبان شامل انفجارهای «لعنتی» و «خدایا» و همچنین «م...» و بسیاری از کلمات دیگر است. به شخصیت‌ها از طریق سوزن داروهای بیهوشی تزریق می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در حالی که فیلم‌های ترسناک زیادی در مورد مسافران بی‌گناه درگیر با آدم‌های عجیب روستایی وجود دارد، این فیلم با اتکا به منطق درونی و حال و هوای شدید و تهدیدآمیز، فرمول را دوباره تازه می‌کند. هانی‌دو، اولین فیلم بلند دِوِروکس میلبورن، به خوبی شروع می‌شود و به طور ماهرانه‌ای بینندگان را گیج می‌کند. برخلاف اکثر فیلم‌های این نوع، زوج مسافر اشتباهات احمقانه‌ای نمی‌کنند که در موقعیت خطرناک قرار بگیرند؛ همه چیز فقط بدشانسی و شرایطی است که می‌تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. یک فیلم آموزشی قدیمی در مورد "سوردیکو" (یک کلمه ظاهراً ساختگی، اگرچه مربوط به ارگوت) و صفحه‌های تقسیم‌بندی لغزنده، چیزها را از تعادل خارج می‌کند.موسیقی و طراحی صدا، که اعصاب را به هم می‌ریزد، فیلم را به قلمرویی واقعاً غیرمعمول می‌برد، به‌ویژه در کنار کارتون‌های پاپای و بتی بوپ که دائماً در حال جیک‌جیک کردن هستند و در صفحهٔ تلویزیون قدیمی پخش می‌شوند و همچنین یک سکانس کابوس‌وار واقعاً آزاردهنده که منطق پرشی و لرزشی دارد. این فیلم حتی موفق می‌شود تا طنین دیوید لینچ، فیلم‌سازی که تقلید از او بسیار دشوار است، را بازتاب دهد. با این حال، به‌جز فیلم‌سازی تیزبینانه، هانی‌دو اثر جانبی ناخوشایندی هم دارد، نه‌تنها به‌خاطر قلمرو ناخوشایندی که وارد آن می‌شود، بلکه به‌خاطر شخصیت‌هایی که اگرچه به‌طور واقع‌گرایانه‌ای معیوب هستند، اما در نهایت غیرقابل‌اصلاح از آب درمی‌آیند. این فیلم به‌هیچ‌وجه راحت نیست و حتی ممکن است طرفداران قدیمی ژانر وحشت را هم به چالش بکشد.