رچد

با همکاری ایوان رومانسکی و رایان مورفی، رچد به‌طور تقریبی بر اساس شخصیت پرستار رچد، که در اصل توسط لوئیز فلچر در فیلم کلاسیک دهه ۱۹۷۰ دیوانه از قفس پرید بازی شده بود، ساخته شده است. در این بازآفرینی، پرستار رچد را سارا پالسون بازی می‌کند، پرستاری بی‌رحم که با قلدری وارد شغلی در بیمارستان دولتی لوسیا می‌شود، بعد از اینکه برادرش، ادموند تولسون (فین ویتروک) در آنجا محبوس می‌شود، پس از یک قتل‌عام. در آنجا، تحت نظارت پرستار سختگیر و مشکوک باکت (جودی دیویس) و دکتر حیله‌گر هانوور (جون جون بریونس)، پرستار رچد هم بیماران و هم همه افراد دیگر را به سبک خاص و غیرمتعارف خود درمان می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فضای اجتماعی و سیاسی دهه ۱۹۴۰ و موضوعات نژادپرستی، تبعیض جنسی و همجنس‌گراهراسی در رچت صحبت کنند. این دیدگاه‌های فرهنگی دوره‌ای چگونه بر نحوه درمان بیماران تأثیر می‌گذارد؟ آیا این درمان واقع‌گرایانه است؟ آیا با تاریخ مطابقت دارد؟ در مورد نحوه درمان بیماران ال‌جی‌بی‌تی‌کیو در دهه ۱۹۴۰ و تاریخ لوبوتومی به عنوان یک درمان روانشناختی مطالعه کنید. این تاریخچه واقعی چگونه وحشت این نمایش را شکل می‌دهد؟
• چگونه حضور Ratched در یک سرویس استریم به آن اجازه می‌دهد مرزها را در زمینه خشونت، زبان و محتوای جنسی بشکند؟ اگر این سریال در تلویزیون شبکه‌ای پخش می‌شد، چگونه به نظر می‌رسید؟ چه تغییراتی لازم بود در آن ایجاد شود؟
• رایان موری، همکار سازنده راتچد، سریال‌های تلویزیونی زیادی ساخته است. این سریال چگونه به دیگر سریال‌های موری شباهت دارد؟ در پاسخ خود به مکان، لباس‌ها، شخصیت‌ها و داستان‌های سریال توجه کنید. آیا این سریال تفاوتی با کارهای قبلی موری دارد یا در ادامه همان مسیر است؟

والدین باید بدانند که رچد یک مجموعه تلویزیونی ساخته رایان مورفی (سازنده داستان ترسناک آمریکایی) است که به‌طور تقریبی بر اساس شخصیت پرستار رچد از فیلم پرواز بر فراز آشیانه فاخته در سال ۱۹۷۵ ساخته شده است. در این مجموعه، پرستار رچد در دوران جوانی، پس از اینکه برادر کوچکترش به دلیل قتل‌های دسته‌جمعی به یک مرکز بهداشت روان فرستاده می‌شود، در آنجا مشغول به کار می‌شود. ما شاهد قتل‌ها در صحنه‌ای هستیم که خشونت رچد را به تصویر می‌کشد: کشیش‌ها از گردن و شکم مورد اصابت چاقو قرار می‌گیرند و سرشان تا حد مرگ کوبیده می‌شود؛ ما یک جسد خونین را در وان می‌بینیم و خون فواره‌وار و در برکه‌هایی روی زمین را مشاهده می‌کنیم. صحنه‌های دیگری از مرگ‌های خشونت‌آمیز وجود دارد و بسیاری از صحنه‌ها شامل سوءاستفاده‌های پزشکی است: یک بیمار در وان پر از آب جوش گیر افتاده است؛ بیماران در مقابل جمعیت با یک چاقوی یخ‌شکن و دریل لوبوتومی می‌شوند. موضوع تکرارشونده این است که به مقامات نمی‌توان اعتماد کرد، و شخصیت‌های دوگانه‌ای وجود دارند که از قدرت خود در زمینه‌های سیاسی و پزشکی سوءاستفاده می‌کنند. محتوای جنسی نیز بالغانه است، با بوسیدن، معاشقه و قرار گذاشتن با همجنس و جنس مخالف، و صحنه‌هایی که شخصیت‌ها با حرکات موزون و ناله با هم رابطه جنسی برقرار می‌کنند (اما برهنه نیستند). شخصیت‌های ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ در این مجموعه به‌عنوان افرادی با اختلالات روانی رفتار می‌شوند و پزشکان و پرستاران سعی در "درمان" گرایش جنسی آنها دارند (با این حال، ما درک می‌کنیم که این متخصصان پزشکی اشتباه می‌کنند). بیشتر شخصیت‌ها انگیزه‌های پنهانی دارند و برای رسیدن به اهداف خود هر کاری، حتی قتل، انجام می‌دهند. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شود: لعنتی، جهنم، آشغال. صحنه‌هایی در بارها اتفاق می‌افتد که شخصیت‌ها در حال نوشیدن هستند؛ اما کسی مست نیست. شخصیت‌ها داروهایی را که تجویز شده مصرف می‌کنند و همچنین داروهایی نامناسب را مصرف می‌کنند یا به آنها داده می‌شود. بسیاری از شخصیت‌ها سیگار می‌کشند.

