خدا همراهتان

در فیلم خداوندا، در صحنه‌های روزمره و فلش‌بک‌ها، ما رنج‌های صالح (انگین آکیریک) را می‌بینیم، که به عنوان کاپیتان در ارتش ترکیه یک پا از دست داده است. این فیلم ضد جنگ صریح، همچنین داستان رابطه‌ای گیج‌کننده بین دو دوست است که به نظر می‌رسد از یکدیگر متنفرند. صالح افسرده، دمدمی مزاج و بعدا متوجه می‌شویم، از نظر روانی ناپایدار است. در بیشتر فیلم، ما خلق و خوی او را به معلولیتش نسبت می‌دهیم، اما خط زمانی گذشته و حال به هم ریخته نشان می‌دهد که شرایط آسیب دیدگی او پیامدهای تراژیک دیگری هم داشته است. او از بیمارستانی که در آن تحت درمان است و به عنوان مظنون یک جرم بی‌نام و نشان نگه داشته شده، فرار می‌کند و اسلحه و ماشین قدیمی‌اش را با اشتیاق یک مرد در ماموریت پیدا می‌کند. سفری ۴۰۰ مایلی در پیش است، در حالی که او به سمت برهم زدن عروسی اجباری زنی می‌رود که ستوانش کریم (تولگا ساریتاس) عاشق اوست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نگرش فیلم نسبت به جنگ صحبت کنند. چطور می‌توان فهمید؟
• فیلم برخی از اطلاعات مهم را پنهان می‌کند. آیا فکر می‌کنید این کار موثر است یا گیج‌کننده است؟
• چه کسانی با سربازان می‌جنگند؟ آیا برای فهمیدن فیلم به دانستن این موضوع نیاز داریم؟

والدین باید بدانند که Godspeed یک درام ضد جنگ ترکیه‌ای محصول ۲۰۲۱ است که ظاهراً یک درگیری نظامی بی‌نام را به تصویر می‌کشد. شهروندان وفادار در ارتش خدمت می‌کنند و سپس با عواقب وحشتناکی روبرو می‌شوند، هم از نظر روانی و هم جسمی. تهدیدها، تیراندازی‌ها، جراحت و مرگ در اینجا به نمایش گذاشته می‌شوند. بزرگسالان به طور مختصر رابطه جنسی دارند؛ سینه‌ها از پهلو دیده می‌شوند. بزرگسالان سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند. زبان شامل کلمات فحش، آشغال، کس‌کس، حرومزاده، زنیکه، جهنم، لعنتی و پیس است. این فیلم به زبان ترکی و با زیرنویس انگلیسی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

خداوند همراهت باد فیلمی است با نیت و هدف درست و چند اجرای خوب، اما تقریباً همه چیز دیگر در مورد آن طولانی، گیج‌کننده و آشفته است. اکشن به‌طور ناخوشایندی بین زمان حال و فلش‌بک‌های نامناسب در رفت‌وآمد است. برای مدت بسیار طولانی، ما اطلاعات کمی یا هیچ اطلاعاتی در مورد مشکل روانی صالح نداریم، یا اینکه چه چیزی او را به این وضعیت ناامیدکننده و ناپایدار رسانده است. این یک اشتباه فاجعه‌بار دراماتیک است، زیرا تا زمانی که فیلم به ما بگوید چه اتفاقی در حال رخ دادن است، مدت‌هاست که دیگر اهمیتی نمی‌دهیم. در آن زمان به ما اجازه داده شده است که شخصیت اصلی را آزاردهنده و تحریک‌کننده بنامیم، به جای اینکه شایسته همدردی و درک ما باشد. بدون هیچ کمکی از سوی فیلمسازان، ما در کنار شخصیت‌های اصلی رها می‌شویم که دارای توجهی مانند یک کودک دو ساله، قضاوت مختل‌شده شدید، ناتوانی در عمل به‌طور منطقی و عدم کنترل تکانه هستند.کلید حیاتی روشنگری ما خیلی دیر می‌رسد، و ما را از تجربه‌ی عاطفی که این فیلم می‌توانست به ما بدهد محروم می‌کند. در نهایت، همه می‌دانیم که سربازان و عزیزانشان در جنگ‌ها رنج می‌برند، اما بینندگان ترک بدون شک از جزئیات به تصویر کشیده شده در اینجا، آگاهی بسیار بیشتری دارند.