خدا از ما خسته شد.

«خدا از ما خسته شد» مستندی درباره‌ی پسران جوانی است که به «پسران گمشده‌ی سودان» معروفند. این مستند داستان سه پسری است که از آفریقا به ایالات متحده می‌روند. فیلم به‌طور مختصر به جنگ داخلی بیست ساله‌ای می‌پردازد که باعث آوارگی این پسران شد. در سال ۲۰۰۰، وزارت امور خارجه‌ی آمریکا ۳۸۰۰ نفر از آن‌ها را برای اسکان مجدد در آمریکا انتخاب کرد و بدون والدین‌شان آن‌ها را به این کشور آورد. فیلم، روند اولیه‌ی «آشنایی» این پسران با فرهنگ آمریکا را نشان می‌دهد؛ آن‌ها در هواپیما از غذاهای بد شکایت می‌کنند («اون چیه؟ نمی‌تونم تشخیص بدم») و در آپارتمان‌هایشان در آمریکا یاد می‌گیرند که چطور از آب گرم و سرد، لامپ‌های برقی و توالت استفاده کنند. کمی بعد از ورودشان به آمریکا، سه شخصیت اصلی فیلم از هم جدا می‌شوند و فیلم، تجربیات «دانیال آبل پاچ» و «پانتر بلور» را در پیتسبورگ و «جان بول دائو» را در سیراکوز دنبال می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سختی‌ها و مشکلاتی که این جوانان با آن روبرو بوده‌اند، صحبت کنند. چگونه آنها پس از از دست دادن والدین و/یا خواهر و برادرانشان، خانواده‌های جدیدی تشکیل می‌دهند؟ چه فرصت‌ها و چالش‌هایی در ایالات متحده آمریکا پیدا می‌کنند؟ چه سیستم‌های حمایتی در اختیار دارند؟ در مقایسه، فکر می‌کنید چه اتفاقی برای دختران گمشده سودان می‌افتد؟ به نظر شما هدف این فیلم چیست؟ آیا به هدف خود دست می‌یابد؟

«والدین باید بدانند که این مستند تاثیرگذار، در حالی که بر قدرت و تاب‌آوری سوژه‌های سودانی تمرکز دارد، به تفصیل درباره زندگی دشوار آنها به عنوان یتیم در سودان و پناهنده در کنیا و ایالات متحده (جایی که با مشکلات اقتصادی قابل توجهی روبرو هستند) صحبت می‌کند. داستان‌های آنها پیچیده و غم‌انگیز است و شامل از دست دادن اعضای خانواده به دلیل خشونت دولتی است. یکی از این جوانان در نهایت مادر و خواهر و برادرش را پیدا می‌کند که منجر به یک دیدار بسیار احساسی می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.»

این فیلم الهام‌بخش است، اگرچه گاهی ساده به نظر می‌رسد؛ اگر چیزی نباشد، احتمالاً بینندگان را به یادگیری بیشتر در مورد موضوع ترغیب می‌کند. فیلم «خدا از ما خسته شد» توجه مطبوعات جریان اصلی را به خود جلب کرد، که تا حدی به موفقیت آن در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۰۶ (که جایزه بزرگ هیئت داوران و جایزه تماشاگران را دریافت کرد) و شهرت بالای تهیه‌کننده اجرایی برد پیت و راوی نیکول کیدمن برمی‌گردد. اما داستان بدون این ترفندها نیز جذاب و شایسته توجه است. هر جوانی داستان خود را با شفقت، بینش و ظاهراً صبر بی‌پایان روایت می‌کند، قادر به دیدن فراتر از موانع و ناکامی‌های فوری است تا ایمان به آینده را حفظ کند. گاهی اوقات، یکی از آنها یک تروما خاص را به یاد می‌آورد. جان، برای مثال، به عنوان یکی از مسن‌ترین بازماندگان در کنیا، مسئول گروهی از حدود ۱۲۰۰ پسر بود، در حالی که فقط ۱۳ سال داشت -- و بنابراین خود را در سازماندهی مراسم تدفین کودکانی که نتوانستند نجات پیدا کنند، یافت. او آن زمان را با اندوه و شگفتی به خاطر سالم بیرون آمدن از آن، به یاد می‌آورد. او می‌گوید: «وقتی به عقب فکر می‌کنم، به هر حال خیلی بد بود. هرگز نمی‌توانید از اینکه متولد شده‌اید، پشیمان شوید.»«بعضی از جزئیات به نظر می‌رسد که شایسته توجه بیشتری از آن چیزی است که فیلم به آن اختصاص داده است: برای مثال، به پسران در پیتسبورگ توسط پلیس محلی دستور داده می‌شود که به صورت گروهی خرید نکنند، زیرا "گروه‌های بزرگ" آنها باعث نگرانی تاجران می‌شود. در حالی که این امر نشان‌دهنده ناآگاهی تاجران است، اما کسی از پناهندگان سودانی حمایت نمی‌کند. بنابراین، آنها خودشان به نمایندگی از خودشان صحبت می‌کنند، نه تنها در مستند، بلکه در گروه‌های بزرگ، با برگزاری کنوانسیون‌های سالانه "پسران گمشده" تا بتوانند با یکدیگر در ارتباط باشند و در مباحثات سیاستی و حقوقی در مورد نحوه برخورد با آنها در ایالات متحده و تلاش‌ها برای توقف نسل‌کشی در آفریقا فعالانه مشارکت کنند.»