قطعات

بر اساس خاطراتی به همین نام از رابین دیویسون، فیلم TRACKS سفر 1700 مایلی دیویسون را به تصویر می‌کشد، سفری که او پیاده از بیابان خشک استرالیا از آلیس اسپرینگز تا اقیانوس هند طی می‌کند. برای تأمین مخارج ضروری خود، دیویسون (با بازی میا واسیکوفسکا) قراردادی با مجله نشنال جئوگرافیک امضا می‌کند و موافقت می‌کند که یک عکاس به نام ریک اسمولان (با بازی آدام درایور) در توقفگاه‌های مختلف از او عکس بگیرد. در طول مسیر، او با یک فرد مسن بومی (با بازی رولی مینتوما) ملاقات می‌کند که او را در بخشی از مسیر همراهی می‌کند. اما در واقع، دیویسون ترجیح می‌دهد که با شترهایش تنها باشد، شترهایی که او را برای حمل وسایلش آموزش داده است، و سگ محبوبش، دیگیتی.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم گفتگو کنند. چه هدفی را دنبال می‌کند؟ آیا در رساندن این پیام موفق است؟ به نظر شما چه مخاطبانی را هدف قرار داده است؟ چگونه می‌توان این موضوع را تشخیص داد؟
• هالیوود شیفته فیلم‌های سفر است. این فیلم چگونه از دیگر فیلم‌های این ژانر متمایز است؟
• روبین چرا تصمیم گرفت همه چیز را رها کند و از بیابان عبور کند؟ آیا این کار را برای خودش انجام داد یا برای چیز دیگری؟ آیا فکر می‌کنید فیلم به تجربه او وفادار است؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است چیزهایی را در داستانی مبتنی بر واقعیت تغییر دهند؟

والدین باید بدانند که فیلم «Tracks» که بر اساس سفر ۲۰۰۰ مایلی رابین دیویسون، ماجراجوی استرالیایی، در صحرا ساخته شده، فیلمی الهام‌بخش و تفکربرانگیز است که به‌راحتی مورد توجه نوجوانان قرار می‌گیرد. فضای فیلم بسیار عمیق و گاهی غم‌انگیز است، اما همین ویژگی‌ها می‌تواند برای جوانان جالب باشد که در تلاش برای شناخت خود هستند. شخصیت‌ها در فیلم فحش می‌دهند (از جمله کلمات «s--t» و «f--k») و چند بوسه هم وجود دارد، و همچنین اشاره‌ای به اینکه یک زوج شب را با هم سپری کرده‌اند. پشت برهنه یک زن نشان داده می‌شود. در ابتدای فیلم، صحنه‌هایی از نوشیدن الکل در جمع و همچنین صحنه‌ای پرتنش وجود دارد که در آن یک دوستدار حیوانات مجبور می‌شود برای دفاع از خود به سمت حیوانات حمله‌ور شلیک کند. شخصیت اصلی زن، فردی مصمم، ماجراجو و با اراده است که می‌آموزد در مواقع دشوار، می‌تواند به خود متکی باشد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

واسیکوفسکا در فیلم ردپاها به‌طور کامل در نقش رابین دیویسون فرو می‌رود، به‌طوری‌که تماشاگر مرز بین شخصیت و بازیگر را از دست می‌دهد. (شباهت ظاهری او به دیویسون، که در مقالات نشنال جئوگرافیک که سفر او را دنبال می‌کردند، ثبت شده است، تقریباً نکته‌ای فرعی است.) شادی او ملموس و رنجش عمیق است. بازی ظریف و دقیق او به‌قدری طبیعی است که باورکردنی نیست او واقعاً چنین سفری را تجربه نکرده باشد. این همان چیزی است که ردپاها را به فیلمی به‌یادماندنی تبدیل می‌کند. و همچنین تصاویر خیره‌کننده‌ای که جان کرنان کارگردان و مندی واکر فیلمبردار از بیابان در سخت‌ترین و باشکوه‌ترین حالت آن ثبت کرده‌اند. دیویسون در برخی از صحنه‌ها فقط یک نقطه کوچک است و در صحنه‌های دیگر غولی قدرتمند که با عناصر طبیعت و شیاطین درونی خود دست و پنجه نرم می‌کند.ممکن است تنها شکایت از فیلم مسیرها این باشد که شروع آن تا حدی توسط مقدمه‌سازی سفر دیویدسون طولانی شده است. شاید این مقدمه‌سازی ضروری باشد اما در مقایسه با بقیه فیلم ضعیف‌تر است. با این حال، در کل، فیلم بسیار نزدیک به عالی است. مسیرها فیلمی چالش‌برانگیز است. این فیلم از بینندگان می‌خواهد که صبور و آگاه باشند و با سکوت‌ها راحت باشند. اینها بهایی کوچک است که باید پرداخت.