دو راه به خانه

در دو راه خانه، کتی (تانا فردریک) به مزرعه خوک خانوادگی‌اش برمی‌گردد. او چند سالی را به دلیل دستگیری و سرقت از یک فروشگاه و زندانی شدن، دور از خانه بوده است. اما در آن زمان یک مددکار اجتماعی به تشخیص اختلال دوقطبی نوع دوم در کتی و دریافت داروی مناسب کمک کرد. در بازگشت به خانه، دختر ۱۲ ساله کتی، کوری (رایلی بِهر)، تمایلی به ارتباط با مادرش ندارد. اما کتی شغلی پیدا می‌کند و تلاش می‌کند زندگی‌اش را اصلاح کند. هدف اصلی او بازگشت به نقش مادری و مراقبت رسمی از پدربزرگش، والتر (تام باور)، است در حالی که بقیه خانواده می‌خواهند او را به خانه سالمندان بفرستند. اما او در حال حاضر از PTSD رنج می‌برد که تشخیص داده نشده و درمان نشده است. آیا کتی می‌تواند همه این مسائل را مدیریت کند بدون اینکه از هم بپاشد و به رفتارهایی بازگردد که در ابتدا همه چیز را به هم ریخت؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش اختلالات سلامت روان در فیلم دو راه بازگشت به خانه، مانند اختلال دوقطبی نوع دوم و اختلال استرس پس از سانحه، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این فیلم به طور محترمانه‌ای با این شرایط برخورد کرده است؟ چرا بله و چرا خیر؟ فیلم می‌توانست در این زمینه چه کار بهتری انجام دهد؟
• آیا فکر می‌کنید فیلم به‌خوبی توضیح می‌دهد که چه اتفاقی در حال رخ دادن است و برخی از علائم اختلال دوقطبی نوع دوم را به‌درستی نشان می‌دهد؟ در مورد اختلال استرس پس از سانحه چه؟ آیا فیلم در این صحنه‌ها به‌اندازه‌ی کافی توضیح می‌دهد؟ آیا باید این کار را انجام می‌داد؟
• درباره نمایش بازی غش کردن چه فکری می‌کنید؟ آیا فکر می‌کنید نمایش آن می‌تواند خطرناک باشد؟ آیا فیلم می‌توانست به شیوه دیگری این بازی یا نوجوانان در حال بازی را نشان دهد؟
• شما در مورد پایان فیلم چه احساسی دارید؟ آیا رفتار متفاوتی از خود نشان می‌دادید؟ به چه صورت؟
• آیا در زندگی خود با بیماری روانی مواجه بوده‌اید؟ از این تجربه چه آموخته‌اید؟

والدین باید بدانند که «دو راه خانه» یک درام مستقل در مورد زنی است که با اختلال دوقطبی نوع دوم دست و پنجه نرم می‌کند. بعد از یک دوره کوتاه در زندان به دلیل سرقت از یک فروشگاه بنزین با تهدید اسلحه، کتی به خانه و مزرعه خوک‌های خانواده‌اش برمی‌گردد تا زندگی‌اش را سر و سامان دهد و دوباره مادر دختر ۱۲ ساله‌اش، کوری، شود. این فیلم مورد حمایت «اتحاد ملی بیماری‌های روانی» است و تلاش می‌کند تا نگاهی صریح و صادقانه به زنی داشته باشد که سعی دارد با اختلال روانی‌اش کنار بیاید. خانواده و عزیزان او، از جمله دخترش، نیز باید یاد بگیرند که چگونه کتی را به‌طور ایمن، محترمانه و با عشق به زندگی‌شان بازگردانند. پدربزرگ کتی نیز از یک بیماری درمان‌نشده (اختلال استرس پس از سانحه) رنج می‌برد و گاهی فلش‌بک و علائم ناتوان‌کننده دیگری را تجربه می‌کند. در سراسر فیلم از زبان تند و کلمات زشت استفاده شده است، از جمله استفاده مکرر از کلمات «لعنتی»، «لعنتی»، «خراب»، «بی‌شرف»، «خدای لعنتی»، «فاحشه» و «جهنم». یک صحنه بحث‌برانگیز، توضیح و سپس نشان می‌دهد که چگونه می‌توان کسی را بیهوش کرد. این «بازی بیهوشی» احتمالاً برای هشدار به بینندگان در مورد این نوع بازی‌های خطرناک «غش کردن» است که کودکان و نوجوانان ممکن است در مورد آن بشنوند و بخواهند بازی کنند. اما برخی از بینندگان جوان ممکن است فقط علاقه‌مند به یادگیری نحوه بیهوش کردن کسی باشند. برخی صحنه‌های