پیک

در فیلم مرد تحویل‌دهنده، وینس وان نقش دیوید ووزنیاک را بازی می‌کند، یک بازنده دوست‌داشتنی که وقت خود را صرف طرح‌های پول‌ساز سریع، تحویل گوشت برای قصابی خانواده‌اش، تلاش برای پرورش ماری‌جوانا، معاشرت با دوست مجردش برت (کریس پرت) و گاهی ملاقات با دوست‌دختر پلیسش اما (کوبی اسمالدرز) می‌کند. در یک روز دیوانه‌وار، دیوید متوجه می‌شود که نه تنها قرار است پدر شود، بلکه او قبلاً پدر ۵۳۳ فرزند بیولوژیکی است که به دلیل اشتباهی در یک کلینیک باروری به وجود آمده‌اند، جایی که او اسپرم اهدا کرده بود (بیش از ۶۰۰ بار!) ۲۰ سال پیش. صد و چهل و دو نفر از این فرزندان در حال طرح یک دعوی قضایی هستند تا کلینیک را وادار به افشای هویت او کنند، زیرا تنها چیزی که در مورد او می‌دانند، نام مستعار پروفایل او، «استارباک» است. دیوید مصمم است که بچه‌هایش را بشناسد بدون اینکه هویت خود را فاش کند، و شروع به ملاقات با گروهی منتخب از فرزندان خود می‌کند و به آنها به شیوه‌های کوچک اما قابل‌توجهی کمک می‌کند. اما با نزدیک شدن زمان تولد بچه‌ی دیوید، هویت او بیشتر و بیشتر در معرض خطر قرار می‌گیرد، زمانی که یکی از ۵۳۳ فرزندش متوجه می‌شود او کیست و تقاضا می‌کند که وقت بیشتری با او بگذراند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم در مورد پدر بودن و خانواده صحبت کنند؟ پذیرفتن نقش پدری چگونه دیوید را تغییر می‌دهد؟
• آیا فیلم قابل باور بود؟ چرا بله یا خیر؟ آیا خط داستانی باید قابل باور باشد تا موثر واقع شود؟
• فیلم همان چیزی بود که انتظارش را داشتید یا به موضوعات عمیق‌تری می‌پردازد؟ در مقایسه با کمدی‌های دیگر وینس وان، چطور است؟

والدین باید بدانند که فیلم مرد تحویل‌دهنده، یک کمدی معمولی و مبتذل با بازی وینس وان نیست. این فیلم بازسازی یک درام-کمدی کانادایی-فرانسوی محترم و موفق سال ۲۰۱۱ به نام استاربوک است. داستان فیلم دربارهٔ مردی حدوداً ۴۰ ساله و تن‌پرور است که متوجه می‌شود ۱۴۲ نفر از فرزندان بیولوژیکی‌اش که از اهدای اسپرم ناشناس به دنیا آمده‌اند، می‌خواهند هویت او را بدانند. این فیلم، اگرچه بیشتر یک کمدی است، اما شامل مضامین سنگین و غیرمنتظره‌ای مثل اعتیاد به مواد مخدر، معلولیت و یک شوخی سقط جنین بالقوه توهین‌آمیز است. طنز فیلم می‌تواند بالغانه و جنسی باشد (چون شخصیت وان به خاطر اهدای اسپرم بیش از ۶۰۰ بار، شوخی‌های زیادی در مورد خودارضایی دارد) و در فیلم مصرف مواد مخدر (یک زن جوان به خاطر مصرف بیش از حد هروئین، اوردوز می‌کند) و کاشت ماری‌جوآنا (شخصیت اصلی سعی می‌کند در خانه‌اش ماری‌جوآنا بکارد) وجود دارد. گاهی در فیلم از الفاظ زشت (مثل «س--ت» و «بیچ») استفاده می‌شود، اما زیاد نیست. والدین و نوجوانانی که این فیلم را می‌بینند، می‌توانند دربارهٔ پدر و مادر شدن و اینکه چگونه زندگی‌شان را تغییر می‌دهد (امیدواریم بهتر) صحبت کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

تماشاگرانی که انتظار یک کمدی معمولی از وین را دارند، از جدی بودن این کمدی ناامید خواهند شد. این فیلم به موضوعات دشواری می‌پردازد که انتظار آن را در یک فیلم کمدی درباره مردی که اهدای اسپرم بیش از حد او منجر به تولد صدها کودک شده است، ندارید. جالب‌تر اینکه، بخش‌های جدی فیلم آزاردهنده و کمی تکان‌دهنده هستند، از جمله نحوه بی‌تفاوت برت در مقابل بچه‌هایش به دیوید می‌گوید که باید به اما بگوید سقط جنین کند و اینکه "بچه‌هایم می‌دانند که برای سقط شدن خیلی بزرگ هستند" تا تصویر ناراحت‌کننده یکی از بچه‌های دیوید، کریستن (بریت رابرتسون)، که در اثر مصرف بیش از حد هروئین دچار اوردوز شده است، و اینکه یکی از بچه‌هایش به شدت معلول و غیرقابل ارتباط است، تا زیرداستان غیرضروری در مورد بدهی او به یک شرط‌بندی مافیایی به مبلغ ۱۰۰،۰۰۰ دلار. بنابراین این قطعاً یک کمدی مگا-خانوادگی نیست.کلیشه‌ی مرد مجردی که به یکباره پدر می‌شود، دیگر تازگی ندارد و متاسفانه این فیلم هم نتوانسته تصمیم بگیرد که آیا نگاهی جدی به چگونگی تغییر مردان خودخواه و نابالغ با پدر شدن است، یا یک کمدی احساس‌برانگیز درباره‌ی مردی که در دوران کالج به خودارضایی می‌پرداخته و حالا متوجه شده است که «اهدای» اسپرمش در ۲۰ سالگی، به تولد صدها کودک منجر شده است. هنوز هم در فیلم لحظات خنده‌دار وجود دارد، به‌خصوص وقتی که پرت در اطراف است و نشان می‌دهد زندگی با چهار فرزند کوچک چقدر آشفته است، اما فیلم هرگز واقعاً به‌خوبی در جای خود قرار نمی‌گیرد و پایان قابل پیش‌بینی آن، حتی برای تماشاگران سینما که پایان‌های احساس‌برانگیز را دوست دارند، بسیار احساساتی و تکراری است.