جاده بخشش

لطفا به تام، پدری آسیب‌دیده، در سفری همراه شوید که در آن تلاش می‌کند دوباره با دختر گمشده‌اش ارتباط برقرار کند.

• آیا قرار دادن بیشتر فیلم در یک مکان بسته، آن را دراماتیک‌تر کرد؟ آیا این فیلم شما را به یاد فیلم دیگری می‌اندازد که دیده‌اید؟ خانواده‌ها می‌توانند در مورد تأثیر محل فیلم Mercy Road صحبت کنند.
• درباره رابطه تام با دخترش، روبی، صحبت کنیم. آیا برای بیننده قابل درک بود؟ چگونه پنهان کردن جزئیات ناپدید شدن روبی در فیلم باعث پیشرفت داستان شد؟
• درباره‌ی الفاظ تند و تیز استفاده‌شده در این فیلم صحبت کنیم. چه تأثیری بر فیلم داشت؟ آیا در فیلمی مثل این، انتظار چنین زبانی می‌رود؟
• درباره نمایش و بحث‌هایی که در مورد سلامت روان وجود دارد صحبت کنید. رفتار تام تا چه اندازه تحت تأثیر شرایطی که به او گفته شده بود شکل گرفت؟ و این مسئله چه تأثیری بر دیدگاهی که مخاطب از دید تام می‌دید گذاشت؟
• تکنولوژی و رسانه در این فیلم نقش مهمی ایفا می‌کنند. تلفن، ویدئو و سایر رسانه‌ها چگونه داستان را شکل دادند؟ چگونه می‌توان داستان مشابهی را در گذشته روایت کرد؟

در فیلم مرسی رود، لوک بریسی نقش پدری پریشان به نام تام را بازی می‌کند که در دل شب به دنبال دختر گمشده‌اش می‌گردد. تام در طول مسیر با افراد مختلفی صحبت می‌کند و کم‌کم پرده از رازهای مربوط به ناپدید شدن دخترش برداشته می‌شود. فضای کلی فیلم پرتنش است، چرا که تام به‌شدت از دست مرد دستکاری‌کننده‌ای به نام «همکار» که قدرت عجیبی بر او دارد، عصبانی و کلافه می‌شود. به دلیل فرمت فیلم که تام بیشتر تنها در صحنه ظاهر می‌شود، تنوع و تفاوت زیادی دیده نمی‌شود، مگر در صداهایی که از همسر سابقش تِری و کلیپ‌های دخترش روبی شنیده می‌شود. مَلون و مُرگان نیز به‌طور مختصر در یک تماس ویدئویی روی تلفن همراه تام ظاهر می‌شوند. در سراسر فیلم از الفاظ قبیح و رکیک استفاده می‌شود، از جمله کاربرد مکرر کلمه «فاحشه» و چندین بار استفاده از کلمه «کثافت». همچنین به‌طور گذرا به موضوعاتی مانند رابطه جنسی، برهنگی و خشونت اشاره می‌شود، اما به‌صورت غیرتصویری. در فیلم بیان می‌شود که تام مشکلات سلامت روان داشته و اعتیاد به الکل او باعث بروز مشکلاتی برایش شده است.

این فیلم هیجان‌انگیز استرالیایی با محوریت شخصیتی که به طور موثری در طول مسیر رانندگی‌اش در خودرو گرفتار شده، ناخودآگاه یادآور فیلم تحسین‌شده "لاک" است. اما "جاده مرسی" بسیار پُرکشش‌تر و پراکنده‌تر از درام آرام و حساب‌شده استیون نایت است. در این فیلم، همراه با شخصیت تام، پدر بی‌عرضه و غرق در عرق، که نقشش را بریسی بازی می‌کند، می‌شویم و داستان به تدریج سرنخ‌هایی درباره ناپدید شدن دختر ۱۲ ساله‌اش ارائه می‌دهد. متاسفانه خیلی زود مشخص می‌شود که سه فیلم‌نامه‌نویس نتوانسته‌اند داستانی جذاب یا حتی منطقی بسازند. بیشتر دیالوگ‌ها بین تام و شخصیتی مرموز به نام "همکار" رد و بدل می‌شود که صدایش را توبی جونز اجرا می‌کند و تلاش می‌کند تا حس اضطرار و رمزآلودگی را به فیلم‌نامه‌ای که حرف چندانی برای گفتن ندارد تزریق کند. فیلم‌نامه تا جایی در ارائه اطلاعات مربوط و مرتبط خودداری می‌کند که تقریباً هیچ چیز واضح نیست. می‌توان جونز و بریسی را بخاطر این که باید خودشان را قانع کنند، چه برسد به مخاطب، که آنچه می‌بینیم ارزش زمان آن‌ها و ما را دارد، بخشید. در نهایت نوعی پایان وجود دارد، اما قبل از آن، کلیشه‌های تکراری سلامت روان غبارروبی شده‌اند تا نویسندگان از ایجاد هرگونه نقاط داستانی مرتبط خودداری کنند. "جاده مرسی" در میان فیلم‌های جاده‌ای، معادل سینمایی یک جی‌پی‌اس خراب است.