آگوست راش

عشق جوانی. یک نوشیدنی مست‌کننده که دو موسیقی‌دان جوان را در هم می‌تند -- خواننده و گیتاریست ایرلندی لوئیس (جاناتان ریس مایرز) و لی‌لا (کری راسل) نوازنده چلو، که شخصیتی آرام و درخشان دارد -- در این فیلم ناقص اما برنده. بعد از ملاقات در دهکده گرینویچ، شب را با هم می‌گذرانند. اما صبح، نور خورشید و واقعیت تلخ را به همراه می‌آورد: پدر محافظ لی‌لا (ویلیام سدلر) او را با خود می‌برد و لوئیس را دیگر هرگز نمی‌بیند. نه ماه بعد، وقتی لی‌لا باردار در اثر یک تصادف به بیمارستان می‌رود، به او می‌گویند که بچه‌ای که آن شب با لوئیس باردار شده، مرده است. اما مرده نیست. به جای آن، ایوان (فردی هایمور) به یک خانه برای بچه‌های سرکش فرستاده می‌شود، جایی که برای والدینش دلتنگی می‌کند و باور دارد که می‌تواند با موسیقی‌اش آنها را به سمت خود بکشاند. (او یک نابغه است، می‌تواند با هماهنگی‌های طبیعت ارتباط برقرار کند -- وزش باد، صدای خروش چمنزار -- و به محض اینکه یک ساز را برمی‌دارد، آن را بنوازد.) پس وقتی والدینش در درگاه آن مؤسسه غم‌انگیز ظاهر نمی‌شوند، به دنبال آنها می‌رود. و با کمک یک کارگر اجتماعی (ترنس هاوارد) و نیروی پیش‌برنده موسیقی‌اش، شاید بتواند آنها را پیدا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نوع این فیلم صحبت کنند. آیا یک درام است؟ یک فانتزی؟ هر دو؟ چطور می‌توان فهمید؟ آیا انتظار دارید فیلمی مثل این واقع‌گرایانه باشد؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد نحوه نمایش موسیقی در فیلم بحث کنند. آیا واقعا قدرت ارتباط دادن مردم را دارد؟ التیام زخم‌هایشان را؟ چرا؟ آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را به یاد بیاورید که موسیقی را با دستاوردهای عظیم و گاهی جادویی به تصویر بکشند؟ و در نهایت، چه چیزی را بینندگان از ایمان داشتن مداوم ایوان به جهانی مهربان‌تر و ملایم‌تر، علی‌رغم پیشینه و اتفاقاتی که برایش می‌افتد، می‌توانند بیاموزند؟ درس بزرگ اینجا چیست؟

والدین باید بدانند که این فیلم احساسی سرگرمی خانوادگی خوبی است، با محتوای جنسی در حداقل و گرمی و موسیقی‌دان‌های فوق‌العالی. با این حال، اندکی خشونت وجود دارد (مردی چاقویی را به سمت کودکان نشان می‌دهد)، نوشیدن الکل در جمع، و چند کلمه نامناسب (مثل "لعنتی" و "عصبانی" و غیره). و از آنجایی که نیمه اول فیلم به فلش‌بک‌های زیادی متکی است - که ممکن است برای کودکان جوان گیج‌کننده باشد - احتمالاً انتخاب بهتری برای نوجوانان است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

آگوست راش با افتخار احساساتش را به نمایش می‌گذارد. با وجود لحظات تلخ و دشوار، می‌دانید که در نهایت پایان خوش در انتظار است. این فیلم که به صورت استعاری و نه کاملاً واقعی ساخته شده، ترکیبی از موزیکال و فانتزی است که همیشه هماهنگی کاملی ندارد. اما ستارگان فیلم، به ویژه هایمور و راسل، جذاب و معصوم هستند و به همین دلیل تقریباً می‌توان باور کرد که چنین داستانی در زندگی واقعی اتفاق بیفتد. با این حال، رابین ویلیامز در نقش جادوگر، یک هنرمند خیابانی مسن، که شبیه فاگین، گروهی از کودکان خیابانی مستعد موسیقی را جمع می‌کند، به آنها انگیزه می‌دهد تا بنوازند، و در پایان روز بیشتر درآمدشان را نگه می‌دارد، ناکام می‌ماند. (اِوان با آنها همراه می‌شود و جادوگر او را آگوست راش نام می‌گذارد.) ویلیامز با کلاه و ادایش، به نظر می‌رسد که در حال تقلید از بونو در برنامه شنبه شب زنده است. این اثر خنده‌دار است، اما نه به دلایل درست؛ مدام انتظار دارید که او با یکی از بداهه‌نوازی‌هایش نشان دهد که دارد شوخی می‌کند.آگوست راش به خوبی ارتباط بین ایوان و مادرش را نشان می‌دهد؛ در دو صحنهٔ جداگانه، آن‌ها دربارهٔ تعداد روزهایی که از هم دور بوده‌اند صحبت می‌کنند، و تقریباً از همان ساختار نحوی استفاده می‌کنند. اما به نظر نمی‌رسد که پیوندی مشابه بین ایوان و پدرش وجود داشته باشد (هرچند دیدن آن‌ها در حال نواختن گیتار با هم تا حدودی تاثیرگذار است). کارگردان کریستن شرایدن ارتباط بین لوئیس و لیلا را به وضوح بیشتری به تصویر می‌کشد و به نظر می‌رسد که پیوند آن‌ها کاملاً اجتناب‌ناپذیر و در نتیجه رویایی و سرنوشت‌ساز است. (همانند پایان خوش فیلم...)