گزارش

در این گزارش، کارمند دانیال جی. جونز (با بازی آدام درایور) که تحت نظر سناتور دایان فاینستاین (با بازی آنت بنینگ) کار می‌کند، مسئولیت هدایت تحقیقاتی را بر عهده می‌گیرد که به بررسی استفاده سازمان سیا از «تکنیک‌های بازجویی پیشرفته» بر روی مظنونان تروریستی پس از یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ می‌پردازد. پس از سال‌ها مطالعه بی‌وقفه، جونز تأیید می‌کند که این تکنیک‌ها چیزی جز شکنجه‌های وحشیانه نبوده‌اند و هیچ اطلاعاتی از آن‌ها به دست نیامده است. او همچنین متوجه می‌شود که سیا به عمد داده‌ها را تحریف می‌کرده است. جونز گزارشی مفصل تهیه می‌کند، اما زمانی که نوبت به انتشار آن می‌رسد، متوجه می‌شود که سیا چندان مایل به افشای این اطلاعات نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نمایش خشونت و شکنجه در فیلم «گزارش» صحبت کنند. این صحنه‌ها چگونه بر شما تأثیر گذاشتند؟ چگونه با خشونت در فیلم‌های فانتزی و اکشن مقایسه می‌شوند؟
• چگونه شخصیت‌ها استفاده از شکنجه را در اینجا توجیه می‌کنند؟ آیا استدلال‌های آنها منطقی است؟ آیا در طول تاریخ موارد دیگری وجود داشته است که مردم خود را متقاعد کرده‌اند که چیزی اشتباه در واقع خوب است؟
• تا چه حد فکر می‌کنید این فیلم با واقعیت مطابقت دارد؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است حقایق را در فیلمی که بر اساس رویدادهای واقعی ساخته شده است، تغییر دهند؟
• آیا دنیل جی. جونز یک الگوی مناسب برای کاری است که انجام داده است؟ ضعف‌های او چیست؟ او چه چیزی را برای انجام این کار فدا کرده است؟

والدین باید بدانند که فیلم گزارش، یک درام واقع‌گرایانه است که درباره تلاش‌ها برای تحقیق در مورد استفاده سازمان سیا از شکنجه برای بازجویی از مظنونان بعد از ۱۱ سپتامبر است. چند سکانس، انواع شکنجه‌های استفاده شده را نشان می‌دهد، از جمله واتربردینگ، دفن‌های ساختگی و دست‌های زنجیر شده به کف. همچنین صحنه‌هایی از فریاد، لگد و غیره وجود دارد. زندانیان مرد برهنه نشان داده می‌شوند، از جمله باسن‌های برهنه. زبان فیلم تا حدودی تند است و از کلماتی مانند فحش، آشغال و چرند و پرند و غیره استفاده می‌شود. بزرگسالان در فیلم به صورت اجتماعی مشروب می‌خورند. فیلم کمی خشک شروع می‌شود و هرگز خیلی پویا نیست، اما موفق می‌شود خشم و تعلیق کافی را ایجاد کند تا برای بینندگان بالغ ارزش دیدن داشته باشد. آدام درایور و آنت بنینگ در این فیلم بازی می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در واقع فیلمی درباره آدم‌هایی با کت و شلوار که در اداره‌ها می‌نشینند، به کامپیوترها خیره می‌شوند و با هم صحبت می‌کنند، این درام واقع‌گرایانه به‌نوعی در نهایت به اندازه کافی تنش را جمع می‌کند تا به نقطه اوج برسد. این فیلم که توسط اسکات ز. برنز نوشته و کارگردانی شده، کسی که پیش از این فیلم‌های افشاگر، همه‌گیری و عوارض جانبی را نوشته بود، با مقدمه‌ای محتاطانه شروع می‌شود، با یک فلش‌فوروارد که نشان می‌دهد جونز ممکن است در دردسر بزرگی باشد، قبل از اینکه به شروع طبیعی خود برگردد، یک سری صحنه‌های نسبتا ثابت که در آن همه چیز معرفی می‌شود، از جمله دفتر بدون پنجره و افسرده جونز، و قوانین تعیین می‌شوند.در جایی از این فیلم دو ساعته، هیجان شروع می‌شود. شاید به خاطر اخبار شوکه‌کننده‌ای باشد که در اخبار می‌شنویم یا شاید به خاطر خشم عادلانه‌ای باشد که از اشتباهات آشکار به وجود می‌آید. شاید هیجان ناشی از دیدن پیشرفت مورد نیاز جونز باشد: ملاقات مخفیانه به سبک گلوگاه عمیق با مردی (تیم بلیک نلسون) که از احساس گناه رنج می‌برد و وحشت‌زده است و به عنوان "دکتر" در این برنامه کار می‌کرد. شاید هم به خاطر بازی درایور باشد که وسواس‌گونه است و روندی رو به جلو ایجاد می‌کند. قطعاً بازی بنینگ در نقش سناتور فاینستین، لذت‌بخش و ماهرانه است. در نهایت، این فیلم برای هر کسی که به داستان‌های سیاسی واقعی علاقه‌مند است، ارزش دیدن دارد.