یک دلار

در یک شهر فولاد فرسوده در پنسیلوانیا، یک دلار دست به دست می‌شود و گروهی متنوع از شخصیت‌ها را به هم پیوند می‌دهد، هر کدام به طور پنهانی به یک قتل‌عام چند نفره در کارخانه فولاد شهر مرتبط هستند. هر کدام رازهایی دارند؛ هر کدام می‌توانند مظنون به قتل‌ها باشند: گرت درایمر (با بازی فیلیپ اتینگر)، کارگر کارخانه‌ای که برای بزرگ کردن دخترش و سر پا ماندن تلاش می‌کند؛ دنی فورلبی (با بازی کیریلی برگت)، دانشجوی آینده‌ای از بخش ثروتمند شهر که چیزی را دید که آرزو می‌کرد ندیده بود؛ جیک نوور (با بازی ناتانیل مارتلو-وایت)، یک کارآگاه خصوصی که استخوان‌های خودش را در کمد دارد؛ و پیتر ترسک (با بازی کریستوفر دنهام)، رئیس پلیس با وفاداری‌های کنجکاوانه. با کشف رازها، همه آنها تحت تأثیر تحقیقات به روشی قرار می‌گیرند که نه آنها و نه شما هرگز نمی‌توانید حدس بزنید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت صحنه‌های جنایی، به‌ویژه آن‌هایی که با قتل مرتبط هستند، در درام‌های تلویزیونی مدرن صحبت کنند. سریال یک دلار چه فرصت‌های دراماتیکی را ارائه می‌دهد؟ دریابید که نوجوانان شما چه زمانی برای محتوای پیچیده‌ای مانند این سریال آماده هستند.
• فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی اغلب با یک پالت رنگی مشخص ارتباط برقرار می‌کنند: موزیکال‌های شاد دارای رنگ‌های درخشان و چشم‌نواز هستند، در حالی که تولیدات ژانر وحشت معمولاً از رنگ‌های قرمز و مشکی زیادی استفاده می‌کنند. پالت رنگی این درام چیست؟ چرا؟
• این خشونت در این نمایش چگونه بر شما تأثیر می‌گذارد؟ آیا به نظر می‌رسد خشونت آن بیشتر یا کمتر از معماها یا درام‌های حقوقی دیگری است که دیده‌اید؟

والدین باید بدانند که سریال یک دلار، یک مجموعه مرموز و تاریک در مورد گروهی از شخصیت‌ها است که به یک قتل عجیب مرتبط هستند. خشونت در این سریال کمتر از آن چیزی است که بینندگان با این پیش‌زمینه انتظار دارند: بدون اسلحه و بدون اجساد، اگرچه خون را در استخرها و اتاق‌های به هم ریخته می‌بینیم. محتوای جنسی نیز سبک است و شامل معاشقه و بوسیدن می‌شود. صحنه ناراحت‌کننده‌ای وجود دارد که در آن یک مبارزه «شاد» بین یک مرد و زن با فریادهای «بس است!» و خنده‌های بلند همراه است -- به گونه‌ای که شبیه به یک حمله به نظر می‌رسد و یک رهگذر سعی می‌کند زن را محافظت کند. الفاظ زشت و ناسزا به وفور استفاده می‌شوند: «ف--ک»، «ف---ینگ»، «ش--ت»، «فاحشه»، «اسکریوینگ»، «آس»، «د--ک»، «بالز»، «پ---ی»، «ا--هول»، «مادر ف---ر». شخصیت‌ها به «خوابیدن با دیگران» اشاره می‌کنند. زنان و افراد رنگین‌پوست نقش‌های محکم و مرکزی دارند.

درخشان، پر رمز و راز و به اندازه یک معمای آگاتا کریستی جذاب، این داستان جذاب جذابیت‌های قدرتمندی دارد، حتی اگر برخی از دیالوگ‌ها و شخصیت‌ها کمی کلیشه‌ای باشند. سریال One Dollar در جایی که تلاش می‌کند نکاتی در مورد طبقه اجتماعی در یک شهر کوچک در منطقه زنگ‌زده پنسیلوانیا بیان کند، بیشترین لغزش را دارد: اعضای ثروتمند باشگاه‌های کشور در یک طرف ریل‌ها (به معنای واقعی کلمه) بسیار متکبر و متظاهر هستند، در حالی که کارگران کارخانه فولاد در طرف دیگر به طرز وحشتناکی تحت ستم قرار دارند و هر دو طرف بسیار احمقانه به نظر می‌رسند.با سهم خود از شوخی‌های نخ‌نما و کلیشه‌ای، این نمایش باید خسته‌کننده باشد، اما نیست. در عوض، تماشای افشای اسرار شرم‌آور بزرگ که ظاهراً همه در شهر آن را پنهان کرده‌اند، بسیار سرگرم‌کننده است. صندوق‌های پنهان پر از پول نامشروع و استخرهای خون و تماس‌های تلفنی مرموز در نیمه‌شب وجود دارد. توسعه‌دهندگان املاک و مستغلات حسابگر و افسران پلیس فریب‌خورده و رمانس‌های ممنوعه وجود دارند. اساساً دقیقاً همان "گناه و رسوایی" در منوی هر مجموعه معمایی شهر کوچک از "توئین پیکس" تا "پیتون پلیس" تا "اوزارک" وجود دارد، اما با این کیفیت خوب، بسیار جذاب است. یک امتیاز نهایی، موسیقی متن پر از جواهرات صوتی کمتر شناخته‌شده است: "این بازی نیست" از دیوید بویی، "لطفاً کسی" از ونگاردز، "نرو" از یاز.