رومئو و ژولیت

در این تراژدی عاشقانه شکسپیر، رومئو (با بازی داگلاس بوث) جوانی زیبا، احساساتی و شیفته است که از نگاه اول دلداده ژولیت (با بازی هیلی استاینفلد) شیرین و دلربا می‌شود. اما در ورونا، مونتاگوها که رومئو عضوی از آنهاست و کاپولت‌ها که جولیت، دختر بزرگ خانواده، جواهرشان محسوب می‌شود، دشمنان سرسختی هستند. پاریس مشتاق ازدواج با ژولیت است، اما پسرعموی تندخو و آتشین‌مزاج ژولیت، تیبالت (با بازی اد وستویک)، از رومئو و همراهانش، بنوولیو (با بازی کودی اسمیت-مک‌فی) با اخلاق پسندیده و مرکیوش (با بازی کریستین کوک) جذاب، متنفر است. لارنس (با بازی پل جیاماتی)، مشاور رومئو، معتقد است که با کمک پرستار ژولیت (با بازی لسلی منویل)، شاید راهی برای خوشبختی این زوج جوان وجود داشته باشد. اما مسیر عشق واقعی هموار نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد عواملی که رومئو و ژولیت را در برابر نفرت کاشته شده توسط خانواده‌های درگیرشان مصون نگه داشت، صحبت کنند. چنین اختلاف خانوادگی در دنیای امروز چگونه رخ می‌دهد؟
• آیا عشق رومئو و ژولیت عشق واقعی بود؟ یا نسخه‌ای رمانتیک و آرمانی از عشق؟ دیدگاه فیلم در این باره چیست؟

والدین باید بدانند که این اقتباس نه‌چندان وفادارانه از رومئو و ژولیت اثر ویلیام شکسپیر، یک فیلم نسبتا سنتی، صریح و مربوط به دوره‌ای خاص است که احتمالا برای نوجوانان جذاب خواهد بود. داستان عاشقانه در مرکز فیلم شیرین است؛ جاذبه رومئو و ژولیت به‌عنوان عشقی فوری به تصویر کشیده شده است. در فیلم فحاشی وجود ندارد اما برخی از صحنه‌ها شامل نوشیدن سم و شمشیربازی است که برخی از آنها - بدون اسپویل - به مرگ ختم می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

رومئو و ژولیت، قهرمانان این فیلم، همانند رویاهای نوجوانان هستند؛ او در اینجا به بهترین شکل ممکن جذاب به نظر می‌رسد. او یک هنرمند (و کمی هم درونگرا) است، عاشق واقعی و بی‌پروا، که به کارهای بزرگ واداشته می‌شود و لباسی می‌پوشد که به سختی او را در بر می‌گیرد. بوث به خوبی از عهده‌ی دیالوگ‌های دشوار شکسپیر برمی‌آید و آن‌ها را با آهنگی طبیعی و واقعی بیان می‌کند. متاسفانه، استینفلد، همتای او، این‌گونه نیست. او دیالوگ‌هایش را بیشتر زمزمه می‌کند تا اینکه آن‌ها را بگوید و شعرهای زیبا را می‌بلعد. اما در عرصه‌ی بازیگری، او از پس نقش برمی‌آید. استینفلد نقشش را به درستی ایفا می‌کند و این به فیلم می‌خورد. بوث و استینفلد ممکن است آن شیمی داغ و آتشین را نداشته باشند، اما واقعاً رویاهای بزرگی در سر دارند.جولین فلوز، خالق سریال دانتون ابی، این بازسازی را نوشته است و گرایش به اغراق‌های سریال‌های آبکی دارد. (کارلو کارلی، کارگردان، هم به آن کمکی نمی‌کند.) موسیقی بیش از حد است، درست مثل نماهای طولانی از چهره‌ی جذاب بوث. دیدگاه فلوز و فیلمبردارش در مورد ژولیت هم خیلی واضح است؛ آن‌ها ژولیت را در نوری رویایی و مه‌آلود قرار می‌دهند، نماهایی ارزان‌قیمت که از پتانسیل فیلم می‌کاهد. و به نظر می‌رسد تایلرت وستویک در نقش تابلت از نقشش لذت می‌برد. این اقتباس از رومئو و ژولیت مثل نسخه‌ی باز لهرمان، مرزهای جدیدی را نمی‌شکند. مثل نسخه‌ی ۱۹۶۸ فرانکو زفیرلی هم پرزرق‌وبرق نیست. اما به شیوه‌های شگفت‌انگیزی زیبا و دلنشین است و این چیزی نیست که بتوان به آن بی‌اعتنا بود.