تبعیض

در سال 2154 میلادی، افزایش جمعیت و مشکلات دیگر بر روی زمین، افراد ثروتمند را مجبور کرده است تا به ایستگاه فضایی به نام الیسیوم فرار کنند، مکانی که پر از هوای تازه، چمن های آرایش شده، استخرهای شنا و شامپاین است. آنها همچنین دارای "بای های پزشکی" هستند که می توانند هر گونه بیماری انسانی را درمان کنند. اما فقرا بر روی زمین از چنین مراقبت هایی برخوردار نیستند و هرگز قادر به پرداخت هزینه این سفر نیستند و پروازهای غیر قانونی به سمت الیسیوم بلافاصله سرنگون می شوند. اما پس از یک حادثه ی تابشی در محل کار، مکس (مت دیمون) مصمم می شود تا خود را به آنجا برساند و خود را درمان کند. بنابراین، در ازای دریافت بلیط، او قبول می کند تا یک کار خطرناک انجام دهد و در نهایت به اطلاعاتی دست می یابد که می تواند ساختار کل الیسیوم را تغییر دهد. متاسفانه، عشق دوران کودکی او ( آلیس براگا) و دختر بیمارش نیز به کمک نیاز دارند. آیا مکس می تواند روز را نجات دهد؟

• درباره خشونت موجود در الیسیوم می‌توان با خانواده‌ها صحبت کرد. آیا تمام این خون‌ریزی و مرگ برای انتقال پیام‌های مدارا و تسامح ضروری است؟
• اگر در دنیای فیلم ثروتمند بودید، به الیسیوم نقل مکان می‌کردید؟ آیا علاقه‌مند بودید به دیگران کمک کنید؟
• این فیلم باعث می‌شود نسبت به افراد ثروتمند احساس نفرت یا همدردی کنید؟ آیا آنها کلیشه‌ای هستند؟ برای درک بهتر آنها چه کارهایی می‌توان انجام داد؟
• آیا می‌توانید به فیلم‌های علمی-تخیلی دیگر (یا سایر انواع رسانه‌ها) فکر کنید که ایده‌های سیاسی را از طریق استعاره و فانتزی بررسی کرده‌اند؟

والدین باید بدانند که فیلم اکشن/علمی-تخیلی بهشت موعود دنباله‌ای طولانی‌منتظره از کارگردان منطقه ۹ است. همانند پیشینه‌اش، این فیلم حاوی خشونت علمی-تخیلی زیادی است. بینندگان شاهد تیراندازی‌ها، چاقوکشی‌ها، کشتارها، خون‌ریزی‌ها، انفجارها و مرگ هستند. زنی سیلی می‌خورد و ربوده می‌شود، و شخصیت اصلی (با بازی مت دیمون) تحت عمل جراحی خونینی قرار می‌گیرد (یک اسکلت بیرونی به پوست او پیوند زده می‌شود). زبان فیلم نیز مسئله‌ساز است، با بیش از یک دوجین استفاده از "فحش"، و یک بار استفاده از "کلمه‌ی رکیک". اشاره‌ای نیز به مصرف الکل و مواد مخدر به‌عنوان یک مسئله در زمین سال ۲۵۱۴ وجود دارد - افراد اضافه در حال نوشیدن دیده می‌شوند و قرص‌هایی پیشنهاد می‌شود - اما این ایده به جایی نمی‌رسد. پیام فیلم، اگرچه مستقیم است، درخواستی برای مدارا، به‌ویژه میان طبقات اجتماعی است.

این نوع داستان "دارا و ندار" پیش از این بارها در فیلم‌های علمی-تخیلی تکرار شده است، از شاهکارهایی مانند "متروپولیس" و "گاتاکا" تا فاجعه‌ای به نام "آپ ساید داون". اما "الیسیوم" یکی از آثار درخشان این ژانر نیست. فیلم با تصاویری شگفت‌انگیز از "الیسیوم" آغاز می‌شود که آن را شبیه به بهشتی دست‌ساز انسان‌ها نشان می‌دهد. اما نیل بلومکمپ کارگردان (که سابقه ساخت فیلم ناحیه ۹ را دارد) علاقه زیادی به "واقع‌گرایی" دارد که در این فیلم به معنای استفاده از تصاویری کثیف و تکان‌خورده و تار و پرش‌دار است.رایت داستان با دست‌مایه‌های غلیظ و تمرکز بیش از حد بر پیام‌های اخلاقی به جای پرداختن به روایت یا ارتباط عاطفی با شخصیت‌ها، باعث شده که بلومکمپ گاهی منطق داستان را فدای محتوا کند. بسیاری از صحنه‌ها و انگیزه‌های شخصیت‌ها در فیلم غیرمنطقی به نظر می‌رسند و بازیگرانی مانند جودی فاستر، شارلتو کوپلی و دیگو لونا گیج و سردرگم به نظر می‌رسند. با وجود ایده‌های مهمی که در فیلم به آن پرداخته شده، الیسیوم در نهایت فیلمی نیست که بتوان آن را باهوش توصیف کرد.