سارا پالسن همیشه جذاب و گیراست، و لباس‌ها و دکور دوره‌ای پر جنب و جوش به نظر می‌رسند، اما طرح و شخصیت‌پردازی آشفته این مجموعه را به سطح «معمولی» تنزل می‌دهد. اولین مشکل در مفهوم‌سازی رچد است. نبوغ اجرای برنده اسکار فلچر در آشیانه اصلی کوکو این بود که شخصیت او تقریباً اصلاً انسانی نبود: او چرخ‌دنده‌ای در یک ماشین غیرانسانی بود که بیمارانش را خرد می‌کرد، و او هم بی‌رحم بود. دادن یک داستان گذشته به او برای همدلی بیشتر نه تنها بی‌ربط است، بلکه برعکس آن است. علاوه بر این، این نسخه از داستان پرستار رچد خیلی احمقانه است تا منطقی باشد: ما درک نمی‌کنیم که این شخصیت کیست و چرا کارهایی را که انجام می‌دهد، انجام می‌دهد. او یک لحظه همدل و مادرانه است، یک لحظه دیگر یک ملامت‌گر سختگیر است، و در زمان‌های دیگر به صورت روباتیک محاسبه می‌کند. پالسن به اندازه کافی خوب است تا شخصیتش در هر صحنه فردی را به درستی به صدا درآورد، اما انگیزه او منطقی نیست، بنابراین سخت است که از او حمایت کرد.در این سریال شخصیت‌های اغراق‌شده و در عین حال بی‌معنی دیگری هم وجود دارند: قاتل روانی فین ویتروک، جودی دیویس در نقش رقیب رچد، پرستار باکت، شارون استون که با میمونی بر شانه‌اش در حال قدم زدن است، و سینتیا نیکسون در نقش یک اپراتور سیاسی که تلاش می‌کند با رچد رابطه عاشقانه برقرار کند. چه بازیگران فوق‌العاده‌ای! و در لباس‌های شربتی‌رنگ، یونیفرم‌های پزشکی سبز مایل به زرد، و کلاه‌های هماهنگ با هر لباس، همه آن‌ها عالی به نظر می‌رسند. ساحل کالیفرنیا، جایی که بیمارستان مرکزی روانی سریال در آن قرار دارد، نیز همین‌طور است، در حالی که خود بیمارستان بیشتر شبیه یک هتل قدیمی و شیک به نظر می‌رسد تا یک مرکز درمانی. صحنه‌های ترسناک موثری وجود دارند، مانند یک صحنه وحشتناک که در آن به چهار بیمار در مقابل گروهی از تماشاچیان لوبوتومی داده می‌شود؛ بینندگانی که آگاه هستند این صحنه خاص از واقعیت دور نیست، از حس ترسناک و دلهره‌آور آن لذت خواهند برد. اما اگرچه رچد در برخی صحنه‌ها زنده و پویا به نظر می‌رسد، در نهایت نتوانسته است به‌طور کامل ارتباط منطقی و عاطفی برقرار کند، بنابراین تاثیر آن کمتر از مجموع اجزای آن است.