مدیریت

در ظاهر، سو (جنیفر آنیستون) و مایک (استیو زان) هیچ شباهتی به هم ندارند. سو آثار هنری کیتچ را به هتل‌ها می‌فروشد و در بالتیمور زندگی می‌کند؛ درحالی‌که مایک پسر بی‌هدف و دست و پا چلفتی است که به والدینش در موتلی در یک شهر کوچک در آریزونا کمک می‌کند. اما توقف اجباری سو در شهر مایک، باعث می‌شود که جاذبه و اصرار او بر سو تأثیر بگذارد. رابطه‌ای دور و نامحتمل شکل می‌گیرد، اما وقتی سو به سیاتل نقل مکان می‌کند تا با دوست‌پسرش (وودی هارلسون) که از یک موسیقی‌دان پانک به یک تاجر ماست تبدیل شده، زندگی کند، مایک او را تعقیب می‌کند و مصمم است که سو را متقاعد کند که در واقع، او همان فرد مورد نظر اوست. اما سو به‌راحتی متقاعد نمی‌شود و مسائلی مهم‌تر در میان است که باید در نظر گرفته شود.

• - در مورد پیام نهایی فیلم در مورد اشتیاق، چه در زمینه‌ی عشق رمانتیک و چه در سایر زمینه‌ها، صحبت کنید. چرا داشتن اشتیاق نسبت به چیزی اهمیت دارد؟ آیا رابطه‌ی سِو و مایک باورپذیر به نظر می‌رسد؟ چرا این رابطه با موانع زیادی مواجه است؟ چرا سِو به‌طور نمادین مایک را از خود دور می‌کند، در حالی که به وضوح به او علاقه دارد؟ این فیلم تا چه حد با سایر کمدی‌های رمانتیک شباهت و تفاوت دارد؟

«والدین باید بدانند که این فیلم کمدی رمانتیک احتمالاً برای کودکان و حتی بسیاری از نوجوانان جذابیتی نخواهد داشت. لحنی اندوه‌بار در آن جریان دارد و مضامین آن، از جمله کسالت‌بار بودن روابط عاشقانه و حرفه‌ای، نسبتاً بالغانه است، اگرچه فیلم نکات جالبی در مورد یافتن شادی و خلق مسیر شخصی برای خود دارد. فحاشی (از جمله کلمهٔ "ف*") دلیل اصلی رده‌بندی R است؛ همچنین کمی نوشیدن الکل وجود دارد، یک شخصیت سیگار می‌کشد (اما برای عشقش سیگار را ترک می‌کند)، و دو نفر که تقریباً همدیگر را نمی‌شناسند، تعاملی صمیمی دارند که بعداً به یک رابطه عاطفی تبدیل می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شام سینمایی خانوادگی" ثبت‌نام کنید.»

برخی فیلم‌های عجیب و غریب برنده‌اند و برخی فقط عجیب؛ «مدیریت» بیشتر از نوع دوم است. داستان و شخصیت‌های عجیب و غریب آن فریاد می‌زنند «فیلم مستقل موفق»، اما این اتفاق نمی‌افتد. داستان—درباره‌ی جذب شدن دو فرد متضاد، حتی دفع شدن، اما دوباره به هم رسیدن... با کمی تعقیب و مراقبت—نیاز به جفت‌سازی دارد که بتوانیم برای آن دلسوزی کنیم، اما این فیلم چنین چیزی نیست. اگرچه آنیستون و زان ضرباهنگ‌های کمدی درست را می‌زنند، اما شیمی عاشقانه‌ی زیادی ندارند؛ بهتر است در فیلم دیگری نقش خواهر و برادر را بازی کنند.گناه بزرگتر این است که مدیریت دچار نوعی جنون شده است. تلاش زیادی می‌کند تا متفاوت باشد، اما در نهایت نامطبوع می‌شود. بازی‌های خوب کافی نیست تا این آشفتگی را به شاهکاری تبدیل کند.