جک فراست

جک فراست (مایکل کیتون) مردی است که روی صحنه با گروه راکش احساس راحتی می‌کند. در حین اجرای یک برنامه در دنور، یک تهیه‌کننده موسیقی گروه را می‌شنود و می‌خواهد آن‌ها را به لیبل خود بیاورد. جک شب‌هنگام به خانه برمی‌گردد و از سوی همسرش (کلی پرستون) و پسرش، چارلی (جوزف کراس) استقبال گرمی می‌شود. وقتی چارلی جک را به بازی هاکی دعوت می‌کند، او قول می‌دهد که برود، اما درگیر یک جلسه ضبط است و نمی‌تواند به موقع برسد. برای جبران، جک قول می‌دهد که خانواده را برای کریسمس به کلبه‌شان در کوه ببرد. اما درست در زمانی که دارند ماشین را بار می‌زنند، او تماسی از شرکت ضبط موسیقی می‌گیرد و - حدس بزنید - نمی‌تواند سفر را انجام دهد. او نظرش عوض می‌شود و تصمیم می‌گیرد برگردد و به خانه برسد. اما سرنوشت برنامه دیگری دارد و او در یک تصادف رانندگی جان می‌دهد. یک سال بعد، وقتی چارلی هارمونیکای جادویی را که جک به او داده بود می‌نوازد، آدم برفی بیرون میزبان یک روح آشنا می‌شود. حدس بزنید چه کسی برای کریسمس به خانه می‌آید؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تأثیر مرگ پدر چارلی بر او صحبت کنند. چرا او از تیم هاکی خارج می‌شود؟ چرا نمراتش افت می‌کند؟ اگر پدرش به عنوان آدم برفی بازنگردد، چه اتفاقی برای چارلی می‌افتد؟
• جک به پسرش می‌گوید که راز تناسخ او را برای کسی فاش نکند. چه زمانی حفظ راز درست است؟ چه زمانی عبارت «به کسی نگو» زنگ خطر را به صدا درمی‌آورد؟

والدین باید بدانند که رفتارهای نامناسبی از سوی بزرگ خاندان فراست مشاهده شده است. او اغلب دیر می‌کند، خودشیفته است و وقتی به شکل آدم برفی درمی‌آید، زیاد در مورد «توپ‌هایش» و «پشت بزرگش» صحبت می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

مایکل کیتون با بازی در نقش این پدر راک‌باز-تبدیل‌شده-به-برف‌پاک‌کن، صفحه را روشن می‌کند. اما خیلی چیزها برای کار کردن با او داده نشده است. داستان قابل پیش‌بینی است و جلوه‌های ویژه بیشتر ترسناک هستند تا جذاب (آن حالت نیشخند کیتون روی برف‌پاک‌کن، بیشتر شبیه شیطنت است). به‌راستی ما انتظار بیشتری از کارگاه جیم هنسون داریم! اگرچه موسیقی متن و تصاویر زیبای کوه‌های راکی در زمستان، مقداری عظمت به فیلم می‌بخشد، اما این فیلم موضوع مرگ و از دست دادن را کمی بیش از حد ساده می‌گیرد. چارلی غمگین است و کمی تلخ، اما هیچ اتفاق عمیق احساسی رخ نمی‌دهد، حتی وقتی که پدر دوباره ظاهر می‌شود. انگار هر پدری به شکل برف‌پاک‌کن یا چیزی شبیه به آن برمی‌گردد تا خداحافظی درستی داشته باشد. در اینجا بیشتر از اینکه محتوا باشد، پراکندگی وجود دارد.