رهایی

آزادی" داستان پیتر (ویل اسمیت) را روایت می‌کند، برده‌ای که از خانواده‌اش جدا شده و در طول جنگ داخلی برای کنفدراسیون کار می‌کند. او و سایر برده‌ها به مرداب‌ها فرار می‌کنند و پیتر چند روز وحشتناک را در حال فرار می‌گذراند تا اینکه به اردوگاه اتحادیه محلی می‌رسد. او در ارتش خدمت می‌کند و عکس پشت زخمی‌اش را می‌گیرد. این عکس که "پشت شکنجه‌شده" نام دارد، بر آتش جنبش لغو برده‌داری می‌دمد و در نهایت به پایان برده‌داری در آمریکا منجر می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونتی که در فیلم آزادی به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. آیا همه آن برای روایت داستان ضروری است؟ آیا فکر می‌کنید این خشونت به پیام فیلم کمک می‌کند یا به آن آسیب می‌زند؟
• چگونه تصویر پیتر به جنبش لغو برده‌داری کمک کرد؟ او چگونه استقامت خود را نشان داد؟
• چگونه خودکنترلی بخشی از مهارت‌های بقا پیتر بود؟
• این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است. فکر می‌کنید تا چه حد به واقعیت وفادار است؟ چرا فیلمسازان ممکن است جزئیات یک فیلم مبتنی بر واقعیت را تغییر دهند؟

والدین باید بدانند که «آزادی» یک درام تاریخی بر اساس واقعیت در مورد یک برده به نام پیتر (ویل اسمیت) است. عکسی از دوران جنگ داخلی آمریکا که از پیتر گرفته شده و با عنوان «پشتِ کتک‌خورده» شناخته می‌شود، به شتاب گرفتن جنبش لغو برده‌داری کمک کرد. انتظار می‌رود صحنه‌های گرافیکی خشونت علیه سیاه‌پوستان که ممکن است غیرضروری به نظر برسد، حتی اگر تحت پوشش «محتوای آموزشی» قرار گیرد. خشونت و وحشت جسمی - از جمله گردن‌زنی، پاره‌پاره شدن توسط حیوانات، تغذیه کردن تمساح‌ها با یک جسد، خشونت اسلحه و تهدید پنهانِ خشونت جنسی علیه کودکان - ممکن است تأثیر پیام‌های فیلم در مورد دلسوزی و همدلی را کاهش دهد. همچنین سیگار کشیدن و الفاظ تند و تیز در فیلم وجود دارد، از جمله واژه‌های "ن" و "لعنتی" و "کثافت".

این درام قصد خوبی دارد که می‌خواهد واقعیت‌های برده‌داری را به تصویر بکشد، اما این نیات تحت‌الشعاع مقدار بسیار زیادی از خشونت گرافیکی قرار می‌گیرد. خشونت بخشی انتظاری از داستانی درباره برده‌داری است، بنابراین قابل درک است که «آزادی» لحظاتی شدید و ناراحت‌کننده داشته باشد. اما برخی صحنه‌ها آنقدر طولانی هستند، بدون دلیل واقعی برای وجود آنها، که سخت است که خود را از این سوال برهانیم که هدف واقعی نشان دادن آنها چیست. آیا برای آموزش است، یا سرگرمی مریض‌گونه؟ با توجه به سابقه ایالات متحده در استفاده از اجساد و مرگ سیاه‌پوستان برای سرگرمی و کنجکاوی مریض‌گونه، این پرسش یک پرسش مشروع است.ساختن فیلمی درباره برده‌داری روز به روز دشوارتر می‌شود، چرا که مخاطبان، به ویژه مخاطبان سیاه‌پوست، تمایلی به دیدن مرگ سیاه‌پوستان روی پرده سینما ندارند. قتل‌های تراژیک سیاه‌پوستان در دنیای واقعی، جنبش توقف روایت داستان‌هایی درباره رنج سیاه‌پوستان را تقویت کرده است. بله، فیلم‌هایی درباره رفتار دردناک ایالات متحده با سیاه‌پوستان آمریکایی هنوز ضروری هستند، اما صحنه‌های خشونت شدید دشوار است که بتوان آن‌ها را توجیه کرد، به ویژه که برخی از آن‌ها صرفاً به عنوان دکور صحنه به نظر می‌رسند. و حتی فراتر از آن، فیلم رهایی [Emancipation] فقط فیلم متوسطی است. این فیلم لحظات هیجان‌انگیزی دارد که در آن پیتر (که نام واقعی او در واقع گوردون بود، اما به طرز عجیبی این نام به یک شخصیت جداگانه داده شده است) در باتلاق فاتحان خود را فریب می‌دهد. اما به طور کلی، این فیلم به عنوان طعمه فصل جوایز قرار گرفته است و تنها فیلم دیگری است که برای آموزش مخاطبان، به ویژه مخاطبان سفیدپوست، درباره اصول اساسی ترحم و همدلی طراحی شده است. برای بینندگان سیاه‌پوست، ممکن است فقط یک تروما دیداری و شنیداری دیگر باشد.