۵ سپتامبر

در پنجم سپتامبر، تیم ورزشی ABC در محل مونیخ مستقر می‌شود تا بازی‌های المپیک را در اولین پخش زنده ماهواره‌ای پوشش دهد. مدیر اجرایی، رونی آرلج (پیتر سارسگارد)، تهیه‌کننده ماروین بادر (بن چاپلین) و تهیه‌کننده زیردست، جفری میسون (جان ماگارو) در سپیده‌دم برای آماده‌سازی پوشش خبری روز می‌رسند. کارها با موفقیت آغاز می‌شود وقتی شناگر مارک اسپیتز مدال طلای دیگری کسب می‌کند. سپس ناگهان، برخی از اعضای گروه، از جمله ماریان گبهاردت (لئونی بنش) که به زبان آلمانی صحبت می‌کند، صدای شلیک گلوله‌های دوردست را می‌شنوند. با دریافت گزارش‌هایی از تروریست‌ها و گروگان‌ها، جف به سرعت وارد عمل می‌شود و دوربین‌ها و تغذیه تصویری را برای خبرنگار پیتر جنینگز، که مکانی امن در نزدیکی صحنه پیدا کرده است، تنظیم می‌کند. در طول روز طولانی، گروه با چالش‌های زیادی روبرو می‌شود، از جمله از دست دادن ارتباط ماهواره‌ای، تهدید توسط پلیس آلمان و مهم‌تر از همه، دشواری در تایید اطلاعات قبل از گزارش آن‌ها، به‌ویژه زمانی که شایعاتی مبنی بر امنیت گروگان‌ها به گوش می‌رسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت روز پنجم سپتامبر صحبت کنند. این موضوع چه حسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ شوک‌آور؟ فیلم چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد تا این تاثیر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• شخصیت‌ها چگونه همکاری گروهی را نشان می‌دهند؟ آیا همه به‌طور برابر مشارکت می‌کنند؟ آیا برخی شخصیت‌ها بیشتر از دیگران سود می‌برند؟ چگونه؟
• از رویدادی تاریخی مانند آنچه در اینجا به نمایش گذاشته شده، چه درسی می‌توان گرفت؟ فکر می‌کنید فیلمساز چه پیامی را می‌خواهد به بینندگان منتقل کند؟
• این فیلم چگونه موضوع اخبار جعلی را روشن می‌کند؟ چرا برای خبرنگاران مهم است که قبل از گزارش یک رویداد، دو منبع تأیید شده داشته باشند؟
• آیا خبرنگاران به آنچه اتفاق می‌افتد اهمیت می‌دهند، یا فقط به پوشش خبری خود اهمیت می‌دهند؟ یا هر دو؟ تفاوتش در چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم ۵ سپتامبر یک درام جذاب و مبتنی بر واقعیت است که درباره حملات تروریستی به ورزشکاران اسرائیلی در بازی‌های المپیک ۱۹۷۲ مونیخ می‌باشد، از دیدگاه افرادی که در اتاق کنترل اخبار ورزشی ABC کار می‌کردند. این فیلم، فکری، غم‌انگیز و ارزش دیدن را برای بینندگان بالغ دارد. خشونت شامل تهدید با اسلحه و صدای شلیک گلوله در دوردست، شرح یک وضعیت گروگان‌گیری، تصاویر مرتبط با گروگان‌گیری و گفتگوهای مربوط به کشتن و شلیک است. زبان شامل استفاده‌های متعدد از کلمات لعنتی، گاوصندوق، خدا لعنتی، عیسی مسیح (به عنوان تعجب)، لعنتی و جهنم است. در طول فیلم، سیگار کشیدن مکرر وجود دارد و شخصیت‌ها با نوشیدن آبجو و نوشیدن ویسکی در لیوان‌های شیشه‌ای جشن می‌گیرند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مستند درام جذاب و گیرا به عمق جزئیات می‌پردازد و در طول داستان غم‌انگیزش در آنجا باقی می‌ماند، به‌طور کامل به عقب برمی‌گردد و احساسی زنده و فوری را به تصویر می‌کشد. یکی از شوک‌آورترین چیزها در مورد ۵ سپتامبر، حداقل در ابتدا، فناوری آنالوگ ابتدایی به نمایش گذاشته‌شده است که در آن زمان پیشرفته محسوب می‌شد. فیلمبرداری و توسعه فیلم، عناوین به‌صورت دستی انجام شد (با حروف پلاستیکی کوچک)، و بی‌سیم‌ها، تلفن‌های گردان و میکروفون‌ها به‌صورت زنده به هم متصل شدند. فضای اتاق کنترل پرتنش است، با شخصیت‌هایی که به‌سرعت فکر می‌کنند و به‌صورت خلاصه با هم ارتباط برقرار می‌کنند. وظیفه آنها این است که بفهمند چگونه داستان را صادقانه روایت کنند، اما همچنین باید جذاب‌ترین روش را برای روایت بصری آن برای تلویزیون پیدا کنند. (گاهی اوقات این دو ایده با هم در تضاد هستند.)اجراها در سراسر هیئت مدیره محکم هستند، اما سرزگارد، چاپلین و به ویژه ماگارو — تصمیم‌گیرندگان — جذاب هستند؛ ما عملاً می‌توانیم مغزهایشان را در حال چرخش ببینیم. (سرزگارد هرگز تا این حد شدید نبوده است، مگر زمانی که در مقابل یک افسر پلیس مسلح آلمانی می‌ایستد و به او می‌گوید که از اتاق کنترل من بیرون برود!) نسخه‌ای کمی متفاوت از این داستان را در فیلم مونیخ استیون اسپیلبرگ می‌بینیم که ماه‌ها و سال‌ها بعد از این رویدادها را دنبال می‌کند، اما سپتامبر ۵ فقط به همان روز می‌پردازد و سؤالات دشواری را در مورد این نوع پوشش خبری و معنای آن می‌پرسد، اما لزوماً به آنها پاسخ نمی‌دهد. در دقایق پایانی، فیلم کمی به ملودرام می‌گراید، اما در غیر این صورت، یک فیلم‌بر باد داده‌ی دل‌شکسته است.