خشونت که قبل از وقوع متوقف می‌شوند. برخی افراد می‌پرسند آیا زنی تاکنون کسی را با چاقو زده است. زنی برهنه در مقابل آینه با بازوانش روی سینه‌اش ایستاده است. مرد مسنی به دلیل حمله قلبی از حال می‌رود. دختری نوجوان بیهوش می‌شود و بی‌جان روی زمین می‌افتد. او تا زمانی که با احیای قلبی ریوی نجات پیدا کند، بیهوش است. برخی از صحنه‌ها شامل نوشیدن الکل توسط بزرگسالان و افراد زیر سن قانونی است. برخی از صحنه‌ها نشان‌دهنده افراط در نوشیدن الکل توسط بزرگسالان است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام مستقل ساده اما محکم و با بازی‌های خوب، اشتباهاتی دارد که از تاثیر احساسی آن می‌کاهد. با اینکه بازی‌ها محکم و فیلمبرداری ظریف و زیباست، اما انتخاب‌های نویسندگی در دو راه خانه، تجربه‌ای ناقص به جا می‌گذارد. اما ارائه صادقانه‌ای از زنی با اختلال دو قطبی نوع دو و مرد مسنی که از اختلال استرس پس از سانحه رنج می‌برد، ستودنی است. دیدن بازیگران نسبتا ناشناس و عمدتا اهل آیووا هم تازگی دارد. بازیگری معروفی نیست که بخواهد خود را شبیه روستایی، اهل غرب میانه یا مرکز آمریکا جلوه دهد. این درام با ظرافت فیلمبرداری شده و در میان زیبایی ملایم مزارع آیووا، کنار اره‌کشی‌ها و آسانسورهای غلات، و در بارها، استخرهای عمومی و طویله‌های محلی به نمایش در می‌آید.در اکثر موارد، شکست‌های فیلم دو راه خانه به دلیل ضعف در داستان و نویسندگی است. در فیلمی که مورد حمایت اتحاد ملی بیماری‌های روانی قرار گرفته و همه افرادی که از هر نوع بیماری روانی رنج می‌برند را تشویق می‌کند تا بازتر، راحت‌تر و بدون نگرانی از تبعات اجتماعی یا انگ اجتماعی صحبت کنند، اما در واقع فیلم شامل صحبت‌های زیادی در مورد سلامت روان نیست. علائم و نشانه‌های این شرایط در فیلم نشان داده می‌شود، اما هیچ صحبتی در مورد این صحنه‌ها یا اتفاقات و یا علل آن‌ها وجود ندارد. وقتی شریک زندگی سابق کتی داروها را پیدا می‌کند و به دلیل ناآگاهی واکنش بدی نشان می‌دهد، بدون اینکه در مورد سلامت روان و کمک‌های روانپزشکی چیزی بداند، کتی پاسخ می‌دهد: «ببین، این همه اپیزودها و جستجوی آن‌ها را توضیح می‌دهد.» اما این کاری نیست که بیشتر افراد در مواجهه با کسی که هیچ چیز در مورد اختلالات روانی، افسردگی، اختلالات شخصیتی یا کار روانپزشکی نمی‌داند، انجام دهند. اما برای کسانی که در مورد علائم رایج اختلال دوقطبی نوع II آگاهی دارند، صحبت‌های کتی منطقی است. همچنین، در دو صحنه بعد، شریک زندگی سابق کتی کاملاً درک می‌کند که ناآگاه بوده و به نظر می‌رسد که موضوع را می‌فهمد. چه اتفاقی افتاده؟ آیا او چیزی خوانده؟ با یک متخصص صحبت کرده؟ با دوستی که در مورد این موضوع اطلاعات دارد؟ چطور اینقدر سریع تغییر کرده؟ همچنین، هیچ بحثی در مورد علائم شدید PTSD پدربزرگ والتر و نیاز او به کمک وجود ندارد. به طور جادویی، در پایان همه او را خوب می‌دانند، از جمله کتی، بدون اینکه بحث بیشتری در مورد نیاز احتمالی او به مراقبت‌های حرفه‌ای و کمک در مورد PTSD او وجود داشته باشد. در نهایت، برخی ممکن است با برخی از نمایش‌های اختلال دوقطبی نوع II مخالفت کنند. به عنوان مثال، برخی از صحنه‌ها ممکن است نشان دهند که اگر کتی دارو خود را مصرف نکند، زندگی دیگران را با اسلحه تهدید می‌کند، خطرناک می‌شود و نمی‌تواند از دخترش مراقبت کند. در حالی که این ممکن است برای برخی از افرادی که اختلال دوقطبی نوع II دارند، درست باشد، اما قطعاً برای همه صادق نیست.