کشور شهری

وقتی که پیچ اشتباهی ایمان (برایتون شاربینو) از سریال "اوربان کانتری" را دچار مشکل قانونی می‌کند و پدرش دیوید (جیسون لندن) که به آخر خط رسیده دیگر حاضر نیست او را نجات دهد، آنا (بارلی)، مادرش، پیش قدم می‌شود و به ایمان پیشنهاد می‌دهد که با او در مزرعه‌اش در میسیسیپی زندگی کند. ایمان فکر می‌کند که میسیسیپی جایی برای فرار از همه چیز خواهد بود، اما مشکلاتش حتی تا تریلر آیراستریم که مادرش برای خوابیدن به او داده نیز دنبالش می‌آیند. ایمان با کمک بلیک ( دین جی. وست) و کوری (آرتور مارروکین)، که هم کارگر مزرعه آنا هستند و هم پسران خوانده او، تلاش خود را می‌کند. اما یک تراژدی ناگهانی سفر او به سوی خوشبختی را مختل می‌کند و حالا ایمان نیاز دارد تا از همه مهارت‌ها و اعتماد به نفس تازه کسب شده‌اش استفاده کند تا مزرعه و زندگی‌اش را سر و سامان دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چرا درام‌ها اغلب بر شخصیت‌هایی متمرکز هستند که با نقل مکان کردن به جای جدید و مواجهه با واقعیت‌های ناخوشایند، زندگی خود را تغییر می‌دهند. آیا افراد می‌توانند بدون تغییر شرایط خود، تغییر کنند؟ چگونه یک جابجایی یا تغییر بزرگ در زندگی، اغلب باعث می‌شود که افراد ارزش زندگی خود را بررسی کنند؟
• چگونه فیت، بلیک و کوری در فیلم «کشور شهری» زمانی که یاد می‌گیرند چگونه مزرعه را با همکاری یکدیگر اداره کنند، استقامت و کار تیمی را به نمایش می‌گذارند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟
• بلیک به راحتی احساساتش را بروز نمی‌دهد. او چگونه محبت خود را به برادرش و فیت نشان می‌دهد؟ چه شواهدی وجود دارد که نشان دهد او اهمیت می‌دهد؟ آیا این ویژگی در افراد در زندگی واقعی رایج است که احساسات خود را از طریق اقداماتشان نشان می‌دهند؟
• آیا در فیلم به کلیشه‌ای برخوردید؟ آیا شخصیت‌ها در طول داستان چیزی درباره کلیشه‌ها یاد گرفتند؟

والدین باید بدانند که "شهری روستایی" یک درام در مورد فیت (برایتون شاربینو) است، یک دختر نوجوان مشکل‌دار که پس از سپری کردن مدتی در کانون اصلاح و تربیت، زندگی‌اش تغییر می‌کند و به مزرعه مادرش آنا (کندیس میشل باری) در ایالت میسیسیپی روستایی منتقل می‌شود. این فیلم تا حد زیادی عاری از محتوای نامناسب است: در آن نوشیدن الکل، مصرف مواد مخدر، فحاشی (اگرچه در یک صحنه پسر نوجوانی فیت را «زباله» می‌نامد) یا روابط جنسی وجود ندارد - رمانتیک‌ترین صحنه فیلم یک رقص معصومانه بین دو نوجوانی است که لحظات عاطفی غیرجنسی را به اشتراک گذاشته‌اند. در طول فیلم، یکی از والدین بر اثر سرطان می‌میرد و عزاداری خانواده‌اش را شاهد هستیم؛ مراسم تشییع جنازه و تدفین او را می‌بینیم. یکی از شخصیت‌ها اشاره می‌کند که حیوانات مزرعه معمولاً برای خوردن پرورش داده می‌شوند؛ فیت را در حال گرفتن یک مرغ برای شام نشان می‌دهد اما صحنه ذبح آن دیده نمی‌شود. پیام‌های مثبت به‌طور مکرر و معناداری ارائه می‌شوند، جایی که شخصیت‌های نوجوان و بزرگسال هر دو به اشتباهات خود پی می‌برند، دقیقاً درک می‌کنند که اعمالشان چه کسانی را آزار داده و عذرخواهی می‌کنند و تلاش می‌کنند که دفعه بعد بهتر عمل کنند.

این فیلم شیرین، صمیمی و در نهایت بسیار تاثیرگذار است (برای کسانی که می‌توانند ریتم آرام آن را تحمل کنند) و فراتر از خط داستانی کلیشه‌ای بلوغ و شخصیت‌های ساده‌لوحانه آن است. بینندگان از همان اولین لحظه‌ای که ایمان را روی اسکیت‌بورد با کفش‌های پاشنه‌بلند می‌بینند، متوجه می‌شوند که او دختری شهری است که مسیر اشتباهی را انتخاب کرده است. او مصمم است تا به یک ورزشگاه وارد شود و روی سکوها نقاشی دیواری بکشد (او به گروه اسکیت‌بوردبازهای پسر می‌گوید که این هنر است، نه وندالیسم، اما سعی کنید این را به نگهبانان امنیتی بگویید). پس از یک سفر غیرمحتمل به زندان نوجوانان، ایمان آماده ترک شهر و گذراندن زمان بیشتری با مادرش، صاحب یک مزرعه در طبیعت بکر است، جایی که از زمان‌های بسیار دور، ابزاری برای ساخت شخصیت بوده است. ظاهراً تمیز کردن اصطبل‌ها و شستشوی اسب‌ها کلید تبدیل این نوجوان بی‌پروا به یک بزرگسال دلسوز است.این جمله ممکن است بسیار تکراری به نظر برسد، و اگر بازیگران با استعداد و فیلمنامه همدلانه‌ای پشت آن نبود، چنین حسی را القا می‌کرد. اما ایمان واقعاً به مادرش اهمیت می‌دهد و به زودی، به مزرعه خانوادگی‌شان و پسرهایی که تا حدودی به عنوان پسر پذیرفته شده‌اند و به آنا در اداره مزرعه کمک می‌کنند، اهمیت خواهد داد. با تبدیل شدن ایمان از یک نوجوان بی‌ادب به یک زن جوان شجاع و سخت‌کوش که محبت دیگران را به دست می‌آورد، بینندگان حساس ممکن است کمی احساساتی شوند و برای موفقیت ایمان و مزرعه در یافتن جای پای خود، دعا کنند. اگرچه نوجوانان ممکن است تماشای چنین فیلم سالمی را رد کنند و بگویند که حوصله‌شان سر می‌رود، اما "کشور شهری" دقیقاً همان نوع فیلمی است که بزرگسالان دوست دارند ببینند، با شخصیت‌هایی که می‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد و رشدی واقع‌گرایانه داشتند. اگر بتوانید فرزندانتان را ترغیب کنید که آن را تماشا کنند، پشیمان نخواهید شد.