تعطیلات مستربین

در فیلم تعطیلات آقای بین، روآن اتکینسون در نقش یک آدم ساده‌لوح و بدشانس ظاهر می‌شود که در دنیای پیشرفته و پرتکنولوژی اطرافش کاملا احساس بیگانگی می‌کند. این بار، آقای بین، شهروند لندن، برنده یک تعطیلات رویایی در ریویرای فرانسه می‌شود. در طول سفر، او ناخواسته (اما به طور مستقیم) باعث جدایی استفان (مکس بالدری)، یک پسر بچه باهوش و دوست‌داشتنی، از پدرش امیل (کارل رودن) می‌شود. هرج و مرج و آشفتگی به دنبال تلاش‌های آقای بین برای بازگرداندن استفان به پدرش رخ می‌دهد. در هر اتفاقی، آقای بین انتخاب‌ها و اقدامات اشتباهی انجام می‌دهد تا اینکه شانس و سابین (اما دو کونز)، یک بازیگر فرانسوی زیبا، به او لبخند می‌زنند و او و استفان را به سمت پایان خوش خود هدایت می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت‌های بین خشونت انیمیشنی و خشونت کارتونی در فیلم‌های اکشن با حضور افراد واقعی در موقعیت‌های خطرناک صحبت کنند. چگونه می‌توان فهمید که صحنه‌های «خشونت‌آمیز» قرار است خنده‌دار باشند و نه ترسناک یا واقعی؟ چرا آقای بین اینقدر دردسر درست می‌کند؟ آیا او واقعاً قصد دارد این همه خرابی به بار بیاورد؟ وقتی متوجه کارهای خود می‌شود، چه احساسی دارد؟

والدین باید بدانند که کودکان قطعاً از حرکات مضحک و خنده‌دار آقای بین و تمام افتادن‌ها، تصادفات و لحظات نزدیک به خطر این کمدی خنده‌دار لذت خواهند برد. اگرچه فیلم دیالوگ زیادی ندارد (واقعاً نیازی به آن نیست تا با طنز و شوخی‌های بین همراه شوید)، اما دیالوگ‌های اندک آن عمدتاً به زبان فرانسوی (یا روسی) و با زیرنویس ارائه می‌شوند که ممکن است برای کودکانی که هنوز خواندن را به‌خوبی یاد نگرفته‌اند، دشوار باشد. و برخی لحظات ممکن است ترسناک باشد (مثلاً یک حمله نظامی تقلبی به یک روستای آرام) اگر کودکان در تشخیص واقعیت از تخیل مهارت نداشته باشند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم به گونه‌ای کارگردانی و اجرا شده که یادآور فیلم‌های صامت است؛ بیشتر خنده‌ها از صورت کش‌دار، چشم‌های درشت و رفتار گیج‌کننده آتکینسون، بازیگر بااستعداد، نشأت می‌گیرد. در برخی جاها کمدی اسلپ‌استیک و در برخی دیگر طنز و هجو است.این فیلم آقای بین شامل لحظات طنز خنده‌دار است—و همچنین صحنه‌هایی که تکراری، طولانی و با حال و هوای «قبلاً دیده‌ام» هستند. سکانس‌هایی که در آن آقای بین با یک میگو غول‌پیکر در یک رستوران شیک روبرو می‌شود، تلاش می‌کند به عنوان یک نوازنده خیابانی پول دربیاورد و در یک اتاق نمایش جشنواره فیلم کن تمام باد گرم کارگردان فیلم کارسون کلی (ویلِم دافو) را خالی می‌کند، شاهکارهای طنز هستند. صحنه‌های دیگر—مثلاً وقتی آقای بین در یک کلبه کوچک گیر می‌کند، یا چیزی حیاتی را به اشتباه (دوباره) جا می‌گذارد—کمتر الهام‌بخش هستند. در نهایت؟ تماشاگرانی که خنده‌های ظریف و بامزه را دوست دارند، کمبود زیادی را احساس خواهند کرد. اما طرفداران آقای بین ناامید نخواهند شد. و بچه‌های همه سنین که Wile E. Coyote را بت خود می‌دانند، مجذوب خواهند شد.