۱۹۷۱: سالی که موسیقی همه‌چیز را تغییر داد

1971: سالی که موسیقی همه چیز را تغییر داد نگاهی دقیق به زمانی دارد که موسیقی آمریکایی به لطف ریاست جمهوری نیکسون و فعالیت‌ها علیه جنگ ویتنام و سایر جنایات، از نظر سیاسی و فرهنگی فوق‌العاده شد. هنرمندانی مانند ماروین گی، جان لنون، اسلای استون، جونی میچل، دیوید بویی، گیل اسکات-هرون و بسیاری دیگر از پلتفرم‌های خود برای حمایت از صلح و نشان دادن ناآرامی‌های مدنی در ایالات متحده استفاده کردند. با انجام این کار، آنها ثابت کردند که موسیقی‌دانان می‌توانند فعال باشند، در حالی که هنوز محبوبیت عظیم خود را حفظ می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سال ۱۹۷۱ صحبت کنند. چه اطلاعاتی در مورد آمریکا ۵۰ سال پیش دارید؟ با جنگ ویتنام، واترگیت، تیراندازی‌های دانشگاه کنت و یا سایر رویدادهای مورد بحث در مستند آشنا هستید؟ قبل و بعد از تماشای مستند، چه برداشتی از این رویدادها داشتید؟
• شما با موسیقی‌دان‌های این مستند تا چه حد آشنا هستید؟ چرا آنها به عنوان نماد شناخته می‌شوند؟ آیا با عنوان موافق هستید -- آیا موسیقی تغییر ایجاد کرد؟ آمریکا در چه مواردی با 50 سال پیش متفاوت است؟ در چه مواردی مشابه است؟
• چه چیزی این موسیقیدانان را به فعالیت سیاسی تشویق کرد؟ چگونه برای تغییر تلاش کردند؟ در چه مواردی موفق و در چه مواردی ناموفق بودند؟ آیا به یادتان می‌آورد که این افراد شبیه به هنرمندان فعلی باشند؟ آیا شباهتی بین موسیقی سال ۱۹۷۱ و موسیقی سال ۲۰۲۱ وجود دارد؟

والدین باید بدانند که 1971: سالی که موسیقی همه چیز را تغییر داد، یک مجموعه مستند است که بر نحوه شکوفایی موسیقی‌دانان در دوره‌ای از آشفتگی فرهنگی و سیاسی تمرکز دارد. این مجموعه با به هم بافتن تصاویر آرشیوی و مصاحبه‌ها، آهنگ‌های محبوب آن دوره مانند «چه خبره؟» از ماروین گی و «تصور کن» از جان لنون را در بستر زمانه قرار می‌دهد، از جمله جنگ ویتنام، ریاست جمهوری نیکسون و جنبش‌های سیاسی مانند حزب پلنگ سیاه. خشونت مسلحانه و تصاویری از جنگ نشان داده می‌شود، از جمله تیراندازی در دانشگاه کنت در سال 1970 و تصاویری از جنگ در ویتنام. برخی صحنه‌های برهنه‌ای نیز وجود دارد، مانند نشستن جان لنون روی توالت، و در سراسر مجموعه به‌طور پراکنده از الفاظ رکیک استفاده می‌شود (برخی سانسور شده و برخی مانند «لعنتی» و «م**‌خوار» سانسور نشده‌اند). مردم در حال نوشیدن الکل و کشیدن سیگار و سیگار برگ دیده می‌شوند. مصرف مواد مخدر مورد بحث قرار می‌گیرد و افراد مست نشان داده می‌شوند. این مجموعه در استفاده از موسیقی به عنوان سکویی برای توضیح تاریخ معاصر به شیوه‌ای جذاب و قابل درک، بسیار موفق است. حتی بدون اینکه به طور صریح موازی‌سازی کند، داستان‌های خاص آن درباره اعتراض و فعالیت‌های اجتماعی، برای زمان حال نیز مرتبط به نظر می‌رسند.

این مستند به‌خوبی موسیقی اوایل دهه ۷۰ را در بستر تاریخی آن قرار می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه هنرمندان محبوب آن دوران در مرز میان هنر و فعالیت‌های اجتماعی قرار داشتند. ۱۹۷۱: سالی که موسیقی همه‌چیز را تغییر داد، دوره‌ای پرشور را در هنر آمریکا به تصویر می‌کشد، دوره‌ای که فرهنگ عامه به‌اندازه هر زمان دیگری پیشرو بود. این مستند «خالص» است، به این معنا که فقط از تصاویر آن دوران استفاده می‌کند و به‌جای مصاحبه‌های جدید، مصاحبه‌های قدیمی را به‌صورت رویه‌ای قرار می‌دهد. به همین دلیل ۱۹۷۱ غوطه‌ورکننده است و به بیننده اجازه می‌دهد درک کند که چطور هنر می‌تواند از دل آشوب و درگیری سر برآورد. همچنین تمرکز این مستند بر برخی از ماندگارترین ترانه‌های همه دوران است و نه‌تنها انتخاب‌های بدیهی را شامل می‌شود، بلکه هنرمندانی نسبتا حاشیه‌ای مثل گیل اسکات-هرون و ایگی پاپ را هم دربرمی‌گیرد.