آپولو ۱۰½: دوران کودکی فضایی

آپولو 10 ۱/۲: دوران کودکی در عصر فضا استن (مایلوی کوی) یک دانش‌آموز دبستانی معمولی در حومه هوستون در سال ۱۹۶۹ است. او و خواهر و برادرهایش با هم رابطه خوبی دارند و مثل بیشتر دوستانش، پدرش در ناسا که نزدیک خانه‌شان است کار می‌کند. فقط در داستان‌هایی که استن تعریف می‌کند، او به‌صورت مخفیانه برای آموزش خلبانی یک موشک به مقصد ماه، استخدام شده است. در حالی که ناسا خود را برای پرتاب آپولو ۱۱ آماده می‌کند و دنیا نظاره‌گر است، زندگی خانواده استن با ریتم آن دوران پیش می‌رود.

• درباره فیلم آپولو ۱۰ ½: کودکی در عصر فضا، خانواده‌ها می‌توانند درباره تلاش ایالات متحده در دهه ۱۹۶۰ برای پیشی گرفتن در مسابقه فضایی و فرستادن اولین انسان به ماه صحبت کنند. این دستاورد چه معنایی برای کشور و مردم آن زمان داشت؟ برای کسب اطلاعات بیشتر درباره «مسابقه فضایی» در دهه ۱۹۶۰ به کجا می‌توان مراجعه کرد؟
• مادر استن می‌گوید خاطرات گاهی اوقات باعث می‌شوند چیزهایی را به یاد بیاوریم که واقعا ندیده‌ایم. این موضوع چگونه با خط داستانی فیلم در مورد مشارکت استن در ماموریت آپولو همخوانی دارد؟
• این فیلم به صورت ترکیبی از فیلم‌برداری زنده و انیمیشن با استفاده از تکنیک‌های دو بعدی و سه بعدی ساخته شده است. هدف از این سبک بصری فیلم چیست؟ اگر این فیلم پویانمایی نمی‌شد، داستان آن چه تفاوتی پیدا می‌کرد؟ و چگونه جلوه‌های بصری فیلم یادآور دهه ۱۹۶۰ است؟

والدین باید بدانند که فیلم پویانمایی آپولو ۱۰ و نیم: کودکی در عصر فضا، سفری نوستالژیک به زندگی در ایالات متحده در اواخر دهه ۱۹۶۰ است - و به‌طور خاص، هیجان مسابقه برای فرستادن انسان به ماه. همانطور که برای آن دوره صحیح است، مردم در داخل ساختمان سیگار می‌کشیدند و در مهمانی‌ها الکل می‌نوشیدند؛ همچنین به ال‌اس‌دی اشاره می‌شود. کودکان اغلب به حال خود رها می‌شوند تا خودشان مراقب خودشان باشند، چه ایمن باشد چه نباشد - آنها به خود آسیب می‌زنند و/یا در معرض خطر قرار می‌گیرند. مسئولان مدرسه از قدرت خود برای تنبیه بدنی دانش‌آموزان استفاده می‌کنند. دختران برای ستاره‌های راک غش می‌کنند و پسران به ستاره‌های سینما و مجلات پلی‌بوی چشمک می‌زنند. صحنه‌های تلویزیونی تصاویری از زمان را به تصویر می‌کشند، از جمله جنگ ویتنام، جنبش حقوق مدنی، شورش‌ها و ترورها. به کودکان آموزش داده می‌شود که در صورت بمباران اتمی، خم شوند و زیر میزهای خود پناه بگیرند. و فضانوردان جان خود را به خطر می‌اندازند تا به اکتشاف فضا بپردازند، گاهی اوقات باز نمی‌گردند. زبان فیلم شامل کلمات "شیـ...", "لعنتی"، "مـ...ـن"، "جهنم"، "کثافت" و "ای خدای من" می‌شود.

این فیلم سرگرم‌کننده و نیمه خودزندگی‌نامه‌ای سرشار است از نوستالژی برای روزگاری ساده‌تر که کودکان به حال خود رها بودند و جامعه دلیل داشت که برای هدفی مشترک گرد هم آیند. آیا ما توانایی به اشتراک گذاشتن چنین احساسات جمعی گسترده‌ای را از دست داده‌ایم، مانند زمانی که همسایه‌ها در سال 1969 برای اولین بار انسان بر روی ماه قدم گذاشت، که در فیلم آپولو 10 و نیم: کودکی در عصر فضایی به زیبایی به تصویر کشیده شده است؟ ریچارد لینکلیتر به نظر می‌رسد این پرسش را بدون مطرح کردن مستقیم آن مطرح می‌کند، همانطور که با حسرت به تصویر کشیدن جنبه‌هایی از اواخر دهه 1960 که واقعاً کمتر از ایده‌آل بودند، مانند غذاهای کنسروی، کشیدن سیگار زنجیره‌ای در فضای بسته و نابرابری‌های اجتماعی.این فیلم به صورت خودآگاهانه با مفهوم حافظه بازی می‌کند، همانطور که خاطره‌ی استن از مشارکت در ماموریت آپولو نشان می‌دهد، اگرچه به طور ironical این بخش کم‌کشش‌ترین قسمت داستان است. این فیلم همچنین تکنولوژی‌های انیمیشن را ترکیب می‌کند تا دوره‌ی زمانی را به شیوه‌ای هم واقعی و هم شبیه‌سازی‌شده القا کند. بخش اول فیلم که با «بگذار در مورد زندگی در آن زمان برایتان بگویم» شروع می‌شود، هیجان‌انگیز است و بینندگانی با سن خاص را به دنیای فیلم می‌کشاند. روایت اول‌شخص داستان (با صدای جک بلک) یادآور سریال «سال‌های شگفت‌انگیز» است. آیا بینندگان جوان‌تر می‌توانند حس دیدن اولین عکس زمین از فضا یا تماشای راه رفتن انسان بر روی ماه در تلویزیون زنده را درک کنند؟ شاید نه، اما پویانمایی کردن داستان و روایت آن از دیدگاه یک کودک، تلاشی شجاعانه و قابل توجه برای انتقال حال و هوایی از یک دوره‌ی زمانی و البته فضایی است.