راهزنان

فیلم بزرگراه، که بر اساس رویدادهای واقعی ساخته شده، ادای احترامی است به فرانک همر (با بازی کوین کاستنر) و مانی گالت (با بازی وودی هارلسون)، دو مأمور کهنه‌کار تگزاس رنجر که برای دستگیری بانی پارکر و کلاید بارو، زوج افسانه‌ای، فراخوانده شدند تا مهارت و زیرکی خود را به کار گیرند. این زوج مشهور بارها از دست قانون گریخته بودند. در سال ۱۹۳۴، بیش از هزار افسر اجرای قانون، از جمله اعضای اف‌بی‌آی، به این پرونده اختصاص داده شدند، زمانی که میریام "ما" فرگوسن (با بازی کتی بیتس)، اولین فرماندار زن تگزاس، از خدمات همر و گالت استفاده کرد. تگزاس رنجرها منحل شده بودند، مورد تمسخر و مسخره قرار می‌گرفتند، بنابراین مأموریت فرگوسن به این دو نفر جدی گرفته نشد، با وجود اینکه آنها به خاطر اثربخشی خود شهرت داشتند. همر و گالت، که می‌دانستند سن و فیزیک بدنی‌شان اعتماد دیگران را جلب نمی‌کند، به چالش کشیده شدند، به خصوص توسط اف‌بی‌آی، در حالی که با دقت سرنخ‌هایی را دنبال می‌کردند که دیگران از آنها غافل شده بودند. خوشبختانه، جوانی و چابکی همه‌ی چیزی نیست که در چنین مأموریتی مهم باشد، و تلاش‌های موفق همر و گالت نیز به افسانه‌ها تبدیل شد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که بانی پارکر و کلاید بارو، قاتلان سادیستی، از اولین سلبریتی‌های رسانه‌ای بودند که هزاران طرفدار داشتند. به نظر شما رکود بزرگ چه نقشی در رمانتیک شدن داستان آن‌ها داشت؟ بیشتر در مورد دلایل ارتباط آن‌ها با روح زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کردند، تحقیق کنید. در فرهنگ امروزی سوپراستارهای رسانه‌ای، فکر می‌کنید چگونه درک می‌شدند؟
• فیلمسازان تصمیم گرفتند صحنه اوج فیلم را در همان جاده‌ای فیلمبرداری کنند که بانی و کلاید در آن توسط ماموران پلیس کشته شدند. چرا این زحمت را به خود دادند؟ فکر می‌کنید این موضوع چه تاثیری بر بازیگرانی که نقش‌ها را بازی می‌کردند گذاشت؟ چگونه اصالت، تجربه فیلمسازی و تماشای فیلم را غنی‌تر می‌کند؟
• چگونه فیلم Highwaymen بر نقاط قوت شخصیتی مانند استقامت، کار تیمی و شجاعت تأکید می‌کند؟

والدین باید بدانند که فیلم «هاوی‌من» نمایش دراماتیک تعقیب و دستگیری بانی و کلاید، دو مجرم مشهور است که در سال ۱۹۳۴ در مرکز ایالات متحده دست به سرقت و قتل زدند. اگرچه این زوج در فیلمی کلاسیک در سال ۱۹۶۷ به نام «بانی و کلاید» رمانتیک شدند، اما این فیلم جدید به نمایش دقیق و مصمم فرانک همر و شریکش، مانی گالت، دو مأمور بازنشسته تگزاس می‌پردازد که در واقع رهبری تلاش موفق برای پایان دادن به موج جنایات خشونت‌آمیز را بر عهده داشتند. به جز یک نبرد مسلحانه شدید که در حین فرار از زندان اتفاق می‌افتد، فیلم از نمایش جرایم واقعی زوج جوان اجتناب می‌کند و ترجیح می‌دهد عواقب رفتار سایکوپاتیک آن‌ها (یعنی اجساد به جا مانده) را نشان دهد. صحنه اوج فیلم، نمایش واقعی رویداد است: زمانی که صدها گلوله به هدف خود در یک ماشین در جاده‌ای روستایی اصابت کردند. این صحنه بسیار خشن و خونین است. در سراسر فیلم، فحش‌های متوسطی شنیده می‌شود، از جمله «لعنتی»، «احمق»، «س--ت» و «جهنم» و همچنین توهین‌هایی مانند «دختر پررو» و «لنگ». یکی از شخصیت‌های اصلی، که می‌دانیم با الکل مشکل دارد، در صحنه‌های متعددی به صورت مخفیانه الکل می‌نوشد. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند. یک عنصر قابل توجه در فیلم، چیزی است که ممکن است بحث‌های عمیقی را برانگیزد، و آن وضعیت سلبریتی‌گونه‌ای است که به این دو قاتل داده شده است... شاید نگاهی به ستارگان رسانه‌ای مشهور در سال‌های بعد. این فیلم فقط برای نوجوانان بالغ مناسب است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

روایت ساده و اجرای محکم کاستنر و هارلسون فیلمی خوب را رقم می‌زنند، هرچند که بسیار کمتر از فیلم درخشان و کلاسیک «بانی و کلاید» محصول ۱۹۶۷، پویا است. فیلم «های‌وی‌من» هم جنبه پلیسی دارد، هم جنبه اسطوره‌زدایی و هم جنبه داستان دوستان. فیلم از نظر بصری فوق‌العاده است؛ هم جان اشویتسمن فیلمبردار و هم تیم طراحی تولید، چشم‌انداز جان لی هنکاک کارگردان را از زمان و مکان به‌خوبی به تصویر می‌کشند؛ همه‌چیز در فیلم اصیل و واقعی به نظر می‌رسد. متأسفانه در حفظ این دقت، چیز زیادی برای شگفت‌زده کردن تماشاگران وجود ندارد. نقشه‌های همر و گالت - عبور از تگزاس و سفر به مرزهای آن برای تمرکز بر گرایش طبیعی شرورها به «رفتن به خانه» - باهوشانه است اما همیشه دراماتیک نیست. و استواییسم همر اجازه رابطه‌ای پرشور با شریکش را نمی‌دهد. با این حال، این فیلم تحسین‌برانگیز است و نگاهی بسیار صادقانه به جنبه دیگر یک رویداد تاریخی افسانه‌ای دارد.