اورویل

اورویل با بازی ست مک فارلن (که همچنین نویسنده و خالق این مجموعه است) در نقش کاپیتان اد مرسر، یک قهرمان فک‌گنده که رهبری یک گروه وفادار از خدمه کشتی فضایی اورویل را در یک ماموریت اکتشافی در فضا ۴۰۰ سال بعد بر عهده دارد. در کنار او، فرمانده دوم کلی گرایسون (آدرین پالیکی) قرار دارد که اتفاقا همسر سابق مرسر هم هست. زینگ! در این سفر، افسر امنیتی مضطرب آلارا (هالستون سایج)، فرمانده سفت و سخت بورتوس (پیتر ماکون) و پزشک مصمم دکتر کلر فین (پنی جانسون جرالد) حضور دارند که سوگند خورده‌اند تا از دیگر اشکال حیات محافظت کنند و به آرمان‌های اتحادیه سیاره‌ای که جهان آنها را متحد کرده است، پایبند باشند -- حتی زمانی که بیگانگان شرور حمله کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌هایی که ارویل به طنز می‌گیرد، صحبت کنند. آیا حتی اگر برنامه‌های اصلی که بر اساس آن ساخته شده را ندیده باشید، باز هم خنده‌دار است؟ چرا یا چرا نه؟
• این مجموعه، مانند برنامه‌هایی که از آن‌ها الهام گرفته شده، تنوع زیادی در بازیگرانش دارد. چرا داشتن الگوهایی متنوع در رسانه‌ها مهم است؟
• آیا برنامه‌های دیگری از ست مک‌فارلن را تماشا کرده‌اید؟ آیا این برنامه شبیه به آن‌ها است یا متفاوت است؟ آیا از این موضوع شگفت‌زده شدید؟

والدین باید بدانند که اورویل مجموعه‌ای است در مورد خدمه‌ای که یک سفینه فضایی را در کهکشانی آینده‌نگرانه هدایت می‌کنند. این مجموعه تا حدودی طنزی است از مجموعه‌هایی مانند پیشتازان فضا و پیشتازان فضا: نسل بعدی، اما همچنین به مسائل جدی با سبکی نیمه‌جدی می‌پردازد. خشونت به صورت کارتونی است: نبردهای علمی-تخیلی با لیزر و انفجارهایی که همه افراد روی سفینه را به زمین می‌اندازد؛ مسابقه بوکس که یکی از مبارزان را از رینگ به بیرون پرتاب می‌کند. فحاشی و الفاظ زشت به وفور استفاده می‌شود: «son of a bitch»، «ass»، «hell»، «crappy»، «d--k»، «t--s». بزرگسالان در هنگام شام نوشیدنی الکلی می‌خورند و دو مرد با دادن آبجو به همکارشان سعی می‌کنند او را به حرف‌هایشان گوش دهند؛ آن‌ها درباره مست بودن شوخی می‌کنند. زنان، افراد رنگین‌پوست و زوج همجنس‌گرا نقش‌های محکم و مرکزی دارند. نوجوانان و کودکان که از دیگر مجموعه‌های ست مک‌فارلن لذت می‌برند، ممکن است گیج شوند، چون سبک شوخی‌های سریع او در این مجموعه کمتر شده و بیشتر زمان مجموعه صرف درام به سبک سریال‌های کمدی می‌شود.

هیچ شباهتی به طنزهای فضایی مانند گالاکسی کوئست ندارد و نه حتی به شوخی‌های سریع و پشت سر هم مک‌فارلن که بینندگان انتظار دارند. این مجموعه لحنی واقعاً گیج‌کننده دارد. شوخی‌هایی در آن وجود دارد و با توجه به استعداد مک‌فارلن، اغلب شوخی‌ها خوب هستند و در نوع خود ریشه در اسطوره‌های درام فضایی دارند که طرفداران این ژانر (که مک‌فارلن با خوشحالی به آن اعتراف می‌کند) عاشق آن هستند. در قسمت اول اورویل، بورتوس توضیح می‌دهد که اعضای نژادش، موکلان‌ها، فقط یک بار در سال ادرار می‌کنند. مرسر می‌گوید: «واقعا؟ من دو، سه بار در شب از خواب بیدار می‌شوم.» بورتوس با جدیت می‌گوید: «این بدشانسی است.»اما مدت‌های طولانی بدون هیچ شوخی و حتی تلاشی برای آن سپری می‌شود. و به آرامی برای بیننده روشن می‌شود: خط داستان‌هایی با پیام‌هایی درباره مدارا، مهربانی و شجاعت جدی گرفته می‌شوند. این یک تقلید از سریال پیشتازان فضا: نسل بعدی نیست، با وجود شباهت چین و چروک سر بورتوس به ورف (و دکتر لازاروس در فیلم جستجوی کهکشان) -- این یک ادای احترام است. مک‌فارلن در حال ابراز علاقه شدید به نمایش‌های فضایی است و فاکس به او اجازه انجام آن را می‌دهد. و بنابراین ما می‌توانیم انتظار خط‌های داستانی در سطح کمدی‌های موقعیت قدیمی، موعظه‌های غیر ظریف "برادرت را در آغوش بگیر" و گاهی شوخی‌های واقعا خوب را داشته باشیم. اگر این چیزها برای شما جذاب است، از آن لذت ببرید.